Watchmen S01E01

Δύσκολα βρίσκει κανείς comic (και ιδιαίτερα από τον χώρο του υπερηρωικού) που να έχει σπουδαιότερη επιρροή στην παγκόσμια κουλτούρα από το WATCHMEN. Το γεγονός αυτό είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι, καθώς το έργο των Alan Moore και Dave Gibbons ναι μεν είναι αριστουργηματικό, αλλά σηματοδότησε και την αρχή για την εδραίωση του “σκληρού και βλοσυρού” υπερηρωικού προτύπου, που συχνά όχι μόνο δεν αναδεικνύει ένα comic, αλλά το υποβαθμίζει κιόλας. Ανεξαρτήτως, όμως, από τη “ζημιά” που προκάλεσε, το WATCHMEN είναι ένα έπος, με σημασία τόσο τεράστια που χρειάζοντα χιλιάδες λέξεις για να αναλυθεί σωστά.

Προσπάθειες για sequel/prequel/spin-off υπήρξαν αρκετές μέσα στα χρόνια και οι περισσότερες ήταν αποτυχημένες. Για αυτόν τον λόγο, ήμουν κάπως επιφυλακτικός όταν ανακοίνωσε το HBO την κυκλοφορία μιας σειράς που θα εκτυλίσσεται στο κόσμο του Rorschach και του Dr. Manhattan, δεκαετίες μετά τα γεγονότα του graphic novel. Μετά το εισαγωγικό επεισόδιο, όμως, οι προβληματισμοί μου άρχισαν να εξατμίζονται…

Η αρχή είναι καλή, δυναμική. Ο Damon Lindelof, ιθύνων νους της σειράς, δεν έχει εμπειρία με τους μασκοφόρους ήρωες, αλλά είναι παλιά καραβάνα στο sci-fi και έχει ξαναπεί ιστορίες με παρόμοιο τόνο. Ομολογουμένως, δεν μου αρέσουν όλες οι δουλειές του και καμιά φορά το παρακάνει με την επονομαζόμενη τεχνική “mystery box” (όσοι έχετε δει LOST, θα ξέρετε), αλλά εδώ, ευτυχώς, φαίνεται να ξέρει τι κάνει. Δεν μας δείχνει όλα τα χαρτιά του από την αρχή, αλλά αυτό δεν είναι σε, καμία περίπτωση, αρνητικό. Κάθε σωστός τηλεοπτικός “πιλότος” έτσι οφείλει να κάνει.

Η σειρά γνωρίζει τις προτεραιότητές της. Φροντίζει να αποτελεί sequel του comic και όχι της ταινίας του Zack Snyder. Έτσι, υπάρχουν πολλές έξυπνες αναφορές στο έργο του Moore, από ‘δω και από ‘κει, οι οποίες είναι σωστά δοσμένες, με την έννοια ότι βρίσκονται επί οθόνης για να στήσουν τον κόσμο και όχι για να κάνουν fan service (το οποίο έρχεται σε δεύτερη μοίρα). Έτσι, από την εισαγωγή κιόλας, ο Lindelof δίνει σάρκα και οστά στον κόσμο που σχεδίασε στο χαρτί ο Gibbons και στήνει με αξιόλογο τρόπο ένα πολύ ενδιαφέρον μυστήριο, που εύκολα τραβάει την προσοχή.

Εκτός από όλα τα παραπάνω, οι δημιουργοί έχουν φερθεί με μεγάλη προσοχή και στους χαρακτήρες, παλιούς και καινούριους. Χρέη πρωταγωνίστριας εκτελεί η Regina King, η οποία υποδύεται μια νέας γενιάς πολέμια του εγκλήματος, και από τις πρώτες στιγμές, είναι γραμμένη ώστε να ξεχειλίζει με δυναμισμό και να γίνεται γρήγορα συμπαθής στο κοινό. Ο Jeremy Irons είναι και αυτός εξαιρετικός ως Ozymandias, αν και το κομμάτι του μου φάνηκε λίγο περισσότερο γελοίο και παρδαλό απ’ όσο στόχευε η συγγραφική ομάδα. Τέλος, ενδιαφέρουσα είναι και η προσέγγιση της ιδιότητας του Rorschach, του οποίου η μεταθανάτια φήμη οδήγησε στην δημιουργία μιας ομάδας εξτρεμιστών. Αυτό που πάντα με προβλημάτιζε στο αρχικό WATCHMEN, ήταν η ηρωοποίηση, από τους fans του comic, του Rorschach, ο οποίος στην ουσία είναι ένας επικίνδυνος ψυχοπαθής. Επομένως, μου αρέσει πολύ η πορεία που ακολουθεί η σειρά με τον εν λόγω χαρακτήρα, καθώς υπερτονίζει τη βίαιη πλευρά του και αφήνει στην άκρη όλα τα υπόλοιπα.

Εν κατακλείδι, τα πρώτα δείγματα είναι εξαιρετικά. Το πόνημα του HBO φροντίζει να ανταμείβει τους αναγνώστες του comic (και όχι τόσο το κοινό της ταινίας, όπως ανέφερα και νωρίτερα), μένοντας πιστό, κατά κύριον λόγο, στον τόνο και το ύφος της αρχικής ιστορίας. Αν, λοιπόν, η συνέχεια παραμείνει στο ίδιο μήκος κύματος, όσον αφορά στην ποιότητα, το νέο WATCHMEN θα αποτελέσει, δίχως αμφιβολία, άξιο συνεχιστή της τιτάνιας κληρονομιάς του παλιού.