Σκοτώνουν Τα Fanboys Όταν Γεράσουν;

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την pop κουλτούρα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το AVENGERS: ENDGAME, την 22η ταινία του MCU, η οποία, παρά τα όσα μας λέει η Disney για να πάμε να δούμε και το SPIDER-MAN: FAR FROM HOME, ουσιαστικά έκλεισε τον κύκλο που άνοιξε πριν μια δεκαετία το IRON-MAN.

Τον τελευταίο χρόνο, απ’ όταν δηλαδή προβλήθηκε το AVENGERS: INFINITY WAR, το internet γέμισε θεωρίες (μερικές, μάλιστα, απολύτως τραγικές) για το τι θα συμβεί, ποιοι θα επιστρέψουν, ποιοι θα πεθάνουν οριστικά, κ.λπ. Με το hype να έχει χτυπήσει κόκκινο, όπως ήταν αναμενόμενο, η ταινία έσπασε τα ταμεία και πλέον το AVATAR έχει σοβαρούς λόγους να αισθάνεται πως απειλείται στην κορυφή.

Εδώ και δύο περίπου εβδομάδες, λοιπόν, όλος ο κόσμος – και ναι, αυτή είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που αυτό δεν είναι απόλυτη υπερβολή – ασχολείται με αυτή την ταινία. Ή μάλλον, πιο σωστά, αναλύει, βρίζει, λατρεύει, μαλώνει και γενικά αντιδρά υπερβολικά, συζητώντας για το αν αυτή ήταν όπως θα έπρεπε να είναι, αν απογοήτευσε, και ούτω καθεξής. Το χειρότερο, βέβαια, είναι πως στην κουβέντα αυτή τρέχουν να μπουν και οι κομιξάδες, δηλαδή οι άνθρωποι που διαβάζουν χρόνια τα comics της Marvel και σήμερα αισθάνονται την ανάγκη, ως ειδικοί επί του θέματος, να αναλύσουν το πόσο “πιστή” ήταν η ταινία στο original υλικό.

Καλώς ή κακώς, όμως, το MCU έχει, εδώ και καιρό, πάρει το δρόμο του και, αν εξαιρέσεις κάποιες σκηνές που κλείνουν το μάτι σε όσους όντως έχουν διαβάσει και μερικά comics, κατά τα άλλα δεν απευθύνεται πλέον σε αυτούς. Ή, για να το πω πιο στεγνά σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό, τους έχει απολύτως χεσμένους. Για παράδειγμα, ο Thor των ταινιών, πέρα από το origin και μερικά ακόμη χαρακτηριστικά που δανείζεται από τα περιοδικά, στην ουσία του είναι ένας άλλος χαρακτήρας, που πλέον έχει πάρει το δρόμο του κι έχει κερδίσει το κοινό που σπεύδει να γεμίσει τις αίθουσες, χωρίς όχι απλά να μην έχει διαβάσει, αλλά ίσως να μην έχει δει καν πως μοιάζει ένα comic του χαρακτήρα.

Και ξέρετε κάτι; That’s OK. Δέκα χρόνια μετά, έχει πλέον αποδειχθεί περίτρανα ότι οι μεταφορές της Marvel στη μεγάλη οθόνη είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς και ο κόσμος τις αγαπά. Και όχι, παρά τις έντιμες προσπάθειες κάποιων φανατικών οπαδών της DC να πείσουν τους πάντες ότι πίσω από την επιτυχία του MCU υπάρχει μια ολόκληρη συνομωσία, στην οποία εμπλέκονται κριτικοί κινηματογράφου, μασόνοι και liberal πολιτικοί, προς το παρόν δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο και, ας μη γελιόμαστε, δεν νομίζω ότι θα αποδειχθεί. Τα πράγματα είναι αρκετά πιο απλά. Η Disney κάνει ανάλαφρες ταινίες, που αρέσουν στον κόσμο και τον κάνουν να διασκεδάζει, ενώ, παράλληλα, εφαρμόζοντας υψηλές τακτικές marketing, τον έχει βάλει σε ένα τριπάκι να μη χάνει ταινία. And that’s it.

Όμως, παρά την πεποίθηση που υπήρχε, έστω μέχρι πριν κάποια χρόνια, ότι η έκρηξη των μεταφορών σε άλλα Μέσα και η ευρεία αναγνώριση των χάρτινων υπερηρώων, είναι πιθανό να οδηγήσει περισσότερους στην ανάγνωση comics, αυτό είναι κάτι που, τελικά, δεν συνέβη. Ίσα-ίσα που η βιομηχανία, την τρέχουσα δεκαετία, περνά μια από τις πιο σκληρές κρίσεις που αντιμετώπισε ποτέ. Συνεπώς, δεν μιλάμε πια για δύο αλληλένδετες κατηγορίες, αλλά για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα, που πλέον μοιράζονται μόνο ένα κοινό στοιχείο. Το fanboyιλίκι.

Βλέπετε, από τη μία, έχουμε ανθρώπους οι οποίοι, λόγω του ότι παρακολουθούσαν για χρόνια την πορεία κάποιων χαρακτήρων στα comics, αισθάνονται την ανάγκη να εξηγήσουν στους πάντες ότι οι ταινίες είναι σκουπίδια που ξεφτιλίζουν την ουσία των ηρώων. Έτσι, δεν χάνουν ευκαιρία να στραφούν ενάντια σε όσους δεν δίνουν δεκάρα για το αν ο Hulk χρησιμοποιείται ως comic relief, αν ο Superman στις ταινίες σκοτώνει και αν η Captain Marvel δεν θυμίζει ιδιαίτερα την Carol Danvers του Chris Claremont.

Από την άλλη, βέβαια, έχουμε αυτούς που είδαν 20 ταινίες και 5 σειρές και πλέον αισθάνονται, όχι απλά ειδικοί σε ζητήματα κινηματογράφου, αλλά αυθεντίες στο superhero genre, κατηγορώντας για ελιτισμό όσους νοιώθουν πως η προσέγγιση της Disney τους αποκλείει και δεν τους επιτρέπει να απολαύσουν κάτι που, σύμφωνα με τους ίδιους, θα έπρεπε να απευθύνεται πρώτα σε αυτούς. Το χειρότερο, όμως, είναι αυτό το επιχείρημα που λέει ότι οι κομιξάδες θα έπρεπε να χαίρονται που οι ήρωες των comics πλέον αγκαλιάζονται από την mainstream pop κουλτούρα. Λες κι έχουν μετοχές στη Disney, ή λες κι έχει κάποια επίδραση πάνω τους, ως αναγνώστες, το ότι μάθανε μερικές χιλιάδες ακόμη άτομα την DOOM PATROL ή τους GUARDIANS OF THE GALAXY; Σας διαβεβαιώνω, και σε αυτό θα συμφωνήσουν μάλλον όλοι όσοι έχουν μια επαφή με το Μέσο, ότι είναι αδύνατο να συζητήσεις επί της ουσίας για comics με κάποιον που είδε μια μεταφορά σε σειρά ή σε μια ταινία. Μπορεί να πεις 2-3 πράγματα, αλλά, από εκεί και πέρα, θα μιλήσεις για τη σειρά ή για την ταινία και όχι για το comic από το οποίο εμπνεύστηκε.

Γιατί, όπως έγραψα λίγο πιο πάνω και σκόπιμα επαναλαμβάνω, πρόκειται για δύο απολύτως διαφορετικά πράγματα τα οποία απευθύνονται σε δύο απολύτως διαφορετικές κατηγορίες κοινού. Πιθανόν, που και που, να υπάρχουν και κάποιες συγκλίσεις, όμως αυτές δεν αποτελούν τον κανόνα. Και όχι, ό,τι και αν νομίζετε, δεν είναι καθόλου κολακευτικό για έναν 45χρονό να μαλώνει από την οθόνη του υπολογιστή του με ένα 15χρονό για το αν ο Thor των ταινιών θυμίζει αυτόν του Kirby και του Lee, ή του Simonson. Για την ακρίβεια, είναι τόσο γελοίο ως ιδέα, που πραγματικά με τρομάζει το πόσο συχνό είναι πλέον ως φαινόμενο. Για να μην σχολιάσω το πόσο creepy κάνουν τους κομιξάδες να φαίνονται όσοι δεν είναι έφηβοι και κάθονται και ξημεροβραδιάζονται διαφωνώντας με “σοβαρά” επιχειρήματα για την κοιλιά του Thor, για τα οπίσθια της Brie Larson και για το κατά πόσο αυτά “είναι έτσι στα comics”.

Για να συνοψίσω, λοιπόν, είναι OK να αγαπάει κανείς τους χάρτινους υπερήρωες με τους οποίους μεγάλωσε και διαβάζει μέχρι σήμερα. Παράλληλα, όμως, είναι απολύτως φυσιολογικό ένας πιτσιρικάς το 2019, να ενθουσιάζεται βλέποντας τις ταινίες του MCU. Και ακόμη πιο φυσιολογικό, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είναι να αδιαφορεί απολύτως για τα comics, καθώς έχει τη δυνατότητα να βλέπει 5-6 υπερηρωικές ταινίες κάθε χρόνο και καμιά 10αριά αντίστοιχες σειρές. Αν σε κάποιους αρέσουν και τα μεν και τα δε, τότε είναι είτε ένας πολύ τυχερός άνθρωπος ή, πιο πιθανά, πρόκειται για το ultimate fanboy, που καταναλώνει μαζικά τα πάντα. Όσοι, όμως, ανήκουν μόνο στη μία από τις δύο παραπάνω κατηγορίες, θα ήταν χρήσιμο να αντιληφθούν, το συντομότερο δυνατό, ότι χάνουν τον χρόνο τους προσπαθώντας να βρουν το όποιο δίκιο τους.

Αυτοί οι δύο παράλληλοι κόσμοι, απ’ ότι φαίνεται τουλάχιστον, θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν για αρκετό καιρό ακόμη. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούν οι fans και των δύο πλευρών ότι δεν έχουν κάτι να χωρίσουν, καθώς, επί της ουσίας, δεν έχουν κάτι να συζητήσουν, τόσο το καλύτερο για την ψυχική τους υγεία. Στο ενδιάμεσο, ξεκολλήστε λίγο από το internet, διαβάστε κανένα comic, δείτε καμιά ταινία ή καμιά σειρά, και γενικά, κάντε ό,τι σας αρέσει, αλλά, κυρίως, χαλαρώστε. It’s just a ride…