The Dark Phoenix Saga

Ιστορία

Μετά από μία βίαιη μάχη με τον Proteus, οι X-Men αποφασίζουν να μείνουν για λίγο εκτός δράσης. Η ηρεμία, όμως, είναι ένα δώρο το οποίο δεν προορίζεται για αυτούς, καθώς η Jean Grey σύντομα θα βρεθεί στο στόχαστρο του Mastermind και του Hellfire Club, που θα επιχειρήσουν να την χειραγωγήσουν και να την πάρουν με το μέρος τους. Μετά από πολλά ψυχολογικά βασανιστήρια, οι κακοί θα “ξεκλειδώσουν” την Dark Phoenix, μία διεστραμμένη πλευρά της Jean που πεινάει για καταστροφή.

Τι Μας Άρεσε

Σε μία εποχή που κάθε ιστορία με τους X-Men είναι στην καλύτερη μια μετριότητα (και το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο X-Men run ήταν κατά πάσα πιθανότητα αυτό του Grant Morrison), το να διαβάσει κανείς τα comics των Claremont και Byrne είναι κάτι αναζωογονητικό.

Οι X-Men των Claremont και Byrne λειτουργούν τόσο καλά, επειδή κάθε χαρακτήρας είναι ξεχωριστός. Έχουμε τον Cyclops, ο οποίος δεν είναι ο μανιακός εξτρεμιστής που είναι σήμερα, αλλά ο μεγάλος αδερφός για κάθε μέλος της ομάδας. Έχουμε την Jean, που έχει καλές προθέσεις, αλλά βαθιά μέσα της ξέρει ότι είναι μια ατομική βόμβα έτοιμη να σκάσει, καθώς δε μπορεί να ελέγξει την δύναμη που κρύβει μέσα της. Έχουμε τον Wolverine, που είναι άνθρωπος της δράσης και πιο σκληρός από τους υπόλοιπους, την Storm, την μητρική φιγούρα για τα νεώτερα μέλη, τον Professor X, που πλέον είναι γεμάτος αμφιβολίες… Όλοι είναι γραμμένοι, ώστε να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Κανένας δεν είναι βαρετός ή μονοδιάστατος, όλοι έχουν μια θέση στην πλοκή.

Πάνω από όλα, όμως, η ιστορία είναι σπουδαία, επειδή ο Claremont γνωρίζει την πεμπτουσία των X-Men, αυτό που τους κάνει τόσο διαφορετικούς από κάθε άλλο ήρωα της Marvel.  Πρωτίστως, δεν είναι μια ομάδα από superheroes, αλλά μια οικογένεια ανθρώπων που τους έχει απορρίψει η κοινωνία και προσπαθούν, ο ένας δίπλα στον άλλο, να επιβιώσουν. Σε αντίθεση με τους σημερινούς X-Men, οι παλιοί αυτοαποκαλούνταν “αδέρφια” μεταξύ τους, ενώ παράλληλα σκέφτονταν, αλλά και έπρατταν, με ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα προς κάθε μέλος του γκρουπ.

Αυτό είναι που κάνει και την παρούσα ιστορία τόσο δραματική. Όταν η Jean τα χάνει και γίνεται εχθρός τους, κάθε μέλος πραγματικά πληγώνεται, λες και έχει χάσει κάποιον αγαπημένο συγγενή του. Μέσα από το γράψιμο του Claremont μπορεί να νιώσει κανείς το άγχος, την θλίψη του κάθε ήρωα, αλλά και την ελπίδα ότι τελικά όλα θα πάνε καλά και η οικογένεια θα παραμείνει ενωμένη. Όταν, λοιπόν, ένα comic, μέσα από τις χάρτινες σελίδες του, καταφέρνει να μεταδώσει τόσα πολλά συναισθήματα, πώς να μην το χαρακτηρίσουμε σπουδαίο, “διαμάντι” και πραγματικό έργο τέχνης;

Όλο αυτό το μεγαλείο έρχεται να συμπληρώσει ο Byrne, με το πενάκι του. Με το σχέδιό του καταφέρνει και αποτυπώνει με ακρίβεια τόσο τις στιγμές που οι ήρωές του βρίσκονται σε γαλήνη, όσο και αυτές που είναι πιο έντονα φορτισμένες. Όταν η Jean Grey δακρύζει, όταν ο Cyclops ανησυχεί, όταν ο Wolverine εκνευρίζεται, όλα μοιάζουν πολύ αυθεντικά. Προφανώς, εκεί που δίνει ρεσιτάλ ο Byrne είναι τα panels που αφορούν την Dark Phoenix, έναν συναισθηματικά πολύχρωμο χαρακτήρα, ο οποίος, μέσα από τις εκφράσεις που του χαρίζει ο δημιουργός του, εμφανίζεται επιβλητικός και τρομαχτικός, αλλά ταυτόχρονα καταθλιπτικός και μπερδεμένος.

Τι Μας Ενόχλησε

Η 9^η Tέχνη, από την γέννησή της, έχει εξελιχθεί σημαντικά και έτσι, καλώς ή κακώς, μετά από ένα σημείο ορισμένα στοιχεία παλαιότερων comics μοιάζουν κάπως “απαρχαιωμένα”. Για παράδειγμα, στο συγκεκριμένο comic, ο πολύς μονόλογος από τον αφηγητή της ιστορίας καταντά ενοχλητικός ανά σημεία. Ταυτόχρονα, ενοχλητικό είναι και το γεγονός ότι σε κάθε τεύχος ο Claremont πρέπει να μας πετάει σημεία του παρελθόντος κάθε χαρακτήρα που είναι και άσχετα με την πλοκή και κουραστικά για όσους από εμάς ξέρουμε ήδη ποιος είναι ποιος και ποιος έκανε τι.

Η ίδια η ιστορία έχει μια ατμόσφαιρα 80s που ενίοτε είναι απολαυστική, εφόσον ταξιδεύει τον αναγνώστη σε παλαιότερους, πιο cult καιρούς, αλλά ενίοτε ξενίζει και λίγο, ιδιαίτερα τους μεταγενέστερους αναγνώστες. Αυτό προφανώς δεν στερεί κάτι σημαντικό από την αξία του DARK PHOENIX SAGA, απλά το κάνει ξεκάθαρα να φαίνεται… παιδί μιας άλλης εποχής.

Συνολική Εκτίμηση

Μπορεί ο Stan Lee και ο Jack Kirby να δημιούργησαν τους X-Men, αλλά ο Chris Claremont και ο John Byrne είναι οι πατεράδες  των πιο εμβληματικών τους ιστοριών. Το DARK PHOENIX SAGA έχει περάσει στον τομέα του κλασικού για όλους τους σωστούς λόγους. Είναι ένα πανέμορφο comic, το οποίο αξίζει να διαβάσει κάθε fan του είδους, αλλά και μια ιστορία αρχέτυπο για τους όσους επιχειρούν να πάρουν την σκυτάλη και να γράψουν comics με τους mutants.

Παράλληλες Προτάσεις

Ολόκληρη η σταδιοδρομία των Claremont και Byrne στους  X-Men είναι γεμάτη με σπουδαίες στιγμές. Το DARK PHOENIX SAGA προλογίζεται από το PHOENIX SAGA (UNCANNY X-MEN #101-108), το οποίο είναι και αυτό μια σπουδαία ιστορία από μόνο του, στο ίδιο μήκος κύματος.  Προφανώς, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους λάτρεις του κλασικού έχει προφανώς και το (ελαφρώς υπερτιμημένο) DAYS OF FUTURE PAST στα UNCANNY X-MEN #141-142. Εξαιρετικό είναι και το μεταγενέστερο MUTANT GENESIS (X-MEN #1-7, 1991), στο οποίο ο Byrne εκτελεί χρέη συγγραφέα και ο Jim Lee αναλαμβάνει το σχέδιο.

Τέλος, όσον αφορά στον Claremont, έχει κάνει και άλλες σπουδαίες συνεργασίες, όπως το X-MEN: INFERNO και ιδιαίτερα το GOD LOVES, MAN KILLS.