Spider-Man: Life Story #1

Θα περίμενε κανείς ότι, ύστερα από χρόνια ενασχόλησης με τα superhero comics, θα είχα μάθει πια καλύτερα και δεν θα ενθουσιαζόμουν με τις διάφορες ιδέες που προκύπτουν από τη σύγχρονη Marvel. Όμως, όταν ανακοινώθηκε το SPIDER-MAN: LIFE STORY, το επέλεξα στα PREVIEWS PICKS του Ιανουαρίου και ήταν κάτι που περίμενα με ανυπομονησία. Και παρ’ όλο που προσπάθησα να μην πω μεγάλες κουβέντες, μέσα μου ήλπιζα ότι το πρώτο τεύχος ίσως να καταφέρει να αναπαράγει κάτι από τα comics του Spider-Man που δημιούργησαν οι Stan Lee, Steve Ditko και John Romita Sr . Δυστυχώς, όμως, το συνολικό αποτέλεσμα, όπως θα έπρεπε φυσικά να περιμένω, διέψευσε τις προσδοκίες μου.

Το τεύχος εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 1960 και συγκεκριμένα το 1966. Σε αυτό, παρακολουθούμε το νεαρό Peter Parker, όταν ήταν φοιτητής, ενώ από εδώ παρελαύνουν σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες που συντρόφευαν τον χαρακτήρα τη συγκεκριμένη περίοδο. Παράλληλα, κάνουν την εμφάνιση τους και άλλοι ήρωες, με τον Captain America, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, να έχει προεξέχοντα ρόλο. Όμως, ενώ περίμενα την ιστορία του Spider-Man όπως την ξέρουμε περίπου, αλλά μέσα από μια νέα προσέγγιση, κατά την οποία ο χαρακτήρας θα μεγαλώνει σε ηλικία, αυτό που τελικά γίνεται ξεκάθαρο, είναι ότι οι δημιουργοί έχουν σκοπό να μας πουν κάτι τελείως διαφορετικό. Συνεπώς, μέχρι το τέλος της χρονιάς που παρακολουθούμε, όλα είναι αρκετά διαφορετικά σε σχέση με όσα γνωρίζουμε για την ιστορία του πρωταγωνιστή και της παρέας του.

Με αυτόν τον τρόπο, χάνεται για μένα μέρος της μαγείας της πλοκής, καθώς, όπως γίνεται ξεκάθαρο, πρόκειται ουσιαστικά για ένα WHAT IF?, όπου όλα είναι πιθανά. Έτσι, στα επόμενα τεύχη, είναι πιθανό να δούμε τον Spider-Man να αποκαλύπτει την ταυτότητα του και σε άλλους χαρακτήρες που δεν το περιμένουμε, ενώ φαίνεται πολύ πιθανό το ενδεχόμενο η προσωπική του ζωή να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά σε σχέση με όσα γνωρίζουμε. Ίσως, για κάποιους, κάτι τέτοιο να είναι θετικό, καθώς δημιουργεί προσμονή για το τι θα συμβεί στα επόμενα τεύχη, όμως εμένα ομολογώ ότι με ξενέρωσε λίγο. Το χειρότερο, βέβαια, δεν είναι αυτό, αλλά ότι, για ένα τεύχος που έχει σκοπό να μας παρουσιάσει μια ολόκληρη δεκαετία του ήρωα, αυτό που τελικά καταλήγουμε να κρατάμε στα χέρια μας, είναι ένα πασάλειμμά από δυο-τρία πολύ ανώτερα και σημαντικά τεύχη της δεκαετίας του 1960, που το SPIDER-MAN: LIFE STORY #1 αποτυγχάνει πλήρως να μας μεταδώσει οτιδήποτε από τη συγκεκριμένη περίοδο.

Και δυστυχώς αυτά δεν ήταν τα μόνα προβλήματα. Εξίσου ενοχλητικό, για να μην πω περισσότερο, ήταν ότι ο Chip Zdarsky βάζει στο προσκήνιο τον πόλεμο του Βιετνάμ και γράφει τον Peter Parker σαν κάποιον που ποτέ δεν ήταν. Γιατί, όπως είναι γνωστό, στις πρώτες ιστορίες του, ο χαρακτήρας ήταν μάλλον κάπως συντηρητικός, ενώ στη συνέχεια θα τον χαρακτηρίζαμε, στην καλύτερη περίπτωση, μετριοπαθή. Και παρά τις αμφιταλαντεύσεις του Spider-Man σχετικά με το θέμα του πολέμου, οι αντιδράσεις και το ξέσπασμά του απέναντι στον Flash Thompson, φανερώνουν, από πλευράς συγγραφέα, όχι μόνο άγνοια ή αδιαφορία για την ιστορία του χαρακτήρα, αλλά και για την κοινωνία των Η.Π.Α. του 1966. Και όσο κι αν βρίσκω ηθικά δίκαιη και πολιτικά σωστή την εναντίωση στον πόλεμο του Vietnam, δεν σας κρύβω ότι μου φάνηκε ότι άκουσα τα κοκαλάκια του Ditko να τρίζουν, καθώς έφτανα στο τέλος του τεύχους.

Σχεδιαστικά, ο Mark Bagley είναι πάρα πολύ καλός. Οι εκφράσεις των προσώπων, οι χορογραφίες, το στήσιμο των σελίδων και, γενικά, όλο το τεύχος, είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο. Απλά, ο αναγνώστης θα πρέπει να αδιαφορήσει για το γεγονός ότι όσα παρακολουθεί εκτυλίσσονται 50 χρόνια πριν. Γιατί το μοντέρνο σχέδιο του Bagley, σε συνδυασμό με την επιλογή των δημιουργών να μην υπάρχει τίποτα που να παραπέμπει, επί της ουσίας, στη δεκαετία του 1960, καταλήγουν τελικά σε ένα τεύχος του ULTIMATE SPIDER-MAN, όπου οι χαρακτήρες απλά φοράνε λίγο πιο παλιομοδίτικα ρούχα.

Το SPIDER-MAN: LIFE STORY #1, κατά τη γνώμη μου, αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα, ως προς τον στόχο που είχε θέσει. Ιστορία και σχέδιο δεν αντικατοπτρίζουν στο ελάχιστο, ούτε τον ήρωα, αλλά ούτε και την περίοδο, οι δημιουργοί δεν πετυχαίνουν να συσσωρεύσουν σε ένα τεύχος μπόλικες δόσεις ιστορίας και easter eggs, όπως κάνει π.χ. το X-MEN: GRAND DESIGN, ενώ επιβάλλουν τη σημερινή τους αντίληψη για τον κόσμο και τους χαρακτήρες που γράφουν, σε μια εποχή που ήταν αρκετά διαφορετική, με αποτέλεσμα να τη διαστρεβλώνουν. Από εκεί και πέρα, ναι OK, το τεύχος διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται ευχάριστα, καθώς είναι μια χαρά, αν το δούμε “στεγνά” σαν μια απλή ιστορία.

Όσοι, όμως, περιμένατε κάτι μεγαλεπήβολο ή καινοτόμο, ή έστω, στην τελική, μια ιστορία του Spider-Man που πραγματικά θα απολαύσετε, είναι πολύ πιθανό να απογοητευτείτε. Εγώ πάντως σίγουρα απογοητεύτηκα. Αν, λοιπόν, θέλετε μια πραγματικά καλή ιστορία του Spider-Man βγαλμένη από τη δεκαετία του 1960, απλά ανατρέξτε στις κούτες σας ή στο internet και διαβάστε κάποιο από τα αυθεντικά τεύχη της εποχής.