The Umbrella Academy: Apocalypse Suite

Ιστορία

Ο εκκεντρικός Sir Reginald Hargreeves πεθαίνει μυστηριωδώς, πράγμα που αναγκάζει τα υιοθετημένα παιδιά του να επιστρέψουν στο πατρικό τους και να έρθουν αντιμέτωπα με το σκληρό παρελθόν τους. Ενώ όλοι προσπαθούν να ανακαλύψουν πώς, τι, πότε και γιατί, ένα μέλος της φαμίλιας σκαρώνει κάτι καταστροφικό, πίσω από τις πλάτες των υπολοίπων…

Τι Μας Άρεσε

Η σειρά είναι, στην ουσία, το πρώτο μεγάλο πόνημα του Gerard Way στον χώρο της 9ης Τέχνης (πριν από αυτό, είχε συγγράψει μονάχα δύο τεύχη μιας σειράς-φάντασμα, το 1994). Παρ’ αυτά, απ’ ότι φαίνεται από το αποτέλεσμα, αλλά και από όσα έχει πει ο editor της σειράς, Scott Allie, ο Way είχε πολύ πάθος για το project. Οι επιρροές του είναι ξεκάθαρες. Το UMBRELLA ACADEMY δανείζεται κάτι ψιλά από το LEAGUE OF EXTRAORDINARY GENTLEMEN του Alan Moore, κάτι ψιλά από την παλαβομάρα του Grant Morrison και λίγο από το HELLBOY του Mignola. Δεν αντιγράφει, αλλά δανείζεται, “κλέβει σαν καλλιτέχνης”. Συνδυάζει στοιχεία από άλλους, αλλά έχει έντονο και το προσωπικό στοιχείο του συγγραφέα.

Έτσι, το UMBRELLA ACADEMY καταφέρνει να είναι ξεχωριστό, κατά πολλές έννοιες. Για αρχή, οι πρωταγωνιστές του έχουν κάτι το γοητευτικό. Δεν είναι πάντα συμπαθείς, αλλά είναι τόσο εκκεντρικοί, που σε τραβάνε. Επίσης, η ροή της ιστορίας είναι εξαιρετική και δεν εμφανίζεται ποτέ κάποια “κοιλιά”. Έχω ξαναγράψει για comics που έχουν πολύ έντονους ρυθμούς, αλλά το UMBRELLA ACADEMY είναι η επιτομή ενός comic που “τρέχει”. Κάποιες φορές, μάλιστα, το παρακάνει, εις βάρος της ανάπτυξης των χαρακτήρων του (αλλά αυτό είναι μέρος της γοητείας του, υποθέτω).

Το μεγαλύτερο ατού του comic, όμως, είναι το σχέδιο του Gabriel Bá, ο οποίος, μαζί με τον Dave Stewart που ανέλαβε τα χρώματα, παραδίδει μία… εγκληματικά καλή δουλειά. Το APOCALYPSE SUITE είναι από αυτές τις δημιουργίες που αξίζει να τις αγοράσεις περισσότερο για το οπτικό κομμάτι, παρά για το σενάριο. Όπως και η πλοκή, έτσι και το σχέδιο θυμίζει πολύ Mignola, και δεν αποτελεί, άλλωστε, έκπληξη το γεγονός ότι ο Bá, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της σειράς, ξεκίνησε να δουλεύει στο B.P.R.D.

Τι Μας Ενόχλησε

Η σειρά είναι καλή, αλλά σίγουρα δεν είναι τέλεια, με τις περισσότερες δόσεις απογοήτευσης να προκύπτουν από την πλοκή. Αισθάνομαι πως ο Way ήταν υπερβολικά φιλόδοξος σε ορισμένα θέματα, και προσπάθησε να διηγηθεί μια υπερβολικά μεγάλης κλίμακας ιστορία, γεμάτη με πολλούς χαρακτήρες, flashbacks, αλλά και υποσχέσεις για sequel. Δυστυχώς, τα έξι τεύχη του APOCALYPSE SUITE δεν του δίνουν πολλά περιθώρια να αναπτύξει τους χαρακτήρες του, να μας πει όσα θέλει να πει. Κατά συνέπεια, το comic υπόσχεται πολλά πράγματα στον αναγνώστη, τα οποία ναι μεν του τα δίνει, αλλά όχι σε ικανοποιητικό βαθμό. Κάποιες φορές, δηλαδή, οι αποφάσεις των πρωταγωνιστών μοιάζουν βιαστικές, τα κίνητρα τους δεν γίνονται ξεκάθαρα και τα γεγονότα που εμφανίζονται δεν σχετίζονται απαραίτητα με την κεντρική πλοκή, αλλά με την πλοκή του sequel.

Αυτό, ανά στιγμές, μπερδεύει όποιον ξεφυλλίζει το comic και απογοητεύει, ταυτόχρονα, όποιον έχει πρωτύτερα δει την ομότιτλη παραγωγή του Netflix, η οποία (αν και σίγουρα όχι τέλεια) έχει περισσότερο χρόνο να επεκταθεί στις ίδιες ιδέες και αποδεικνύει περίτρανα ότι απαιτούνταν παραπάνω από έξι τεύχη για μια τόσο μεγαλεπήβολη ιστορία.

Συνολική Εκτίμηση

Όπως και τα τραγούδια των My Chemical Romance, έτσι και η σειρά είναι γρήγορη, έντονη και προσφέρει μερικές συγκινήσεις από δω και από εκεί, χωρίς, όμως, να έχει πάντα τόσο βαθύ περιεχόμενο. Αυτό που την χαντακώνει λίγο, είναι ότι στέκεται επιδερμικά σε ορισμένα ζητήματα, τα οποία απαιτούσαν περαιτέρω ανάπτυξη.

Παρ’ όλα αυτά, το comic είναι συνολικά ένα πολύ αξιόλογο έργο και ξεχωρίζει κυρίως χάρη στο πάθος των δημιουργών του – περνούσαν καλά καθώς δούλευαν και αυτό φαίνεται. Για το αν άξιζε το Eisner ή όχι, δεν θα επεκταθώ (καθώς τέτοιου τύπου σχόλια θυμίζουν περισσότερο κουτσομπολιό), αλλά σίγουρα είναι από τις δυνατές κυκλοφορίες της Dark Horse.

Παράλληλες Προτάσεις

Χωρίς να θέλω να κάνω συγκρίσεις μεταξύ της ποιότητας της παρούσας σειράς και αυτών που προτείνω (κυρίως, επειδή αυτές που προτείνω είναι πολύ καλύτερες), το UMBRELLA ACADEMY φέρνει πολύ σε WATCHMEN, LEAGUE OF EXTRAORDINARY GENTLEMEN, HELLBOY, αλλά και σε διάφορες εκδοχές του DOOM PATROL, όπως αυτή του Grant Morrison (λιγότερο), αλλά και αυτή  του 2016 (περισσότερο), που την έγραψε ο ίδιος ο Gerard Way.

Προφανώς, οι λάτρεις του κόσμου που παρουσίασε το APOCALYPSE SUITE, μπορούν να διαβάσουν και τις επόμενες σειρές που το διαδέχτηκαν, με τους ίδιους πρωταγωνιστές.