The New Mutants: War Children #1

Με το επερχόμενο reboot των New Mutants να είναι προ των πυλών, καθώς η δυάδα HOUSE OF X και POWERS OF X θα μας εισάγει σε μια νέα εποχή, το NEW MUTANTS: WAR CHILDREN σίγουρα λειτουργεί ως μια ιδιαίτερα ξεχωριστή και σίγουρα “εναλλακτική” ματιά πάνω στους μεταλλαγμένους.

Λειτουργώντας, από όσο φαίνεται, ως μια stand alone ιστορία, το WAR CHILDREN έχει πολλά στοιχεία που δεν έχει δει κανείς εδώ και πολλά χρόνια, και που δεν περιμένει, από το τρέχον σύμπαν των X-Men. Η ιστορία είναι συμπαγής, με νοήματα, και έχει ξεκάθαρη αρχή και τέλος, ενώ δεν προσπαθεί να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο σύμπαν ούτε μας κλείνει το μάτι με Easter eggs. Το πιο απρόσμενο και συνάμα ενδιαφέρον στοιχείο, είναι πως θυμίζει έντονα σε σημεία κάποιο σκοτεινό παραμύθι, γεγονός το οποίο εντείνεται και από το visual κομμάτι του τεύχους.

Ο σκοπός των δημιουργών αυτού του τεύχος είναι σχεδόν ολοφάνερος, καθώς κάνουν ακριβώς αυτό που έκαναν και στο παρελθόν. Ήθελαν να φτιάξουν κάτι ξεχωριστό, μοναδικό και αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχει συνηθίσει και αναμένει κάποιος αναγνώστης που παρακολουθεί τους X-titles τα τελευταία 20-25 χρόνια. Κάτω από αυτό το πρίσμα, μπορώ να πω με σιγουριά πως πέτυχαν τον στόχο τους. Εάν αυτός ο στόχος κατάφερε να προσελκύσει το κοινό και να το ικανοποιήσει, είναι μια άλλη ιστορία.

Τόσο η ιστορία όσο και το artwork είναι δίκοπα μαχαίρια. Από την μια, εξυπηρετούν άριστα το όραμα των δημιουργών, καθώς είναι εμφανές πως υπήρχε ξεκάθαρο όραμα πίσω από αυτή τη δουλειά, αλλά από την άλλη, ίσως αυτό να μην αγγίξει μεγάλο μέρος του κοινού. Αδιαμφισβήτητα, το visual κομμάτι είναι το πιο αμφιλεγόμενο στοιχείο. Δεν έχει καμία σχέση με κανέναν άλλο mainstream τίτλο που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή εκεί έξω, με αποτέλεσμα το κοινό να μην είναι καθόλου εξοικειωμένο με τέτοιου είδους σκίτσο και χρωματισμό. Η όλη αισθητική είναι ιδιαίτερα καλλιτεχνική, εξυπηρετώντας και αναδεικνύοντας το όραμα της ιστορίας και σίγουρα προσφέροντας κάτι καινούργιο. Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαι σίγουρος για το αν υπήρχε κάποιος που αναρωτιόταν πως θα ήταν αν ο… Πικάσο είχε σκιτσάρει κάποιον τίτλο της Marvel (υπερβάλλω, αλλά στα μάτια του μέσου αναγνώστη κάπως έτσι θα φαίνεται), οπότε τα πράγματα δυσκολεύουν.

Η ιστορία βαδίζει σε λίγο πιο οικεία και ασφαλή μονοπάτια, αφού δεν φεύγει πολύ έξω από την πεπατημένη των superhero κλισέ. Το κάνει, όμως, με τρόπο που εγείρει το ενδιαφέρον και την περιέργεια για να δεις τι θα γίνει παρακάτω, ενώ επιπρόσθετα δίνει στον αναγνώστη και την απαραίτητη αίσθηση οικείου, που χρειάζεται για να ξεπεράσει το σοκ από το οπτικό κομμάτι.