Superman: Up In The Sky #1

Μετά από προτροπή του Batman, o Superman διερευνά την εξαφάνιση ενός κοριτσιού στη Gotham, το οποίο φαίνεται να έχει πέσει θύμα απαγωγής, με προορισμό εκτός πλανήτη. Παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς του, ο Clark αποφασίζει να ακολουθήσει τα ίχνη της νεαρής στον πλανήτη Rann, αφήνοντας διστακτικά πίσω του ευθύνες και αμφιβολίες.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρόκειται για μια cosmic Batman ιστορία και ίσως γι’ αυτό ο King είναι κατάλληλος για να την γράψει. Είναι, όμως, κάτι πιο σύνηθες από αυτό – όλοι μας συνδέουμε τον Superman με κάποια κοσμική απειλή, έναν καταστροφικό supervillain, εντούτοις, όπως και στον ίδιο, υπάρχει πάντοτε έντονο το ανθρώπινο στοιχείο στις περιπέτειές του, και αυτό είναι κάτι που πάντοτε έπαιζε καταλυτικό ρόλο.

Έτσι και εδώ, λοιπόν, η εξαφάνιση του κοριτσιού λειτουργεί ως μοχλός για την αφήγηση μιας down to earth ιστορίας, που όμως εκτυλίσσεται στα πέρατα του διαστήματος. Αυτή η διχοτόμηση εκφράζει αρκετά τις περιπέτειες του Ανθρώπου από Ατσάλι, ενώ συγχρόνως υποδεικνύει τις καθημερινές δυσκολίες του ίδιου, τόσο σε ψυχικό, αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Παράλληλα, όλο το story έχει πολλά κλασικά στοιχεία του χαρακτήρα από τη δεκαετία των 90s, από την δυναμική εντός της Daily Planet, μέχρι την παρουσία και τη συμβουλευτική στήριξη του Jonathan Kent, που προσδίδει ένα απίστευτο κλίμα νοσταλγίας στο comic.

Συμπληρωματικά, αυτά τα στοιχεία και, φυσικά, όλη η ουσία της πλοκής, τονίζουν και επικεντρώνονται στο βασικό συναίσθημα, που συνδέεται με την πεμπτουσία του Superman – την ελπίδα. Όχι μόνο ως τη ραχοκοκαλιά του ηρωισμού του, αλλά και το κατά πόσο η δική του ελπίδα στηρίζεται στους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι, εν τέλει, δημιουργούν τον ήρωα, που οι ίδιοι και ο κόσμος χρειάζονται.

Το σχέδιο του Kubert ανήκει στην κατηγορία των άκρων – ή θα σου αρέσει ή θα το μισείς – καθώς είναι πολύ αναγνωρίσιμο. Δεν έχει εκπτώσεις, ούτε μεταλλάξεις, είναι σταθερό και απαράλλακτο εδώ και πολλά χρόνια πλέον. Αν και θεωρώ ότι οι γραμμές του ταιριάζουν περισσότερο στον Batman, ή στην Wonder Woman, ο σχεδιαστής παραδίδει μερικά πολύ εντυπωσιακά panels, με στιγμιότυπα που ταιριάζουν απόλυτα στο ύφος της ιστορίας και δίνουν την πιο μοντέρνα πλευρά, στο classic μοντέλο του comic.

Ίσως τέτοιες ιστορίες και τέτοιες κινήσεις, όπως αυτή η επανέκδοση, σε συνδυασμό με την ολίγον τι κλισέ επιστροφή του περίφημου εσώρουχου (ή “εξώρουχου”, καλύτερα) στη στολή του Superman, να είναι το ρεύμα old school που χρειάζεται ο χαρακτήρας, για να βρει τη χαμένη ταυτότητά του, που τόσα χρόνια λατρέψαμε. Ίσως και εγώ δεν είμαι έτοιμος να εγκαταλείψω αυτή την ελπίδα ακόμα.