Tales From The Dark Multiverse - Batman: Knightfall

Νομίζω μπορούμε όλοι να ομολογήσουμε ότι η δεκαετία των 90s ήταν, αν μη τι άλλο, πολύ “busy” για τον Caped Crusader. Τι Halloween (που είναι και κοντά), τι LEGENDS OF THE DARK KNIGHT, τι ατυχείς μεταφορές στη μεγάλη οθόνη (ναι για σένα λέμε BATMAN AND ROBIN!), τι post apocalyptic Gotham, απ’ όλα είχε ο μπαξές. Μια Batman ιστορία όμως, είναι σίγουρα στο μυαλό όλων, όταν συζητιέται εκείνη η εποχή – το KNIGHTFALL. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το KNIGHTFALL άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του, πάνω στον αγαπημένο μας νυχτεριδάνθρωπο.

Fast forward 20 κάτι χρόνια μετά, το DARK KNIGHTS: METAL, ταρακούνησε τα νερά της DC, φέροντας στο φως ένα νέου είδους multiverse, το Dark Multiverse. Με βάση την ιστορία, κόσμοι, γεννημένοι από τους φόβους και τις σκοτεινές σκέψεις των γνωστών μας ηρώων, που δεν κρίνονται «άξιοι» να ανέβουν στο περιβόητο 52, παραμένουν στην σκοτεινή πλευρά, συνεχίζοντας την, εκ προοιμίου, καταδικασμένη πορεία τους. Η ιστορία, που ακολουθεί, επομένως είναι το «κακό σενάριο», του τι θα γινόταν, αν ο Bruce είχε χάσει τη μάχη με τον Azrael, για το mantle του Batman.

Αρχικά ένα κοσμικό ον, ονόματι Tempus Fuginaut, μας αφηγείται το ρόλο του ως παρατηρητή της συνολικής ύπαρξης, ικανό να βλέπει και να ταξιδεύει ανάμεσα σε όλους τους κόσμους. Προειδοποιώντας τον αναγνώστη για μια νέα επικείμενη κρίση του πολυσύμπαντος, μπαίνουμε στο εν λόγω dark elseworld. 30 χρόνια μετά την νίκη του Jean-Paul Valley επί του Bruce Wayne, η Gotham κυβερνείται και τρόπον τινά ανθίζει κάτω από μια φανατική και απολυταρχική θεοκρατία, πάντα πιστή στις αρχές του Order of St.Dumas. Την ανίερη αυτή δυστοπία έρχονται να ανατρέψουν οι Shiva και Spawn (γιός του Bane, όχι ο άλλος), με ένα πλάνο να επαναφέρουν τον σχεδόν ασώματο Bruce και να καθαιρέσουν τον Azrael, στόχο που πετυχαίνουν, όχι όμως με τα αποτελέσματα, που πίστευαν.

Απλά πράγματα – όσοι έχετε διαβάσει το original story, αυτό το comic είναι μια λιχουδιά για εσάς. Όλοι οι υπόλοιποι θα το βρείτε μέτριο και ίσως λίγο ακαταλαβίστικο. Πάω με το πρώτο γκρουπ για να έχει και ένα ενδιαφέρον. Όπως καταλαβαίνουμε από την αρχή του τεύχους, δεν πρόκειται για μια ιστορία ανεξάρτητη τελείως, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, μια με σύνδεση στο επόμενο crisis – event (ακόμα δεν μπήκαμε καλά καλά στο Doom War). Η πλοκή είναι αρκετά καλοστημένη και πιστευτή, δεδομένου ότι το μόνο υπόβαθρο που έχουμε ως αναγνώστες είναι το status quo πριν το finale του KNIGHTFALL. Ο κόσμος, που έχτισαν οι Snyder και Higgins, δεν εμβαθύνει πολύ αλλά δεν χρειάζεται – πρόκειται για μια επεισοδιακή ματιά σε μια Γη, που δεν έπρεπε να υπάρχει καν και το comic δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις αυτό.

Από την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική του Gotham, μέχρι τους ακόλουθους του Azrael και τον εθισμό του στο Venom, το περιβάλλον ταιριάζει απόλυτα με την μοντέρνα προσέγγιση σε ένα τόσο λατρεμένο fan favorite. Το ψυχολογικό προφίλ των Bruce και Jean-Paul, εκτυλίσσεται σταδιακά με πολλές έντονες συμμετρίες και διαφορές, που τονίζουν περισσότερο τις ομοιότητες των δύο, με έναν πολύ θεατρικό τρόπο. Η ανάγκη του Jean-Paul για αποδοχή, όπως τονίζει και ο Batman, είναι και η πτώση του, ενώ ο Bruce αναζωπυρώνεται από τη θέρμη του Spawn και της Shiva, side characters, που λειτουργούν όμως άψογα σε όλη την εξέλιξη του τεύχους. Φυσικά το finale είναι και το καλύτερο σημείο – ένα χαστούκι πραγματικότητας στον αναγνώστη, ότι αυτή η ιστορία ανήκει στο Dark Multriverse, μην περιμένεις να χτυπήσει κανείς τα κόκκινα γοβάκια του τρεις φορές και να γυρίσει στο Kansas. Αλήθεια βρίσκομαι σε δύσκολη θέση, το καλύτερο μου επιχείρημα βρίσκεται στη ζώνη των spoilers. Διαβάστε το!

Fernandez δίνει ρέστα σε αυτό το τεύχος. Το design των κουστουμιών είναι πάρα πολύ δυνατό – από την εξελιγμένη μορφή της στολής του Azrael, μέχρι τους St.Dumas acolytes και τον γιο του Bane, το σχέδιο αποδίδει με πειστικότητα το ζοφερό μέλλον και προσδίδει μια πολύ πλούσια εικαστική επένδυση σε αυτό. Επιπλέον, ο καλλιτέχνης δίνει πολλή έμφαση στις εκφράσεις των χαρακτήρων, που έχουν έντονο δραματικό τόνο και βοηθάνε αρκετά στην παρουσίαση των γεγονότων, αλλά και στην απεικόνιση των εκφράσεων και των αλλαγών σε κάποια πρόσωπα, λόγω ηλικίας. Σίγουρα στο αισθητικό αποτέλεσμα συνδράμουν και τα χρώματα του Guimarães, που μπορεί να μην είναι τέλεια στην απόδοση, όμως η επιλογή της παλέτας είναι εξαιρετική σε κάθε σκηνικό.

Σαν νοηματικός συνεχιστής των Elseworlds, η πρώτη γεύση από το TALES FROM THE DARK MULTIVERSE, είναι πολλά υποσχόμενη. Ας ελπίσουμε και τα επερχόμενα stories να είναι τόσο επιτυχημένα στην επιλογή και την εκτέλεση της ιδέας.