Crisis On Infinite Earths

Όταν, το μακρινό 2012, έκανε πρεμιέρα το ARROW, αμφιβάλλω πως υπήρχε κανείς που φανταζόταν πως θα μακροημερεύσει σε τέτοιο βαθμό, που το 2020 θα υπήρχε ένα ολόκληρο τηλεοπτικό σύμπαν εμπνευσμένο από αυτό. Πόσο μάλλον πως θα συζητούσαμε για τη μεταφορά του CRISIS ON INFINITE EARTHS, το οποίο, μέχρι σήμερα, αποτελεί την κορωνίδα των superhero events κι ένα από τα καλύτερα comics που έχει εκδώσει ποτέ η DC.

Το φετινό crossover του CW, λοιπόν, ολοκληρώθηκε με επιτυχία, μετά από πέντε επεισόδια, και άφησε το στίγμα του σε όλες τις superhero σειρές του δικτύου. Σε αυτό είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πολλαπλές εκδοχές ηρώων, όπως τον Superman του Brandon Routh, τον Flash του John Wesley Shipp και τον Batman του Kevin Conroy, ενώ, παράλληλα, από τις οθόνες είδαμε να περνάνε οι Tom Welling, Burt Ward, αλλά και ο Tom Ellis στο ρόλο του Lucifer. Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε, επίσης, η εμφάνιση ενός εκ των σημαντικότερων χαρακτήρων του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC. Κοινώς, μιλάμε για μια πανδαισία από cameos και Easter eggs, που ξεκινάνε από τις ταινίες του Burton και αγγίζουν όλες σχεδόν τις μεταφορές που βασίζονται σε comics της DC. Παρ’ ότι δεν έχει νόημα να καταμετρήσουμε όλα όσα χώρεσαν μέσα στα πέντε επεισόδια, αξίζει να αναφερθεί πως και ο Marv Wolfman, συνδημιουργός του comic, έκανε ένα γρήγορο πέρασμα από εδώ, ενώ βοήθησε και στη συγγραφή ενός επεισοδίου.

Έχοντας υπ’ όψη, λοιπόν, πως το ARROW φτάνει στο τέλος του, όλοι υποψιάζονταν πως το φετινό crossover θα εστιάσει στον χαρακτήρα που υποδύεται τα τελευταία οχτώ χρόνια ο Stephen Amell. Και όντως, αυτό είναι κάτι που ίσχυσε πλήρως, καθώς το τηλεοπτικό CRISIS ON INFINITE EARTHS αποτελεί μια ωδή στον ήρωα που ενέπνευσε ολόκληρο το σύμπαν της DC στο CW. Όσον αφορά την πλοκή, η ιστορία, σε μεγάλο βαθμό, ακολούθησε τη ροή του comic, προσπαθώντας, στο μέτρο του εφικτού, να μείνει πιστή σε αυτό. Συνεπώς, και Harbinger είχαμε, και Pariah είχαμε και φυσικά παρακολουθήσαμε και τη σύγκρουση του Monitor με τον Anti-Monitor. Από εκεί και πέρα, προσδίδοντας στους βασικούς χαρακτήρες την ιδιότητα των Paragons που θα σταματήσουν τον Anti-Monitor, η σειρά πέτυχε μια συνεκτικότητα, εστιάζοντας σε ένα βασικό cast χαρακτήρων που παρακολουθούμε.

Η ροή της ιστορίας, σε γενικές γραμμές, κινείται σε ικανοποιητικό επίπεδο, ενώ οι μάχες, ανά φάσεις, άγγιξαν επικές διαστάσεις, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν στον θεατή την αίσθηση πως το τέλος πλησιάζει. Βέβαια, για να μην ξεχνάμε τι βλέπουμε, το CW δεν άντεξε και μας κέρασε γενναίες δόσεις cringe και πολιτικά ορθές ανοησίες, που πετυχαίνουν να αποσυντονίσουν πλήρως τον θεατή, καθώς μοιάζουν απολύτως forced και αχρείαστες. Αν, όμως, έχετε εκπαιδεύσει τα νεύρα σας, η αλήθεια είναι πως θα γοητευτείτε με το πως, τελικά, οι δημιουργοί καταφέρνουν να χωρέσουν τόσους χαρακτήρες και τόσες ιστορίες, μέσα σε μόλις πέντε επεισόδια. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα αξιοπρόσεχτο και δύσκολο εγχείρημα, που αξίζει την προσοχή σας, μόνο και μόνο λόγω της ύπαρξής του. Στο τέλος της διαδρομής, ήρωες γεννιούνται, ήρωες πεθαίνουν, νέες συμμαχίες δημιουργούνται και ο τηλεοπτικός κόσμος του CW, μετά το crossover, είναι αρκετά διαφορετικός και, παράλληλα, πιο συνεκτικός από ποτέ.

Η τηλεοπτική μεταφορά του CRISIS ON INFINITE EARTHS, δυστυχώς, ήρθε από ένα δίκτυο με πολλά προβλήματα στην προσέγγισή του. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ανώτερο των προσδοκιών. Σε καμία περίπτωση, το crossover δεν θα σας συγκινήσει με τον τρόπο που το πέτυχε το comic, πριν από σχεδόν 35 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς, αμφιβάλλω αν κανείς περίμενε κάτι τέτοιο. Όμως, παρά τα πολλά προβλήματά τους, τα πέντε αυτά επεισόδια αποζημιώνουν όσους ακόμη ασχολούνται με τις σειρές του CW, προσφέροντας απλόχερα μπόλικο fan service και μερικές πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές. Θα σας πρότεινα να μην το προσπεράσετε τόσο εύκολα όσο σας λέει το ένστικτό σας.