Avengers: Endgame

10 χρόνια Marvel Cinematic Universe. 22 ταινίες, εκ των οποίων 6 περιλαμβάνονται στο top 20 των ταινιών με τις υψηλότερες εισπράξεις όλων των εποχών και το δεύτερο SPIDER-MAN, ως 23η, να κλείνει επιλογικά την τρίτη φάση το καλοκαιράκι, 11 spin-off τηλεοπτικές σειρές και 5 μικρού μήκους. Η μόνη σειρά ταινιών που μπορεί να ανταγωνιστεί αυτό το μεγαθήριο είναι τα JAMES BOND, ενώ όσοι προσπάθησαν να αντιγράψουν το κινηματογραφικό της σύμπαν απέτυχαν οικτρά, από DC έως Universal. Οπότε το AVENGERS: ENDGAME είχε πελώρια παπούτσια να γεμίσει… Ανταποκρίθηκε, λοιπόν, στις προσδοκίες μας;

Το AVENGERS: ENDGAME λαμβάνει χώρα κατευθείαν μετά το AVENGERS: INFINITY WAR. Και σε αυτό το σημείο οφείλω να δηλώσω πως αυτή η ταινία δεν απευθύνεται επ’ ουδενί σε όσους δεν έχουν δει καμία ταινία του MCU ή έστω τα προηγούμενα AVENGERS. ΜΗΝ πάτε να το δείτε, θα καταστρέψετε την όρεξη των υπολοίπων και δε θα καταλάβετε Χριστό. Είναι σα να διαβάζετε την τελευταία σελίδα από ένα βιβλίο. Δεν είναι κάτι για να χαίρεστε, αλλά για να ντρέπεστε. Επίσης, να επισημάνω πως αυτό το review είναι spoiler-free.

Λοιπόν. Υπήρξαν κάποιες εικασίες για SECRET WARS. Δεν ευσταθούν. Όπως και καμία θεωρία δεν ευσταθεί από όσες είχαν κυκλοφορήσει. Το ENDGAME δανείζεται περίτεχνα στοιχεία από διάφορες ιστορίες της Marvel, συνθέτοντας περίτεχνα ένα πολυσύνθετο μωσαϊκό, το οποίο αποτελείται από τρεις πράξεις, οι οποίες, ομολογουμένως, θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστές ταινίες από μόνες τους! Δεν συνεχίζει απλά την ιστορία, την ολοκληρώνει, με άψογο και υποδειγματικά επικό τρόπο, ολοκληρώνοντας το αρχετυπικό “ταξίδι του ήρωα” για όλους τους αρχικούς Avengers. Όμως συνάμα, παίρνει άπειρα και ασύλληπτα ρίσκα, που θα ζήλευε η DC, τα οποία καταλήγουν σε μία νέα τάξη πραγμάτων και όχι ευτυχώς σε ένα αναμάσημα, όπως παρατηρείται αυτή τη δεκαετία σε όλα τα mainstream υπερηρωικά comics, ανεξαιρέτως.

Σαν ροή, είχε κάποια ελαφρά σκαμπανεβάσματα και η δομή της δεν ήταν εξίσου καλή με το INFINITY WAR, το οποίο ήταν πιο δεμένο, όμως οι ανάσες που δινόντουσαν ήταν απολύτως χρήσιμες σε αυτόν τον τρίωρο μαραθώνιο. Την τιμήσαμε στην πρεμιέρα, τελείωσε 3 τα ξημερώματα και θέλαμε κι άλλο. Ενημερωτικά, δεν έχει σκηνή μετά τα final credits και καλά κάνει. Τα εφέ κυμαίνονταν στα υψηλά standards που μας έχουν συνηθίσει τα Marvel Studios και η σκηνοθεσία των Russo Brothers στα ίδια επίπεδα με το INFINITY WAR, δίνοντας ρεσιτάλ στην τρίτη και τελική πράξη. Με ένα εξίσου δυνατό soundtrack, που είχε λίγο από όλα και στις στιγμές που έπρεπε.

Το AVENGERS: ENDGAME είναι ένα επικό τέλος μίας ιστορίας που έγραψε ιστορία στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και της Ένατης Τέχνης. Είναι ένα υποδειγματικό φινάλε, το οποίο δικαιώνει και με το παραπάνω το hype του, σεβόμενο το κοινό του, δίχως να καταφεύγει σε σεναριακές ευκολίες προς απλή τέρψη. Εύχομαι πραγματικά να πάρει του χρόνου τα βραβεία που  αξίζει.

Και μέχρι να τη δουν όλοι, μην ξεχνάτε…