Mary Shelley: Monster Hunter #1

Το MARY SHELLEY: MONSTER HUNTER μπορεί να έχει έναν ελαφρώς χαζοβιόλικο τίτλο, αλλά πρόκειται για μια αφήγηση, η οποία ξεκινά όταν μια νεαρή γυναίκα που δουλεύει στο σπίτι και πλέον μουσείο της διάσημης συγγραφέως ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο που αναφέρεται στη ζωή της την χρονιά που έγραψε το πιο διάσημο βιβλίο της για τον μακάβριο γιατρό Frankenstein και το τέρας του. Αποτελεί ένα από αυτά τα λεγόμενα reimaginings κλασικών ιστοριών που αποτελούσαν πάντα πρόσφορο υλικό για comics, μόνο που στη περίπτωση του συγκεκριμένου πρωταγωνίστρια είναι η συγγραφέας Mary Shelley, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με μακάβρια και φανταστικά ευρήματα σε ένα παράξενο σπίτι στη Γενεύη.

Η ιστορία πάσχει σε πολλά σημεία, βρίθοντας από κλισέ των ιστοριών τρόμου και απίστευτες συμπτώσεις. Γενικά, γρήγορα το comic αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, καθώς δεν στερείται τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες ή τις καλές ιδέες, και τόσο οι διάλογοι όσο και η αφήγηση της Mary υποδεικνύουν ότι οι σεναριογράφοι γνωρίζουν αρκετά καλά τον βίο της. Όμως, υπάρχουν αρκετές ευκολίες στην αφήγηση που δε μπορούν να παραβλεφθούν, ενώ η αποκάλυψη στο τέλος φαίνεται κακός προπομπός. Πάντως η εναλλαγή των παραδοσιακών ρόλων γυναίκας και άντρα στις ιστορίες τρόμου, με τον Percy να προαισθάνεται το κακό και την Mary να αγνοεί τις προειδοποιήσεις και να ρίχνεται στο κίνδυνο, είναι ένα από τα καλά στοιχεία του comic. Δυστυχώς, οι άλλοι χαρακτήρες δεν καταφέρνουν να λάμψουν το ίδιο και ο φημισμένος λόρδος Byron καθώς και η αδερφή της Μary αφήνoνται στο background.

Ίσως γιατί το comic δίνει μεγάλη σημασία στο περιβάλλοντα χώρο, όπου βρίσκονται οι ήρωες, και ακολουθείται το γοτθικό πρότυπο, στο οποίο τα άψυχα αντικείμενα γίνονται συχνά οι πρωταγωνιστές. Αυτό αποτελεί και τη μεγάλη επιτυχία του, καθώς, όσα προβλήματα και να έχει η ιστορία, το artwork είναι αξιοπρόσεκτο και πολύ υψηλής ποιότητας. Oι λεπτές γραμμές και η έμφαση στις λεπτομέρειες δίνουν έναν ονειρικό, σχεδόν μανιασμένο τόνο στο comic, απόλυτα συμβατό με το είδος του. Εικόνες όπως το μαύρο περίγραμμα της έπαυλης έναντι ενός κόκκινου σαν αίμα ουρανού τονίζουν τη γοτθική αισθητική, ενώ και η σκηνή βίας στο τέλος του comic αποδίδει όλον τον τρόμο μιας ξαφνικής αναμέτρησης με το φανταστικό.

Δυστυχώςν το comic αξίζει περισσότερο για το artwork παρά για την ιστορία τουν και ενώ θα μπορούσε να είναι ένα συναρπαστικό γοτθικό ανάγνωσμαν καταλήγει σε κάτι κοινότυπο και πρόχειρο. Ίσως να υπάρξει βελτίωση στα επόμενα τεύχη, αλλά σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα comics, βιβλία και ταινίες για την Mary και την ταραχώδη ζωή της.