The Dollhouse Family #4

The Dollhouse Family #4

Μετά το εκρηκτικό cliffhanger του προηγούμενου τεύχους, το DOLLHOUSE FAMILY συνεχίζει δυνατά, με ταξίδια στο παρελθόν και το παρόν της οικογένειας. Η Alice και η κόρη της επεβίωσαν της επίθεσης. Όχι, όμως, χωρίς κόστος. Δεν ήταν ο θάνατός τους σκοπός της δαιμονικής οντότητας του κουκλόσπιτου, άλλωστε. Και όταν η Alice προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα μια και καλή, το κουκλόσπιτο χτυπάει εκεί που πάντα ξέρει. Στην αθωότητα.

Στο κομμάτι του σχεδίου, η δουλειά των Peter Gross (penciller) και Vince Locke (inker) είναι τόσο γλαφυρή και σκοτεινή, όσο πρέπει. Δημιουργεί εξαιρετική ατμόσφαιρα, χωρίς να αφήνει έξω λεπτομέρειες.

Nα σταθώ, όμως, εδώ, στο σημαντικότερο κομμάτι του τεύχους. Κάποτε, το imprint της Vertigo αποτελούσε εγγύηση για ιστορίες διαφορετικές, ιδιαίτερες, edgy τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν η DC το έχει ήδη καταργήσει ή όχι. Έτσι κι αλλιώς, είχε πολλά χρόνια να βγάλει κάτι που να προκαλέσει το ενδιαφέρον μου. Ακόμα και οι σειρές που αποτελούσαν μέρος του “SANDMAN UNIVERSE” δεν με κράτησαν πάνω από τρία-τέσσερα τεύχη.

Επίσης, δεν ξέρω αν το Hill House imprint (όπου ανήκει το DOLLHOUSE FAMILY) φιλοδοξεί να γίνει διάδοχος της Vertigo. Αυτό που ξέρω είναι ότι το παρόν τεύχος με έκανε, για πρώτη φορά μετά από πολύ, πολύ καιρό, να νιώσω ότι διαβάζω Vertigo. Ακόμα και το εξώφυλλο της Jessica Dalva χρησιμοποιεί φωτογραφία, θυμίζοντας εποχές Dave McKean. Βεβαίως, ο κύριος λόγος για αυτό είναι το βασικό δημιουργικό δίδυμο της σειράς. Δεν είναι άλλοι από τους από αυτούς που μας χάρισαν το πρώτο (και μοναδικό καλό, για μένα) run του LUCIFER, οι Carey και Gross.