House Of X #1

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν κάτι που περίμενα καιρό, καταλήγει να μην μου αρέσει επειδή εγώ είχα χτίσει μεγάλες προσδοκίες, ή επειδή όντως δεν είχε τίποτα το αξιοσημείωτο να δείξει. Στην περίπτωση του HOUSE OF X #1, τείνω να πιστέψω πως το πρώτο αυτό τεύχος δεν είχε στην ουσία και πολλά να δώσει στον αναγνώστη.

Θα αφήσω στην άκρη το hype που η ίδια η Marvel (αλλά και όχι μόνο) έχτισε εδώ και μήνες, προλογίζοντάς το ως το ριζοσπαστικό νέο κεφάλαιο στην ιστορία των μεταλλαγμένων και θα προχωρήσω στο προκείμενο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, κάπου εδώ, θα διευκρινίσω πως δεν το θεωρώ ένα κακό τεύχος, ή μια κακογραμμένη αρχή για μια νέα ιστορία, όμως επ’ ουδενί δεν μου άφησε τις άριστες εντυπώσεις που θα περίμενε κανείς.

Με λίγα λόγια, η ιστορία που αρχίζει να μας αφηγείται το πρώτο τεύχος του HOUSE OF X, είναι αυτή όπου οι απανταχού μεταλλαγμένοι, με την βοήθεια και υπό την ηγεσία του Charles Xavier, αποφασίζουν να ιδρύσουν τη δική τους χώρα. Το κάνουν αργά και μεθοδικά, με σχεδόν ιεροτελεστικό τρόπο και προσέχουν την κάθε λεπτομέρεια. Μέχρι και δική τους γλώσσα εφευρίσκουν. Όταν οι διαδικασίες ολοκληρώνονται και ονομάζουν το νέο αυτό τόπο Krakoa, αποφασίζουν να το ανακοινώσουν/επιδείξουν και στον υπόλοιπο κόσμο. Φυσικά, τίποτα δεν πάει όπως πρέπει, εφόσον το ανθρώπινο είδος αντιμετωπίζει και τον ίδιο τον Xavier, αλλά και το όλο πόνημα, με τρομερή καχυποψία και ενίοτε εχθρικότητα.

Υποψιάζομαι πως όλο το ζουμί και η ουσία του νέου αυτού story, θα πηγάζει από και θα επικεντρώνεται στην τελευταία ατάκα που λέει ο Magneto πριν κλείσει το τεύχος, απευθυνόμενος στους ιθύνοντες που έχουν έρθει να ελέγξουν την Krakoa, και αυτή δεν είναι άλλη από το “You have new Gods now”. Αν η ιστορία όντως περικλείσει μέσα της μια τέτοια ιδέα και περιστραφεί γύρω από το concept ότι οι μεταλλαγμένοι πήραν ψηλά τον αμανέ και την είδαν Θεοί, τότε σίγουρα αυτό αποτελεί μια σπουδαία υπόσχεση για το μέλλον του franchise. Το θέμα είναι ότι η αρχή είναι χλιαρή.

Αν εξαιρέσεις τη φαρμακερή αυτή τελευταία ατάκα του Magneto, που συνοδεύεται από μια επίδειξη ισχύος που κάνει, κατά τα άλλα, όχι μόνο δεν υπάρχει κάτι άλλο που να σου μένει στη μνήμη, αλλά δεν γίνονται και πολλά πράγματα γενικότερα. Πέρα από σελίδες επί σελίδων που λειτουργούν ως filler/exposition, οι οποίες αναλύουν και εξηγούν πράγματα, συνθήκες, μέρη και καταστάσεις, δεν συμβαίνει τίποτα άλλο. Το μόνο που καταφέρνει η ιστορία, μέχρι στιγμής, είναι να παρουσιάσει τους X-Men ως αμφιβόλου ηθικής αλαζόνες.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι οι μεγάλες προσδοκίες που τυχόν είχαν οι απανταχού αναγνώστες, αλλά η πολύ μικρή προσπάθεια που κάνει το πρώτο τεύχος του HOUSE OF X. Παρουσιάζοντας μια νέα συνθήκη, που αναμένεται να αλλάξει τον κόσμο των μεταλλαγμένων για πάντα, ο Jonathan Hickman εφησυχάζει τον εαυτό του με την καινοτομία της ιδέας του, στερώντας όμως από την ιστορία το βάθος των χαρακτήρων, ή την ενδιαφέρουσα αφήγηση.