The Walking Dead #192

Στο τεύχος αυτού του μήνα, το THE WALKING DEAD έκλεισε ίσως το πιο κουραστικό του story arc με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Και με ένα από τα καλύτερα τεύχη του, γιατί δε μετράει μόνο το ταξίδι, αλλά και ο προορισμός.

Εξυπακούεται πως ακολουθούν ανυπέρβλητα πολλά spoilers!

Όλα ξεκίνησαν με το τεύχος #175, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2018, όπου το δημιουργικό team μας εισήγαγε σε ένα “New World Order”. Μία ομάδα εξερεύνησης της κοινότητας, με επικεφαλής τον Eugene, ανακάλυψε μία άλλη μεγάλη κοινότητα, η οποία είναι όμως αρκετά στρατοκρατούμενη, θυμίζοντας αντίστοιχα δικτατορικά καθεστώτα (και ίσως την σύγχρονη πραγματικότητα στις ΗΠΑ) και ο Rick είχε αναλάβει μαραθώνιες συζητήσεις, ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, προκειμένου να αποφευχθεί ένας νέος πόλεμος που θα κατέστρεφε ό,τι είχε ξαναχτιστεί μετά το zombie apocalypse. Η Michonne είχε βρει με δάκρυα στα μάτια την κόρη της και όλα έπαιζαν σε ένα διπλωματικό ταμπλό, το οποίο όμως άρχισε να τραβάει υπερβολικά πολύ, εν αντιθέσει με το αρκετά καλό pacing που είχε το Whisperers’ saga.

Ο Kirkman προσπαθεί να περάσει το THE WALKING DEAD στην τελική φάση της ιστορίας, όπου τα zombies πλέον είναι ωκεανοί ολόκληροι, έχουν αρχίσει να αποδομούνται (σα μιλφέιγ) και είναι κομπάρσοι. Μία φυσική καταστροφή, που μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί οργανωμένα. Οπότε, τον ρόλο του κακού αποκτά πλέον η παλιά τάξη πραγμάτων, μεταμφιεσμένη σε νέα. Debates επί debates σχετικά με το εάν πρέπει να αναστηθούν όλα τα στοιχεία ενός πεθαμένου κόσμου ή αν με αφορμή την ολική καταστροφή οι άνθρωποι να εξελιχθούν σε κάτι πιο πολιτισμένο, φιλοσοφικές συζητήσεις, πολιτικοκοινωνικά πισωμαχαιρώματα και ό,τι πιο βαρετό έχει αναδείξει το comic σε όλη τη μακροχρόνια πορεία του. Ούτε οι νέοι χαρακτήρες είναι κάτι το ιδιαίτερο, ούτε η συγκρουσιακή καθαυτή φύση του story arc βοηθούν τόσο ώστε να απλωθεί όλο αυτό σε ένα saga που διαρκεί τόσα τεύχη και ενάμιση χρόνο. Τότε, όμως, κάτι συμβαίνει. Κάποιος φλιπάρει μετά από μία επίθεση zombies στην πόλη αυτή και δεν αντέχει άλλο τον πόλεμο της προπαγάνδας. Κάπως έτσι, φτάνουμε στο παρόν τεύχος…

Κοντολογίς, η ξανθιά πρόεδρος της κοινότητας χάνει την απόλυτη εξουσία και ο καλοβολεμένος και κακομαθημένος γιος της κατηγορεί για τα πάντα τον Rick. Δικαιολογείται, λέγοντας πως βιώνει μία πολύ άσχημη και βίαιη μετάβαση από την κανονικότητα που είχε συνηθίσει και καταφεύγει στο χειρότερο δυνατό σενάριο: στο να τιμωρήσει τον Rick. Ένα plot twist το οποίο θα φάνταζε βεβιασμένο και άκυρο, στα χέρια του μαέστρου Kirkman γίνεται ένα από τα τεύχη σημαδούρες της σειράς. Οι περισσότερες σελίδες είναι χωρίς λόγια και κάθε panel είναι συναισθηματικά φορτισμένο στον υπερθετικό βαθμό, αποδεικνύοντας πως ξέρει να χειριστεί το βάρος των χαρακτήρων του, ακόμη και αν περάσαν τόσα χρόνια – κάτι που δεν είναι εύκολο, δεδομένου του παρελθόντος, αλλά και της φήμης της σειράς. Τόσο καλό τέλος χαρακτήρα είχαμε να δούμε από το #167, όμως θα το χαρακτήριζα ακόμα πιο δυνατό και επάξιο του Rick, εκτοπίζοντας στον κάδο των αχρήστων το αντίστοιχο “τέλος” του Rick στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά, που έλαβε χώρα στο 5ο επεισόδιο του 9ου κύκλου.

Στον σχεδιαστικό τομέα, επίσης είναι ένα τέλος εποχής, καθώς ο Stefano Gaudiano αποχωρεί από τη σειρά ως μελανωτής, παραδίδοντας τα ηνία πίσω στον Charlie Adlard, μετά από 77 τεύχη! Ο Kirkman αποχαιρετά μία ολόκληρη εποχή, με μιάμιση σελίδα κείμενο στην στήλη Letter Hacks του comic, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως ο Gaudiano δεν έχασε ούτε ένα deadline. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον μετά από τόσα χρόνια, λοιπόν, να δούμε πώς έχει εξελιχθεί το σχεδιαστικό αποτέλεσμα του Adlard, από την στιγμή που θα μελανώνει ο ίδιος.

Το #192 σημαίνει το τέλος μίας ολόκληρης εποχής. Και ίσως την άρχη μίας νέας. Την αρχή του τέλους των Ζωντανών Νεκρών και την κυριαρχία των Ζωντανών. Γιατί κάθε ιστορία έχει μία αρχή, μέση και ένα τέλος, ακόμη και όταν διαρκεί πάνω από 15 χρόνια και κοντεύει τα 200 τεύχη, αριθμό που ελάχιστα μη ανθολογικά comics θα μπορούσαν να καυχηθούν ότι έχουν. Και ίσως θα πρέπει να αρχίσετε άπαντες σύντομα ένα catch-up, γιατί το τέλος ενός από τα πιο εμβληματικά comics αυτού του αιώνα, κοντοζυγώνει την ερχόμενη δεκαετία…

…καθότι έτσι είναι ο κύκλος της ζωής, after all!