Batman: Last Knight On Earth

Τέλη Σεπτεμβρίου του 2018, ξεκίνησε το διαβόητο imprint της DC, Black Label. Το ξεκίνημά του ήταν ηχηρό, χάρη στο “προκλητικό” BATMAN: DAMNED, των Brian Azzarello και Lee Bermejo. Το imprint υποσχόταν τολμηρά, εκτός της νόρμας, limited series, καθώς και reprint αντίστοιχων παλαιότερων comics της εκδοτικής, απευθυνόμενα αυστηρά σε ενήλικο κοινό, ως ο πνευματικός συνεχιστής της Vertigo. Όμως, δεν έδειχνε να απογειώνεται, καθώς οι τίτλοι δεν ανταποκρίνονταν, τελικά, στον υψηλό πήχη που είχε θέσει, ενώ οι καθυστερήσεις στην κυκλοφορία τους εξακολουθούν να ταλανίζουν το εκδοτικό εν λόγω εγχείρημα.

Μέσα σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο, εμφανίστηκε ένα ακόμα comic με πρωταγωνιστή τον Batman. Όμως, όταν συνδυάζεις με εφευρετικό τρόπο το δυστοπικό στοιχείο με τον σουρεαλισμό, τότε, εν αντιθέσει με τα περισσότερα τεύχη των σειρών του Black Label, κάνεις κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, το οποίο θα έπρεπε να είναι εξαρχής αυτονόητο για το εν λόγω imprint. Πρωτοτυπείς με ευχάριστο τρόπο και δεν εμφανίζεις έναν ακόμα Joker επιπέδου SUICIDE SQUAD ή ΧΑΛΒΑΗ 5-0.

Το BATMAN: LAST KNIGHT ON EARTH είναι ένα limited series τριών τευχών, το οποίο αφηγείται την τελευταία ιστορία του Batman, σε ένα εναλλακτικό, φυσικά, σύμπαν. Συνεπώς δεν χρειάζεται να έχετε διαβάσει τα δεκάδες τεύχη του Snyder για να βγάλετε άκρη. Εάν τα έχετε διαβάσει, εν αντιθέσει με τον γράφοντα, τότε είναι πιθανό να αναγνωρίσετε περισσότερες αναφορές.

Στην αρχή του πρώτου τεύχους, ο Bruce Wayne ξυπνάει στο Arkham Asylum και συνειδητοποιεί έντρομος πως όλες του οι αναμνήσεις ως Batman ήταν όλα τελικά φαντασιώσεις και αυταπάτες, καθώς ήταν τρόφιμος για χρόνια. Δεν υπήρξε ποτέ ως Σκοτεινός Ιππότης και η villain gallery του ήταν αποκυήματα της ζωηρής φαντασίας του, βασισμένα στον περίγυρό του στο Asylum. Οι κακοί ήταν γιατροί, υπάλληλοι ή απλοί τρόφιμοι του άσυλου και όλες του οι περιπέτειες συνέβησαν μέσα σε ένα φαντασιακό μέρος του μυαλού του. Και αυτό το παρανοϊκό setting, το οποίο, προσωπικά, μου θύμισε την πρόσφατη θεωρία που ξεπήδησε από το JOKER, είναι μονάχα η αρχή μιας μοναδικής ιστορίας! Καθώς, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…

Προκειμένου να μην δώσω άλλα spoilers, απλά θα αναφέρω πως το LAST KNIGHT ON EARTH είναι το OLD MAN LOGAN της DC, που περιμέναμε τόσο καιρό, με πολύ εύστοχες επιρροές από το εκπληκτικά post-apocalyptic σύμπαν του FLASHPOINT. Κάθε τεύχος αριθμεί 60 καταιγιστικές και mind-blowing σελίδες, με τόσες ανατροπές που προσωπικά είχα να δω σε DC comic από τις πολύ καλές πρώτες χρονιές του INJUSTICE, τότε που ο Tom Taylor έγραφε παπάδες και αρχιεπισκόπους, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να αφήνω κάτω το τεύχος για να συνέλθω. Συνάμα, παρ’ όλες τις ανατροπές του, διατηρεί με μαεστρικό τρόπο τη συνοχή του, έχοντας έναν από τους πιο σουρεάλ Joker που έχουμε διαβάσει ποτέ, πιθανώς με δανεικές ιδέες από το Telltaleverse, υλοποιημένες, όμως, με μακράν καλύτερο τρόπο από ότι στα δύο μέτρια Batman seasons, που είχαν κυκλοφορήσει λίγο πριν χρεοκοπήσει η Telltale.

Σχεδιαστικά, ο Greg Capullo αποδεικνύει επάξια πως μπορεί να μεταφέρει τις ιδέες του Scott Snyder στο χαρτί, δίνοντας εξίσου εντυπωσιακά φωτεινά και σκοτεινά τοπία, ενώ διατηρεί παράλληλα ανεμπόδιστη τη σουρεαλιστική ροή του comic και τον καταιγιστικό ρυθμό του.

Τον Απρίλιο, θα κυκλοφορήσει το συνολικό τομάκι και προτείνεται ανεπιφύλακτα, σε όσους επιθυμείτε να απολαύσετε την ιστορία σε συγκεντρωτική έκδοση. Προσωπικά, το θεωρώ ορόσημο πλέον αυτής της εκδοτικής προσπάθειας και από τα καλύτερα comics του νυχτεριδοτιμωρού που έχω διαβάσει, ενώ κατόρθωσε κάτι που δεν πίστευα ότι θα το καταφέρει κανείς τελικά: να με ωθήσει να τσεκάρω το run των Snyder και Capullo στα BATMAN και να διαβάσω καλό Bat-comic, ίσως ακόμα και ισάξιο του θρυλικού YEAR ONE.