Marvel Comics #1000

Η Marvel μας εύχεται καλό χειμώνα, ενώ παράλληλα εύχεται και στον εαυτό της χρόνια πολλά, με την κυκλοφορία ενός εορταστικού τεύχους ενενήντα περίπου σελίδων, το οποίο περικλείει ογδόντα (!) ιστορίες, μία για κάθε υποθετικό κεράκι που στέκεται πάνω στην υποθετική τούρτα της.

Στο MARVEL #1000, βλέπουμε την κατασκευή του “ρετρό” Human Torch, τη συνέντευξη του Thing στα media, τον Peter Parker να συνειδητοποιεί πως έχει αποκτήσει δυνάμεις και τον Galactus να πολεμά τον Thanos σε έναν μοναχικό πλανήτη. Επίσης, ο Conan είναι προβληματισμένος, ο Vader επιβιώνει από μια δολοφονική απόπειρα των επαναστατών, ο Ηρακλής εκνευρίζεται που κανείς δεν τον θυμάται πια και ο Howard the Duck αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα. Ο Spider-Man ΔΕΝ πολεμά τον Wolverine, ο Chris Claremont επιστρέφει, η X-23 γεννιέται, ο Cable μετράει τις ουλές του και ο Deadpool εύχεται στη Marvel να τα εκατοστίσει.  Όλα αυτά, ενώ μια χούφτα μυστηριωδών χαρακτήρων αναζητά την Eternity Mask, η οποία θα ταρακουνήσει γερά τον κόσμο της Marvel τη χρονιά που μας έρχεται.

Αν και συνήθως αποφεύγω τα εορταστικά τεύχη, το συγκεκριμένο μου τράβηξε από την αρχή την προσοχή. Ο άσος στο μανίκι του είναι η επιλογή να μας δώσει μια πληθώρα από ανεξάρτητες, μονοσέλιδες ιστορίες, που καλύπτουν ένα μεγάλο έδαφος από την πλούσια ιστορία της εκδοτικής. Ταυτόχρονα, η Marvel καταφέρνει να συνδέσει κιόλας αρκετές από αυτές με το MacGuffin της Μάσκας της Αιωνιότητας, με αποτέλεσμα οι ογδόντα σελίδες με strips να έχουν έστω και μια χαλαρή σύνδεση και το συνολικό έργο να έχει μια κατανοητή ροή.

Βλέπουμε, λοιπόν, ογδόντα χρόνια ιστορίας συμπιεσμένα. Από κάθε έτος, κάθε δεκαετία, η Marvel μας δίνει και κάτι μικρό, ένα γνώρισμά της που στιγμάτισε εκείνη την περίοδο. Το κάνει έξυπνα, όμως: δεν αναμασάει τα γεγονότα που ξέρουμε ότι συνέβησαν, αλλά μας δείχνει τους ίδιους τους χαρακτήρες της να τα σχολιάζουν, άλλοτε με σοβαρότητα (όπως με την MJ που αναφέρεται στον θάνατο της Gwen Stacy) και άλλοτε με κυνισμό και αυτοσαρκασμό (όπως με τον Ηρακλή που φθονεί την αυξανόμενη δημοτικότητα του Thor).  Η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο και, ακόμα και αν κάποιες ιστορίες είναι ομολογουμένως αρκετά μέτριες, υπάρχουν δεκάδες άλλες που σε αποζημιώνουν στο έπακρο. Αυτό, φυσικά, έχει να κάνει και με τους συντελεστές του έργου, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στην κατηγορία των σπουδαιότερων δημιουργών του χώρου, όπως ο Alex Ross, ο Neil Gaiman και ο Chris Claremont.

Έχουμε να κάνουμε με ένα show-off τεραστίων διαστάσεων — με την καλή έννοια. Το τεύχος είναι ένα δωράκι προς τους fans. Η παλαιάς κοπής τέχνη συνυπάρχει με την μοντέρνα προσέγγιση. Κάποιες σελίδες είναι πολύχρωμες, κάποιες γκρίζες. Κάποιες έχουν ωμό, ενήλικο σχέδιο και story, κάποιες θυμίζουν πρωινό cartoon. Το comic συνδυάζει τις περισσότερες από αυτές με ταιριαστό τρόπο, μας δίνει ποικιλία και εν τέλει κάνει ξεκάθαρο τον στόχο του (ο οποίος είναι, άλλωστε, και ο στόχος κάθε σωστού εορταστικού τεύχους): μας υπενθυμίζει ότι αξίζει να γιορτάζουμε αυτό που παρουσιάζει. Μας θυμίζει ότι μέσα στις οκτώ δεκαετίες ζωής της, η Marvel έχει περάσει πολλά και έχει δώσει πολλά στο κοινό της — άλλοτε καλά, άλλοτε κακά. Έχει υπάρξει η μητέρα πολλών εμβληματικών χαρακτήρων και έχει μεγαλώσει στα πόδια της πολλές γενιές, σε όλον τον κόσμο.

Καθώς διάβαζα το comic, στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζε ένα πολύ γνώριμο τραγουδάκι από το παρελθόν, το οποίο, κατά έναν περίεργο τρόπο, είναι το ιδανικό να περιγράψει το MARVEL #1000. Το comic αυτό δεν απευθύνεται σε όλους, όσοι, όμως, το διαβάσουν (όσοι, δηλαδή, προθυμοποιούνται να αφιερώσουν καμιά ωρίτσα, να θυμηθούν τα παλιά και να νιώσουν και λίγο υπερήλικες) είμαι σίγουρος πως θα με καταλάβουν απόλυτα.