Snow, Glass, Apples

Ο Neil Gaiman είναι ένα όνομα το οποίο δεν χρειάζεται συστάσεις. Ακόμα κι αν οι φλύαρες, pretentious πατάτες δεν του έχουν ξεφύγει, παραμένει ένας συγγραφέας που ξέρει να δίνει μια όμορφη, σκοτεινή ιστορία. Έτσι, συνεργάστηκε με την Colleen Doran για να ξαναπούν το παραμύθι της Χιονάτης… αλλιώς.

Η περίληψη είναι όπως ακριβώς την ξέρουμε. Χήρος Βασιλιάς με κόρη παντρεύεται γυναίκα. Βασιλιάς πεθαίνει. Γυναίκα στέλνει κόρη στο δάσος με εντολή θανάτου κλπ. κλπ. Εντούτοις, υπάρχει μια λεπτομέρεια που τα αλλάζει όλα. Αν και η Βασίλισσα δεν είναι καμιά αθώα παιδούλα, η Πριγκίπισσα Χιονάτη είναι ένα πραγματικό τέρας. Ένα αιμοδιψές, ουσιαστικά απέθαντο τέρας.

Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, από την ίδια τη Βασίλισσα. Παρακολουθούμε την ιστορία, από τη στιγμή που γνωρίζει τον άντρα της, μέχρι τη σύγκρουση με την πρόγονή της, ως την τελική ήττα της. Η σκοπιά που μας αποκαλύπτεται είναι πως η Βασίλισσα ήθελε τη Χιονάτη νεκρή, διότι η δεύτερη, με τα δολοφονικά, απάνθρωπα ένστικτά της, έκανε κακό στη χώρα. Αξιοσημείωτη διαφορά είναι πως οι γνωστοί, επτά νάνοι του παραμυθιού έχουν ελάχιστη παρουσία και συμβολή σε αυτό που διαβάζουμε.

Στο εικαστικό κομμάτι η απόδοση είναι τόσο ταιριαστή και όμορφη, όσο και ονειρική. H Doran (με προϋπηρεσία στο THE SANDMAN και ακόμα περισσότερα) με υπέροχο, υπέροχο σχέδιο καταργεί σχεδόν τα panels. Αντ’ αυτών, καταφέρνει να δώσει την αλληλουχία της αφήγησης, συνδυάζοντας τις ίδιες τις εικόνες σε ολοσέλιδα spreads, με την αφήγηση να αιωρείται μέσα σε captions. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά παραμυθένιο και σε παρασύρει. Μόνο ψεγάδι, ίσως, είναι η χρήση κάπως φωτεινών χρωμάτων για μια τόσο σκοτεινή ιστορία.

Το αναμενόμενο, κατά τα γνωστά, τέλος είναι ανατριχιαστικό. Όχι, τόσο για την βίαιη, απάνθρωπη τιμωρία της “Κακιάς Βασίλισσας”. Αυτό που δημιουργεί μεγαλύτερο impact είναι το πώς διαστρεβλώνεται μέσα στο μυαλό του αναγνώστη το “Happy Ending” που σε όλους “προπαγάνδισε” το cartoon του Disney.

Σίγουρα όχι ένα παραμύθι για παιδιά ή υπερβολικά ευαίσθητους. Έχει σεξ (γιατί, άραγε, ο Πρίγκιπας φίλησε – και όχι μόν ο- τη φαινομενικά νεκρή Χιονάτη;), αίμα και τρόμο που ο Gaiman ξέρει πολύ καλά να προσφέρει. Είναι, όμως, αναμφισβήτητα μια αφήγηση με καθηλωτική ατμόσφαιρα και πετυχημένο twist, που παραμένει εξαιρετικά πιστό στον εαυτό του.

«Είδα μια χιονονιφάδα να προσγειώνεται στο λευκό μάγουλό της, και να μένει εκεί δίχως να λιώνει»