Superman: Year One # 1

Κυκλοφόρησε, λοιπόν, το πρώτο τεύχος του SUPERMAN: YEAR ONE. Δεν ξέρω πόσο πολύ το περίμενε το κοινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι, θέλοντας και μη, αποδέχθηκε ότι η έκδοση αποτελεί σημαντικό γεγονός. Κάτι το ανελέητο boostαρισμα, κάτι το όνομα του ήρωα και το νέο origin, κάτι το ότι οι δημιουργoί είναι από τα πιο γνωστά ονόματα της βιομηχανίας, δεν ήθελε και πολύ για να περιβληθεί ο τίτλος με αίγλη.

Άξιζε τον κόπο όλος αυτός ο χαμός; Και βέβαια! Το SUPERMAN: YEAR ONE είναι από τα comics που δεν μπορείς να παραβλέψεις και να προσπεράσεις. Είναι ένα blockbuster εκδοτικό γεγονός. Ένα origin του διασημότερου superhero, το οποίο υπογράφουν ονομαστοί καλλιτέχνες. Είναι ένα εκδοτικό γεγονός, στο οποίο κάθε διαφήμιση, ντόρος και φασαρία είναι απαραίτητα, αναγκαία και επιβεβλημένα. Αφού ξεκαθαρίσαμε γιατί καλώς η DC μας ζάλισε με τις τυμπανοκρουσίες, τις διαφημίσεις και τις συνεντεύξεις σε κάθε επιμέρους τίτλο της για το επικείμενο γεγονός, ας μιλήσουμε και για την ουσία του πρώτου τεύχους.

Όσοι είχατε ενδοιασμούς να το διαβάσετε, καλά κάνατε. Όσοι ενθουσιαστήκατε, όταν ακούσατε για την έκδοση, πάλι καλά κάνατε, αλλά στο εξής ελπίζω να είστε πιο επιφυλακτικοί. Γιατί, φίλες και φίλοι, το SUPERMAN: YEAR ONE του διάσημου διδύμου των κυρίων Frank Miller και John Romita Jr., είναι μια μπούρδα.

Πριν αιτιολογήσω τη θέση μου, αναφέρω συνοπτικά το περιεχόμενο, το οποίο φυσικά αποτελεί ταυτόχρονα και αιτιολογία και ίσως κάποιοι καλυφθούν από αυτό. Έχουμε και λέμε. Ο πλανήτης Krypton καταστρέφεται. Οι γονείς του Kal El τον βάζουν στην κάψουλα και τον στέλνουν στη Γη, όπου τον βρίσκει το ζεύγος Κent. Το εξωγήινο βρέφος μέχρι εδώ έχει απόλυτη συνείδηση του τι συμβαίνει και όταν ο Jonathan Kent το παίρνει στα χέρια του, ο μικρός του κάνει inception την υιοθεσία, όπως και στη Μartha. Όσο ο Clark μεγαλώνει, κάνει χαβαλέ με τις δυνάμεις του, ενώ όταν φτάνουμε στα σχολικά χρόνια, μαθαίνουμε ότι οι γονείς του προσπαθούν να του θυμίσουν να μην είναι κάγκουρας και επιδειξίας με τις ικανότητές του. Στο μεταξύ, ο ίδιος πολύ θέλει να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του ενάντια στους bullies του σχολείου, που πειράζουν τους φίλους του και αποπειράθηκαν να βιάσουν τη Lana Lang (ναι, παίζει και απόπειρα ομαδικού βιασμού στο τεύχος), η οποία είχε σκοπό, μαζί με τον Clark, να αποκαλύψει τη δράση του στην αστυνομία. Ο Clark τα φτιάχνει με τη Lana. Το σχολείο τελειώνει. Ο Clark φεύγει από την Smallville γιατί αποφάσισε να γνωρίσει τον πλανήτη, ώστε να καταλάβει τον ρόλο σε αυτόν. Και ποιόν δρόμο επιλέγει ο ήρωας, κατά τον Frank Miller, προκειμένου να γνωρίσει τον κόσμο; Αποφασίζει να πάει… φαντάρος! Τέλος πρώτου μέρους.

Τώρα, μετά απ’ όλα αυτά, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί το comic είναι μπούρδα, αλλά επειδή μου αρέσει να λέω πολλά, θα διαβάσετε μερικές αράδες ακόμα.

Μπορώ να καταλάβω ότι για την νέα εποχή, η DC θέλει να στήσει μια νέα αφήγηση για τον χαρακτήρα-σημαία της εκδοτικής. Αυτόν τον σκοπό έχουν συνήθως και τα origin τύπου YEAR ONE, μια επανεκίνηση της μυθολογίας ενός χαρακτήρα, η οποία εστιάζει σε άλλες πτυχές. Μπορώ, επίσης, να καταλάβω ότι η εκδοτική προσπαθεί να εναρμονίσει το έντυπο υλικό της με εκείνο του κινηματογραφικού της σύμπαντος, όπως έκανε η Marvel. Δεν καταλαβαίνω, όμως, αν αξίζει τον κόπο ένας ακρωτηριασμός ή, αν θέλετε, μια μετάλλαξη του βασικού, του πιο αναγνωρίσιμου και συμβολικού χαρακτήρα στην ιστορία του Μέσου, χάριν εκμοντερνισμού και της νέας γενιάς αναγνωστών, αν υπάρχει τέτοια.

Ένας ήρωας out of character, που λένε και στην Κατούνα Ξηρομέρου. Τον βλέπουμε να κάνει, στην ουσία, πλύση εγκεφάλου στους γονείς του για να τον δεχτούν. Στην εως τώρα ιστορία, εκείνοι οι απλοί, αγνοί άνθρωποι της υπαίθρου δέχτηκαν τον Ξένο με αγάπη και ανοιχτή αγκαλιά, τον δίδαξαν καλοσύνη και τη χρήση της διαφορετικότητας προς το καλό όλων, αλλά τελικά ο Miller μας λέει ότι ήταν ιδέα του μπόμπιρα από το διάστημα αυτή η μοίρα. Ο Clark δεν μαθαίνει σταδιακά για τη διαφορετική του φύση και δεν περνάει όλη τη διαδικασία της ζύμωσης και της μάθησης μέσα από αυτό. Αντίθετα, τα ξέρει όλα από πριν. Τέλος, τον βλέπουμε να στρατεύεται. Ο φιλειρηνιστής Superman, ο άνθρωπος που υπερασπίζεται τη ζωή γιατί έχει δει την καταστροφή ήδη ενός κόσμου, πάει στο Ναυτικό να γίνει κομάντο! Μάλιστα! Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και μια απόπειρα ομαδικού βιασμού, όπως προαναφέρθηκε, που ναι, μεν, αποσοβείται την τελευταία στιγμή, αλλά μετά είναι όλα φυσιολογικά, σαν να μη συνέβη και τίποτε το σοβαρό.

Σε μια σύντομη συνέντευξή του, ο Miller είπε ότι από παιδί ήθελε να γράψει μια τέτοια ιστορία! Από παιδί! Κι έχει φτάσει 62 και μας σερβίρει αυτό το ανεκδιήγητο πράγμα. Μάλλον όντως είχε γράψει παιδί την ιστορία, γιατί το plot είναι παιδαριώδες, το σενάριο ρηχό, αναμασά κάποια στοιχεία του ήρωα, αλλά, κατά τα λοιπά, είναι μια επιφανειακή ιστορία χωρίς το βάθος που θα περιμέναμε από ένα καλοδουλεμένο origin. Πραγματικά, εντελώς αδιάφορο.

Θα μπορούσα να λέω διάφορα για το αν, τελικά, ο Miller είναι πλέον ένας τσαρλατάνος, ο οποίος εξαργυρώνει το όνομα που έχτισε μέσα από κάποιες αξεπέραστες δουλειές, αλλά λέω να πιάσω τον σχεδιαστή. Το artwork είναι σίγουρα το πιο δυνατό σημείο σε αυτό το comic, αλλά έχω την εντύπωση ότι και ο Romita Jr. έχει κάποια “βλάβη”. Σε πολλά σημεία, δεν βλέπουμε εκείνο το επιβλητικό και καθηλωτικό σχέδιο του παρελθόντος.

Γενικά, αν περιμένετε να έκαναν κάτι σαν το MAN WITHOUT FEAR, ξεχάστε το. Τo SUPERMAN: YEAR ONE είναι ξεκάθαρα μια αρπαχτή για το νέο κοινό. Από την άλλη, μπορεί εγώ να γέρασα και να είμαι γκρινιάρης και ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο ανοιχτός στις φρέσκες ιδέες του κυρίου Miller. (Μα πόσο ειρωνικός, πια;)

Αν θέλετε ένα origin story για τον Superman, διαβάστε καλύτερα κάποιο από τα SECRET ORIGIN, EARTH ONE, ή AMERICAN ALIEN. Ακόμα και το BIRTHRIGHT του Μark Waid ίσως είναι καλύτερο και αυτό γιατί απομένουν ακόμα δύο τεύχη σε αυτή τη σειρά…