X-Men: The Last Disappointment

Κατά γενική ομολογία, τα HOUSE OF X/POWERS OF X ήταν καλές σειρές. Δίνοντας στον Jonathan Hickman την ελευθερία να κάνει αυτό που ξέρει, έφεραν μια νέα πνοή και επανέφεραν την αίσθηση του έπους στους αγαπημένους μας χαρακτήρες. Ακόμα κι αν διαφωνούσα σε ορισμένα πράγματα που διάβαζα, κι εμένα μου άρεσαν.

Τα προβλήματα άρχισαν όταν ξεκίνησαν οι ongoing σειρές. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάποιο όραμα πίσω από όλα αυτά (αλίμονο αν δεν υπήρχε!), αλλά η λογική του να διαβάζεις παράλληλα έξι σειρές, από διαφορετικούς δημιουργούς, για να βγάλεις νόημα, δεν δούλεψε για μένα. Έτσι, το Χ-ΜΕΝ έγινε αποσπασματικό, ασυνάρτητο και, στο τέλος, ίσως και γελοίο. (Τρεις από τους ισχυρότερους μεταλλαγμένους να ηττούνται από βοτανολόγους τρίτης ηλικίας;)

Chip Zdarsky. Όχι ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου, αλλά το SEX CRIMINALS έχει καλές κριτικές και στην τελική το SPIDER-MAN: LIFE STORY ήταν ψυχαγωγικό! Ένα mini series που φέρνει αντιμέτωπους τους X-Men με τους Fantastic Four. Ο λόγος είναι ότι ο υιός Richards είναι από τους ισχυρότερους μεταλλαγμένους του κόσμου, αλλά ήδη ανήκει σε μια σούπερ-οικογένεια, που τον αποδέχεται, τον καταλαβαίνει και μπορεί να τον βοηθήσει να ελέγξει και να αναπτύξει τις δυνάμεις του. Φαίνεται ενδιαφέρον. Θα ΕΠΡΕΠΕ να είναι ενδιαφέρον.

Η εκτέλεση είναι… Χμμ… Να πω απογοητευτική; Λυπηρή; Αξιοθρήνητη; Η σύγκρουση που μας υποσχέθηκαν είναι επιπέδου νηπιαγωγείου. Οι δυνάμεις χρησιμοποιούνται εύκολα, αφειδώς και άτσαλα. Υποτίθεται ότι είναι δύο από τις πιο ηρωικές ομάδες του κόσμου και μάχονται σε κοινό χώρο σαν τους πιο ανεύθυνους vigilantes.

O έφηβος Franklin παρουσιάζεται επιφανειακά, άχαρα και στερεοτυπικά. Ο συχνά ανώριμος Reed φέρεται σαν βλάκας. Και στο τέλος, τί; Franklin και Valeria μπαίνουν κρυφά στο πλοίο των X-Men, όπου τους βρίσκει ο Dr. Doom! Πλέον, δεν έχουμε “X-Men και FF μάχονται για την κηδεμονία, με τα δικά τους δίκια ο καθένας”. Έχουμε “Franklin, Valeria και X-Men, όταν τους θυμάται ο Doom”. Παρένθεση: Το INFAMOUS IRON-MAN μου άρεσε (μέχρι που διάβασα το τέλος, τουλάχιστον). Έδειχνε έναν Doom εξελιγμένο, αν όχι αναμορφωμένο. Το τι έγινε από τότε, δεν το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Doom του X-MEN/FF #1 μοιάζει βγαλμένος από τις σελίδες των Lee/Kirby κι αυτό με την κακή έννοια. Ξέρω, είναι μόνο ένα panel, αλλά τα λόγια, η μορφή και η στάση του, αυτό φέρνουν στο νου.

Το X-MEN/FF #1 φέρνει στην επιφάνεια δυο βασικά ερωτήματα για τη σύγχρονη Marvel, “τί θέλει να πει” και “σε ποιούς απευθύνεται”. Στο πρώτο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ασυναρτησία. Το “δύο ηρωικές ομάδες έρχονται αντιμέτωπες για την κηδεμονία”, που μας υποσχέθηκε το solicitation, ξεχνιέται γρήγορα και εύκολα, αναλωνόμενο σε ανόητες “μπούφλες” και ακόμα πιο ανόητα “σε παραβίασα, κρύβοντας τις δυνάμεις σου, για το καλό σου”. Αντ’ αυτού, έχουμε “DOOM! (maniac cackle)”.

Στο δεύτερο, η απάντηση είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Προσπαθώ να φανταστώ ποιος θα μπορούσε να ψυχαγωγηθεί με αυτό το τεύχος. Οι παλιοί αναγνώστες σίγουρα όχι, μιας και οι αγαπημένοι τους χαρακτήρες είναι παραμορφωμένοι, ως προσωπικότητες, και επίπονα μονοδιάστατοι. Να μη μιλήσω, δε, για τη χρήση των δυνάμεών τους. Από τους νέους αναγνώστες, πιστεύω ότι θα άρεσε σε όσους ήθελαν μια σύγκρουση υπερηρώων και υπερδυνάμεων, γρήγορα-γρήγορα και χωρίς πολλές λεπτομέρειες (mini CIVIL WAR;). Επίσης, θα άρεσε στους έφηβους, που “δεν τους καταλαβαίνουν οι γονείς τους” και σε όσους ενθουσιάζονται με τον Dr. Doom ως μονοδιάστατο villain. Με άλλα λόγια, η Marvel πάλι χτύπησε τη φλέβα του hype και του γρήγορου, επιφανειακού ενθουσιασμού.

Έτσι, φτάνουμε στη ρίζα του προβλήματος, το οποίο κονιορτοποίησε, για άλλη μια φορά, όποια ελπίδα και όποιον ενθουσιασμό είχα για τους X-Men και το Marvel Universe, γενικότερα. Το πρόβλημα ονομάζεται “Big Corporation” και ακόμα μια φορά βλέπουμε τη νοοτροπία της εταιρίας να φτιάξει κάτι απλό και εύπεπτο για τη συλλογή χρημάτων, χωρίς άλλες απαιτήσεις. Δεν φαίνεται ούτε κάποια αγάπη για τους χαρακτήρες, το παρελθόν και το μέλλον τους, ούτε κάποια επιθυμία για μια αξιομνημόνευτη ιστορία. Fast food, που καταναλώνεται στο δευτερόλεπτο και ξεχνιέται στο λεπτό.

Άρα, φίλοι αναγνώστες, δυστυχώς, μέχρι η εκδοτική να αποδεσμευτεί από τη Disney, DON’T make mine Marvel!