The Duck Who Never Was

Ιστορία

Την ημέρα των εξηκοστών γενεθλίων του, ο Ντόναλντ Ντακ σηκώνεται από το κρεβάτι με κατάθλιψη. Ο χρόνος έχει κυλήσει πιο γρήγορα από όσο περίμενε και ο ίδιος αισθάνεται σαν μια αποτυχία.

Λίγο αργότερα, στο μουσείο που δουλεύει, θα τον ξυπνήσει από τον λήθαργο του ένα τζίνι, που θα εκπληρώσει την μίζερη ευχή του: θα τον εισάγει σε έναν κόσμο, στον οποίο ο ίδιος δεν έχει γεννηθεί ποτέ. Σε αυτό το, σχεδόν αποκαλυπτικό, περιβάλλον (που ο θείος Σκρουτζ έχει χάσει την περιουσία του, ο Κύρος Γρανάζης δεν είναι ιδιοφυής και τα ανίψια Ντακ είναι υπό την κηδεμονία του Γκαστόνε), ο Ντόναλντ θα συνειδητοποιήσει ότι η απουσία του έχει κοστίσει πολλά και ότι ακόμα και η δική του ασήμαντη ύπαρξη, στην τελική, μετράει.

Τι Μας Άρεσε

Ο Don Rosa έχει επιδείξει πολλές φορές το ταλέντο του να δανείζεται καταστάσεις από ταινίες, βιβλία, αλλά και προγενέστερα comics, και να εντάσσει σε αυτές τους παπιοήρωες του. Εδώ, υιοθετεί την κεντρική ιστορία από το IT’S A WONDERFUL LIFE, στο οποίο ο πρωταγωνιστής εύχεται στον φύλακα άγγελό του να πάψει να υπάρχει και μόνο τότε καταλαβαίνει πόσα πολλά σημαίνει για τους ανθρώπους γύρω του.

Η μεταφορά από φιλμ σε comic λειτουργεί καλά, καθώς ο Rosa επιλέγει για πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ, του οποίου ο χαρακτήρας είναι η επιτομή του ασήμαντου “ανθρωπάκου”, που φαινομενικά “πέρασε και δεν άγγιξε”. Φυσικά, το όλο νόημα της πλοκής είναι να ανατρέψει αυτό το φρόνημα, κάτι το οποίο γίνεται περίτεχνα, παρουσιάζοντάς μας μία-μία τις εξαθλιωμένες μορφές μερικών από τους πιο αγαπημένους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας, όπως ο Σκρουτζ και τα τρίδυμα παπιά.

Σε δεκαέξι μονάχα σελίδες, λοιπόν, ο μεγάλος Αμερικάνος δημιουργός καταφέρνει να μπει κάτω από το πετσί του αναγνώστη και να τον κάνει να θορυβηθεί και να λυπηθεί, μόνο και μόνο για να κλείσει με ατόφια αισιοδοξία, αφού το συνολικό μήνυμα που περνάει το ”A Duck Who Never Was” είναι πολύ χαρμόσυνο.

Όσον αφορά στο σχέδιο, στον αχανή κόσμο του internet, έχω συναντήσει ανθρώπους να κατηγορούν τον Rosa ότι κάνει τρομακτικά τα πρόσωπα των ηρώων του και ότι δεν έχει χιούμορ στα σκίτσα του. Αυτό ίσως να μπορεί να θεωρηθεί αξιόμεμπτο από κάποιους, αλλά εγώ, στο μυαλό μου, πάντα είχα το σχέδιο του πιο πολύ σαν συνοδευτικό στο κυρίως πιάτο, που ήταν η ιστορία του. Δηλαδή, όταν διαβάζω ένα comic του, το χιούμορ περιμένω να προκύψει περισσότερο από τις καταστάσεις και τους διαλόγους, πάρα από τις φάτσες. Βέβαια, πράγματι, ο Rosa καμιά φορά το παρακάνει με τις ανθρωπόμορφες λεπτομέρειες στις εκφράσεις των παπιών, αλλά εμένα, που έχω ένα μικρό φετίχ με τις λεπτομέρειες, το συγκεκριμένο στιλ με βρίσκει σύμφωνο.

Τι Μας Ενόχλησε

Δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με μικρή έκταση σελίδων και έναν υπερταλαντούχο καλλιτέχνη, λίγα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Αν το concept που χρησιμοποιεί ο Don Rosa ήταν καθαρά δικό του ”παιδί”, σίγουρα το εγχείρημα θα έπαιρνε έναν πόντο παραπάνω. Στην τελική, όμως, έχει σημασία αυτό; Ο Rosa ούτε ξεκάθαρη αντιγραφή κάνει, ούτε χειρίζεται με κάποιον προσβλητικό τρόπο τους χαρακτήρες του Carl Barks… Επομένως, δεν μπορώ να πω ότι κάποιο σημείο μου άφησε κακή γεύση.

Συνολική Εκτίμηση

Όταν είχα πρωτοδιαβάσει μικρός αυτή την ιστορία, μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Τώρα, αρκετά χρόνια αργότερα, που την ξεφύλλισα ξανά, παραμένει ένα αισιόδοξο μίνι αριστούργημα, που θα σε κάνει να νιώθεις καλά όταν το διαβάζεις. Είναι σίγουρα μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες με τους κατοίκους της Λιμνούπολης.

Παράλληλες Προτάσεις

Η σπουδαιότερη (και βραβευμένη με Eisner) δουλειά του Rosa είναι, αδιαμφισβήτητα, Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ. Φυσικά, όλες του οι παπιο-ιστορίες είναι πολύ ενδιαφέρουσες, πολλές εκ των οποίων αποτελούν sequels παλιότερων έργων του Barks.  Οι περισσότερες, μάλιστα, έχουν μεταφραστεί και στη γλώσσα μας, οπότε είναι ακόμα ευκολότερο να τις βρείτε, καθώς μπορεί να έχουν ξεμείνει παλιά τεύχη στο γειτονικό σας περίπτερο!