Bojack Horseman Season 6 – Part 1

Το BOJACK HORSEMAN είναι, κατά μία έννοια, η πιο επιτυχημένη σειρά όλων των εποχών, εφόσον έχει ως πρωταγωνιστή ένα ανθρωπόμορφο άλογο με αλκοολισμό και παρ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να την πάρει στα σοβαρά.  Μετά από πέντε πολύ αναγνωρισμένες σεζόν, φέτος η παραγωγή του Netflix φτάνει στο τέλος της, με τη διαδικτυακή πλατφόρμα να “σπάει” τον τελευταίο κύκλο επεισοδίων σε δύο μέρη, το πρώτο εκ των οποίων κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στις οθόνες μας.

Η έκτη σεζόν “πιάνει” την ιστορία λίγο καιρό μετά το τελευταίο επεισόδιο της πέμπτης. Ο Bojack ολοκληρώνει την απεξάρτησή του και όντας πλέον νηφάλιος, αποφασίζει να ξαναβγεί στη ζωή, πιο συνειδητοποιημένος από πριν. Ταυτόχρονα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις δικές τους προσωπικές κρίσεις , οι οποίες περιλαμβάνουν χωρισμούς, απιστίες, προβλήματα με τη μητρότητα, αλλά και πολλή τραγωδία.

Όπως πάντα, η σειρά είναι πρόθυμη να θίξει δύσκολα, ενήλικα ζητήματα. Το πρώτο μισό του τερματικού κύκλου μαζεύει όλες τις εκκρεμότητες που είχαν αφήσει πίσω τα προηγούμενα επεισόδια, τις υπενθυμίζει στο κοινό και προμηνύει πως, στο δεύτερο μισό, τα φαντάσματα του παρελθόντος θα  έρθουν να πλήξουν τον πρωταγωνιστή. Αυτή η κίνηση είναι σωστή επιλογή για το κλείσιμο, καθώς κάθε λειτουργικό φινάλε κάθε λειτουργικής ιστορίας, πρέπει να προκύπτει αβίαστα, με βάση τα γεγονότα που έχει δει το κοινό καθ’ όλη τη διάρκειά της. Κάτι τέτοιο υπόσχεται εδώ το BOJACK: μια έκρηξη που θα λάβει χώρα στα τελευταία οκτώ επεισόδια.

Η επιλογή της παραγωγής να ολοκληρώσει το εγχείρημά της φέτος, είναι και αυτή, από τη μεριά της, σωστή. Τα θέματα που πραγματεύεται το HORSEMAN είναι η κατάθλιψη, η ανωριμότητα, η κρίση μέσης ηλικίας και άλλα παρόμοια ζητήματα, τα οποία είναι τόσο λεπτά, που δεν είναι σωστό να τα εκπορνεύεις για να φτάσεις τις δεκαπέντε σεζόν. Στο έκτο κύκλο της, η σειρά έχει ακόμα πράγματα να πει, αλλά τα πρώτα σημάδια “γηρατειών” φαίνονται στο πρόσωπό της. Σε κάποια σημεία της, έχει αρχίσει να κουράζει λίγο, και κάπου-κάπου φαίνεται να τραβάει από τα μαλλιά μερικές από τις θεματικές της. Συγκριτικά με τον αριστουργηματικό τέταρτο και τον πολύ δυνατό πέμπτο κύκλο, τα καινούρια επεισόδια μοιάζουν ενδεχομένως κάπως λειψά. Παραμένουν αξιοπρεπέστατα, παραμένουν πολύ ενδιαφέροντα, αλλά κάτι τους λείπει. Αυτό, φυσικά, ίσως να οφείλεται και στο γεγονός πως η αρχή επιλέγει να κινηθεί πιο ήρεμα, να χτίσει αγωνία και να προοικονομήσει όσα θα συμβούν μετέπειτα… Το πραγματικό αποτέλεσμα θα φανεί σε μερικούς μήνες.

Φυσικά, μια τόσο χαρακτηρο-κεντρική σειρά έχει ζωή και ενέργεια μόνο όσο παραμένουν ενδιαφέροντες οι πρωταγωνιστές της. Ο Bojack Horseman (Will Arnett) έχει εξελιχθεί σημαντικά από την πρώτη φορά που τον είδαμε επί οθόνης: χτυπήθηκε συναισθηματικά, βούλιαξε στην κατάθλιψη και, τελικά, σηκώθηκε στα πόδια του. Μετά από τόσα επεισόδια, παραμένει εξαιρετικά ενδιαφέρων και αποτελεί, στην ουσία, τον παράγοντα-κλειδί χάρη στον οποίο η σειρά είναι τόσο ποιοτική. Στο σημείο που έχει φτάσει πλέον η πλοκή, οι υπόλοιποι χαρακτήρες, με  εξαίρεση ίσως την ατζέντη του, επισκιάζονται κάπως από την παρουσία του – εξ ου και οι αδυναμίες που προκύπτουν. Δεν είναι, όμως, σε καμία περίπτωση, αδιάφοροι ή κουραστικοί. Απλά, δεν είναι γραμμένοι με τόσο έξυπνο τρόπο όσο ο πρωταγωνιστής.

Όπως είχε πει και ο Stephen King, καμιά φορά το φινάλε απογοητεύει μόνο και μόνο επειδή είναι το φινάλε. Αυτή η πολύ εύστοχη φράση θεωρώ πως ισχύει, εν μέρει, και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η αρχή του τέλους για το BOJACK ίσως να μην κρύβει στο μανίκι της τα δυνατότερα χαρτιά που έχουμε δει. Είναι, όμως, άλλοτε διασκεδαστική, άλλοτε συγκινητική και, στο σύνολό της, μια εύρυθμη πρώτη νότα για το κύκνειο άσμα που θα ακολουθήσει.