The Amazing Spider-Man #300

Ιστορία

Επιστρέφοντας σπίτι, ο Peter βρίσκει την αγαπημένη του Mary Jane τρομοκρατημένη, να κλαίει με λυγμούς. Αφού την καθησύχασε, μαθαίνει ότι υπαίτιος για την κατάσταση πανικού στην οποία βρίσκεται, είναι ένας άνθρωπος, με ολόιδια στολή με την δική του, αλλά με καθόλου αγνές προθέσεις. Στόχος του είναι, φυσικά, ο Peter και όσο για την στολή, αυτή δεν είναι άλλη από το εξωγήινο συμβιωτικό πλάσμα, ένα όν που νόμιζε ότι το είχε καταστρέψει. Επέζησε, βρήκε έναν καινούριο ξενιστή, τον Eddie Brock, με το κοινό τους μίσος και απέχθεια για τον Peter να είναι ο συνδετικός τους μεταξύ κρίκος, ώστε να γεννηθεί ο Venom!

Τι Mας Άρεσε

Φυσικά το σχέδιο του Todd McFarlane! Το συγκεκριμένο, επετειακό τεύχος, είναι το μόλις τρίτο της σειράς με το όνομα του στα credits, μετά από ένα εντυπωσιακό πέρασμα του από το INCREDIBLE HULK, έχοντας ήδη εργαστεί στην DC Comics και στα BATMAN: YEAR TWO, INFINITY INC και INVASION!. Εδώ συναντάμε όλα τα χαρακτηριστικά που τον μετέτρεψαν σε superstar καλλιτέχνη των τελών της δεκαετίας του ’80, αλλά και των αρχών της επόμενης. Η γραμμή του είναι δυναμική, με τολμηρή ανατομία ενάντια στον ρεαλισμό, έντονη σεξουαλικοποίηση των χαρακτήρων, σε panels στημένα με μεράκι. Πιο συγκεκριμένα, σχετικά με τον χαρακτήρα του Spider-Man, ο τρόπος με τον οποίο σχεδίαζε τα τεράστια, εκφραστικά μάτια της στολής του, οι αφύσικες στάσεις του σώματος του, όπως φυσικά και ο σπαγγέτι-ιστός του, έμειναν στην ιστορία.

Επίσης, εδώ έχουμε την πρώτη μάχη του Spider-Man με τον Venom, έναν αντίπαλο, που ακολουθώντας την οδό της κλιμάκωσης, κατέχει παρόμοιες δυνατότητες με τον ήρωα μας, έχοντας όμως φαινομενικό προβάδισμα απέναντι του, αν και διαθέτει έναν διεστραμμένο κώδικα ηθικής. Η ανταπόκριση του στους οπαδούς ήταν άμεση, με το εντυπωσιακό του παρουσιαστικό με την μάσκα που διαθέτει και οδοντοστοιχία παρακαλώ, εξασφαλίζοντας του μια θέση στο πάνθεο των αντιπάλων του Spidey, προσφέροντας λίγο μαύρο χρώμα προκειμένου να σπάσει κάπως η Ditko-ική εμμονή του πρασίνου και της αντίθεσης του με το κόκκινο, που ακολουθεί τον συγκεκριμένο χαρακτήρα από την αρχή της εκδοτικής του πορείας.

Τι Μας Ενόχλησε

Οφείλω να τονίσω, ότι πέρα από την εμφάνιση του, ο Venom αρχικά είναι ένας πεζός χαρακτήρας, με κάπως αφελή, όχι πολύ καλά δουλεμένα κίνητρα. Όπως και η σύλληψη του, ως παραμορφωμένο είδωλο του Spider-Man, αλλά στο πιο ογκώδες και αμείλικτο, φανερώνει μα κάποια δημιουργική στειρότητα και έλλειψη φαντασίας.

Δυστυχώς, εδώ αποχαιρετάμε και την μαύρη στολή του Spider-Man, προς χάριν της κλασσικής κόκκινης-μπλε, μια επιλογή που προσωπικά με δυσαρέστησε, καθώς την θεωρούσα πιο καλαίσθητη. Τι να κάνουμε, status quo και illusion of change είναι αυτό.

Συνολική Εκτίμηση

Κατά την δεκαετία του ’80, τα δυο ονόματα της Marvel που κατείχαν τον τίτλο του superstar artist στις συνειδήσεις του κοινού, ήταν – δικαίως θεωρώ – αυτά του Frank Miller και John Byrne, δίχως αυτό να σημαίνει την απουσία εξαιρετικού έργου και από άλλα ονόματα (Bill Sienkiewicz, Arthur Adams και Walter Simonson εντελώς πρόχειρα). Ο Todd McFarlane, έχοντας μια εξίσου δυναμική προσωπικότητα, έφερε έναν νέο αέρα, κατόρθωσε να αποκτήσει αντίστοιχο status και σύντομα ο ίδιος μαζί με τον Jim Lee και τον love-to-hate Rob Liefeld ηγούνταν των καλλιτεχνικών εξελίξεων στα superhero comics. Το πώς η άνοδος αυτή μετέβαλε τον ενδιαφέρον των αναγνωστών περισσότερο προς την εικόνα, εις βάρος του σεναρίου, καθώς και τις γενικότερες επιπτώσεις στην αμερικάνικη βιομηχανία των comics, είναι ένα μεγάλο θέμα και σίγουρα όχι επί του παρόντος. Πάντως, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο τεύχος ίσως και να είναι το ground zero των εξελίξεων αυτών, με την ιστορική του αξία να είναι ισχυρότερη κατά κράτος της αναγνωστικής του.

Παράλληλες Προτάσεις

Για ακόμα περισσότερο enfant-terrible Todd McFarlane, συνεχίστε την ανάγνωση μέχρι το AMAZING SPIDER MAN #328. Αν σας ενδιαφέρει η μετέπειτα πορεία του, τόσο στο SPIDER-MAN (1991) αλλά και στο SPAWN της Image, εκεί εισέρχεστε με δική σας ευθύνη. Όσο όμορφα, αλλά και φουλ early 90s, μπορεί να είναι σχεδιαστικά αυτά τα comic, είναι γραμμένα από έναν άνθρωπο που μάλλον δεν είχε διαβάσει πολλά πράγματα στη ζωή του πέρα από τις στήλες των αθλητικών, αλλά και ούτε και έμαθε τίποτα από τους συγγραφείς με τους οποίους συνεργάστηκε, ή έστω το έργο των οποίων διάβαζε σε νεότερη ηλικία. Η καλλιτεχνική πληρότητα είναι ζόρικη ερωμένη και όχι για όλους.