Doomsday Clock #12

“Το μόνο σίγουρο είναι ότι το #12 είναι, για εμένα τουλάχιστον, το πιο πολυαναμενόμενο comic εδώ και πάρα πολλά χρόνια”!  

Αυτό έγραφα στο τέλος του review του DOOMSDAY CLOCK #11. Άξιζε, λοιπόν, η αναμονή; Όχι απλά άξιζε, αλλά το τελευταίο τεύχος, εκτός του ότι είναι το καλύτερο ολόκληρης της σειράς, είναι και ένα από τα κορυφαία comics των τελευταίων χρόνων, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την αξία του DOOMSDAY CLOCK, το οποίο, δικαιότατα, ψηφίσαμε ως το πέμπτο καλύτερο comic της δεκαετίας που μόλις τελείωσε.  

Αν και προσπαθώ να μην κάνω spoil βασικά στοιχεία ενός comic, ακόμα και στα αναλυτικά reviews, κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αδύνατο, οπότε προχωρήστε με δική σας ευθύνη. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι τα spoilers δεν έχουν να κάνουν τόσο με την υπόθεση, όσο με το νόημα του comic.

Με το τέλος του DOOMSDAY CLOCK, κλείνει και ο κύκλος, που άνοιξε με το DC UNIVERSE: REBIRTH και συνεχίστηκε με το “The Button”, στα οποία είχαμε τις πρώτες επαφές του DC Universe με το WATCHMEN Universe. Και κλείνει με τον πιο θεαματικό τρόπο, αφού έχουμε, επιτέλους, την αναμέτρηση του Superman με τον Dr. Manhattan. Ο εξωγήινος που δείχνει περισσότερη ανθρωπιά από τους ανθρώπους, εναντίον του ανθρώπου που πραγματικά εγκατέλειψε τα εγκόσμια και αποστασιοποιήθηκε από κάθε τι ανθρώπινο.

Ο Dr. Manhattan ομολογεί ότι επενέβη στην ιστορία του DCU και είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την οργή του Superman. Την οργή μπορεί, αλλά όχι την ανθρωπιά, τη συμπόνοια και την ελπίδα που αντιπροσωπεύει ο Man of Steel! Ανακαλύπτει, έτσι, ότι ο Superman αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του Metaverse (ένα άλλο όνομα για την εκδοτική ιστορία της DC), το οποίο, σε κάθε αλλαγή, αναδημιουργεί το timeline γύρω από αυτόν, με την έκρηξη του Krypton να είναι κάθε φορά το big bang του DCU.

Δυστυχώς, οι καθυστερήσεις, αλλά και κάποιες αλλαγές στη δημιουργική ομάδα της DC (γκουχ, Bendis, γκουχ), ίσως επηρέασαν τον αντίκτυπο που (θα έπρεπε) να έχει το DOOMSDAY CLOCK στο DCU και έχουν περισσότερο μπερδέψει, παρά ξεκαθαρίσει το DC timeline. Το μέλλον θα δείξει το πως θα αντιμετωπιστούν τα γεγονότα της σειράς.

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι το DOOMSDAY CLOCK αντιστρέφει την επιρροή του WATCHMEN στο DCU. Έτσι από την αποδόμηση των ηρώων, που οδήγησε (μαζί με το DARK KNIGHT RETURNS) σε πολλές επιλογές που έκαναν πιο σκοτεινούς και κυνικούς τους χαρακτήρες και το ύφος του DCU, περνάμε στην… παλινόρθωση των ηρώων και της ελπίδας που συμβολίζουν, δίνοντας έμπνευση για ένα φωτεινότερο μέλλον.

Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να κάνουμε στο γεγονός ότι το ενισχυμένο τεύχος μας δίνει και μια χορταστική δόση από το σχέδιο του Gary Frank, ο οποίος έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ, καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς. Είτε μιλάμε για τα μικρότερα panels διαλόγων, είτε για διπλές splash pages, η προσοχή ήταν η ίδια. Ακόμα και μία αλληλουχία εντελώς μαύρων σελίδων, στο συγκεκριμένο τεύχος, ήταν υπέροχα κινηματογραφική. Πραγματικά, περιμένω πως και πως μια oversized hardcover έκδοση του comic.

Συμπερασματικά, θα έλεγα ότι μπορεί οι καθυστερήσεις να έκαναν τα δώδεκα τεύχη του DOOMSDAY CLOCK να χρειαστούν δύο ολόκληρα χρόνια για να φτάσουν στα χέρια μας, όμως, ειλικρινά, νομίζω ότι πρόκειται για πταίσμα. Θα παρομοίαζα την περίπτωσή του με το ALL-STAR SUPERMAN, που είχε παραπλήσια εκδοτική πορεία και θεωρήθηκε, αμέσως, κλασικό. Έτσι και το DOOMSDAY CLOCK θα το χαίρονται οι επόμενες γενιές, μέσω των διάφορων collected editions, και θα απολαμβάνουν ένα από τα καλύτερα υπερηρωικά – και όχι  μόνο – comics, το οποίο αποτελεί, παράλληλα, και την πιο θριαμβευτική ωδή στον Superman!