Toy Story 4

Μια δεκαετία σχεδόν μετά το κλείσιμο της τριλογίας, το δίδυμο Disney/Pixar επιστρέφει με το τελευταίο (;) μέρος του franchise, το TOY STORY #4, σε σκηνοθεσία Josh Cooley, με τους Tom Hanks, Tim Allen, Annie Potts, Christina Hendricks, Keanu Reeves και αρκετούς ακόμα.

Μετά τον αποχωρισμό τους με τον Andy, τα παιχνίδια βρίσκονται στην κατοχή της Bonnie, η οποία φαίνεται να παραμελεί τελείως τον σερίφη Woody και να ενδιαφέρεται περισσότερο για ένα παιχνίδι κυριολεκτικά φτιαγμένο από σκουπίδια, τον Forky. Όταν ο Forky χαθεί, ο Woody θα κληθεί να τον σώσει και θα πέσει πάνω στην ξεχασμένη Bo Peep, που θα τον κάνει να αναθεωρήσει όσα πίστευε μέχρι τώρα για τη ζωή.

Έχοντας δει το άψογο τέλος της τρίτης ταινίας, θεωρούσα ότι η σειρά δεν θα χρειαζόταν συνέχεια και έτσι πήγα στην προβολή της τέταρτης ταινίας αρκετά επιφυλακτικός. Παρ’ όλα αυτά, σύντομα αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε λόγος, καθώς το TOY STORY 4 είναι μια εξαιρετική ταινία, με απίστευτο animation και πολύ βαθιά μηνύματα.

Από τεχνικής πλευράς, σε κάθε τομέα, η ταινία παίρνει άλφα με τόνο. Το σενάριο είναι υποδειγματικά καλογραμμένο και καταφέρνει να γεφυρώσει άψογα το χρονικό χάσμα μεταξύ αυτής και της προηγούμενη ταινίας μέσα σε λίγα λεπτά. Ως αποτέλεσμα, οι χαρακτήρες του στηρίζουν στους ώμους τους τη βαριά κληρονομιά της τριλογίας, αλλά είναι και ανεπανάληπτα “φρέσκοι”, εντυπωσιάζοντας τόσο τους μεγαλύτερους, που επέστρεψαν για τη νοσταλγία, όσο και τους νεότερους, που βλέπουν TOY STORY για πρώτη φορά. Εκτός, όμως, από τη σεναριακή αριστεία, υποδειγματικό είναι και το ψηφιακό animation, με το στούντιο των Disney/Pixar να κάνει παπάδες για ακόμα μια φορά και να μας παραδίδει γνήσιο οφθαλμόλουτρο στο εικαστικό κομμάτι, κλάσεις ανώτερο (προφανώς) από αυτό των αρχικών ταινιών.

Εξαιρετική είναι, φυσικά, και η φιλοσοφική (ναι, φιλοσοφική) θεματολογία που κρύβεται πίσω από την πλοκή. Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η εξέλιξη των φάσεων που περνά ένας άνθρωπος στην ζωή του. Ο Woody, ο οποίος πάντοτε ήταν ικανοποιημένος με τον παραδοσιακό ρόλο του παιχνιδιού, συναντά για πρώτη φορά ένα παιχνίδι δίχως άνθρωπο, το οποίο, όμως, όχι μόνο είναι συμβιβασμένο με αυτό, αλλά το απολαμβάνει κιόλας. Έτσι, καλείται να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να παίζει έναν ρόλο που ανήκει στο παρελθόν ή αν θα εξελιχθεί και θα αλλάξει ταυτότητα, υιοθετώντας μια τελείως διαφορετική σε σχέση με την παρελθοντική του.

Εκτός από το παραπάνω, η ταινία θίγει και την ιδιαιτερότητα με την οποία συχνά επιλέγουμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Το αγαπημένο παιχνίδι της Bonnie το έφτιαξε η ίδια από απομεινάρια που βρήκε σε έναν κάδο σκουπιδιών, πράγμα που κάνει την υλική αξία του μηδενική, αλλά την συναισθηματική του αξία ανεκτίμητη. Ακόμα, ο κεντρικός ανταγωνιστής της ταινίας, βασίζει όλη την κοσμοθεωρία του στο ότι έμεινε στο ράφι επειδή είχε ένα χαλασμένο μικρο-εξάρτημα (το μόνο πράγμα που την απομάκρυνε από την εμφανισιακή τελειότητα) · μια κοσμοθεωρία που, φυσικά, ανατρέπεται με τον πιο έξυπνο τρόπο.

Όλα αυτά τα ζητήματα μπορεί εν μέρει να θίγονται στα στενά πλαίσια μιας ταινίας που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, αλλά είναι τόσο σημαντικά και τόσο ιδιαίτερα, που αποτελούν μικρά μαθήματα ζωής για κοινό κάθε ηλικίας.

Αν ήταν να προσάψω κάτι στο TOY STORY 4, θα ήταν η επιλογή του να δώσει τον ρόλο κομπάρσου στους παλιότερους χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων και ο Buzz (ο κάποτε συμπρωταγωνιστής της σειράς). Αυτό, βέβαια, δεν είναι πραγματικά αρνητικό στοιχείο, καθώς ο χρόνος που χάνεται από αυτούς τους χαρακτήρες, απαιτείται για να ολοκληρωθεί το ταξίδι του Woody, οπότε είναι περισσότερο ένα αναγκαίο (μικρό) κακό.

Σε μια εποχή που η Disney αποφασίζει να μας ξανασερβίρει το LION KING, το ALADDIN και τα υπόλοιπα κλασικά, σαν φαγητό από το ψυγείο, ευτυχώς υπάρχει και το TOY STORY 4, που αποτελεί μια πραγματικά γκουρμέ συνταγή. Είναι ένα άριστο κλείσιμο για τη σειρά, αλλά, πάνω από όλα, μια εξαίσια ταινία, που μπορούν να απολαύσουν θεατές κάθε ηλικίας.