Batman/Superman #1

Παρόλο που απόλαυσα το DARK KNIGHTS: METAL, μπορώ να αντιληφθώ πλήρως γιατί κούρασε αρκετούς από τους αναγνώστες. Ακόμη, όμως, και αυτοί ίσως να συμφωνήσουν πως ο The Batman Who Laughs, δηλαδή η villain εκδοχή του Batman που συνδυάζει στοιχεία του Dark Knight και του Joker, αποτελεί έναν αρκετά cool χαρακτήρα, ικανό να προκαλέσει γνήσιο χάος στο σύμπαν της DC.

Παρόλο που δε μου κάνει εντύπωση πως ο συγκεκριμένος villain γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, προσωπικά, τον βρίσκω αρκετά επιτηδευμένο, αλλά και κάπως αχρείαστο δεδομένης της ύπαρξης του Joker, ο οποίος, απ’ όσο ξέρω, κυκλοφορεί ακόμη εκεί έξω. Όπως και να έχει, μετά το ομώνυμο limited series, ο χαρακτήρας επιστρέφει και δίνει ξανά ζωή σε ένα κλασικό comic της DC. Έτσι, Superman και Batman ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους, προκειμένου να τον σταματήσουν μια και καλή.

Το τεύχος ξεκινά, παρουσιάζοντάς μας το πώς ο villain εξουδετέρωσε την Justice League στο δικό του σύμπαν. Από εκεί μεταφερόμαστε στη γνωστή μας Gotham City, καθώς ο Gordon ενημερώνει τους δύο ήρωες πως ο 13χρονος Danny Mills απήχθη από το δωμάτιο του από κάποιον που έμοιαζε στον Superman. Το γεγονός, όμως, ότι ο απαγωγέας γελούσε υστερικά οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα· πίσω από την απαγωγή βρίσκεται ο The Batman Who Laughs.

Οι δύο ήρωες θα ανακαλύψουν το κρησφύγετό του, το οποίο βρίσκεται κάτω από το σημείο που δολοφονήθηκαν οι Thomas και Martha Wayne, και θα αποκαλύψουν το σατανικό του σχέδιο, το οποίο είναι να μολύνει όλους τους ήρωες με την τοξίνη που οδήγησε και τον ίδιο στην τρέλα. Στο τέλος του τεύχους θα αποκαλυφθεί και το πρώτο θύμα του villain, καθώς ένας από τους πιο διάσημους χαρακτήρες της DC επιτίθεται στους δύο ήρωες.

Το τεύχος δεν είναι κακό, αλλά σε καμία περίπτωση δε με ενθουσίασε, καθώς η πλοκή μου φάνηκε τετριμμένη, ενώ ο Williamson φλυαρεί αρκετά, με αποτέλεσμα το μισό τεύχος να αναλώνεται σε αναμασήματα και διαλόγους που έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Ναι, ΟΚ, ο Batman δεν εμπιστεύεται κανέναν και ο Superman είναι ο γνωστός boy scout που προσπαθεί να του βγάλει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, όμως η αλληλεπίδραση των δύο χαρακτήρων στο σύνολο του τεύχους είναι οριακά επιφανειακή, χωρίς να καταφέρνει να αποδώσει ικανοποιητικά τη σχέση τους. Και με δεδομένο ότι σχετικά πρόσφατα είχαμε εξαιρετικά παραδείγματα ιστοριών που εστίαζαν στους δύο ήρωες, ομολογώ ότι περίμενα περισσότερα.

Από την άλλη, o David Marquez μας παραδίδει μια αρκετά ποιοτική δουλειά που παντρεύει το vintage με το σύγχρονο στιλ, ενώ παράλληλα, σε κάποια panels πραγματικά εντυπωσιάζει, χάρη στη λεπτομέρεια του σχεδίου του, αλλά και με την ικανότητά του να στήνει ευφάνταστα τους χαρακτήρες μέσα σε αυτά. Ειδική, όμως, αναφορά πρέπει να γίνει και στα χρώματα του Alejandro Sanchez, ο οποίος με την παλέτα του καταφέρνει να μας παρουσιάσει μια noir εκδοχή της Gotham City ενώ, συγχρόνως, πετυχαίνει να δώσει στο τεύχος την επιθυμητή σκοτεινή ατμόσφαιρα που απαιτεί η ιστορία.

Βέβαια, τον τελευταία καιρό έχουμε φάει μπόλικο σκοτάδι από τη DC, οπότε ήλπιζα ότι η νέα σειρά θα καταφέρει να διατηρήσει μια καλύτερη ισορροπία και δε θα είναι ακόμη ένα μείγμα shock value, νταρκίλας και αργής εξέλιξης, που με μαθηματική ακρίβεια μέσα σε λίγους μήνες θα με αποτρέψει από το να συνεχίσω να τη διαβάζω. Δυστυχώς, όμως, ο Williamson δείχνει να ξεδιπλώνει την ιστορία του με τρόπο που θυμίζει περισσότερο τον Brian Michael Bendis και λιγότερο τον Scott Snyder, που είναι και ο δημιουργός του villain που πρωταγωνιστεί στο comic. Ίσως, βέβαια, για κάποιους αυτό να είναι κάτι καλό. Σε όλους τους υπόλοιπους, όμως, θα συνιστούσα να κρατήσουν μικρό καλάθι για το νέο relaunch του BATMAN/SUPERMAN.