Ο Τσούκης είναι εδώ!

* “Ρε συ, έχεις κανένα νέο από τον Τσούκη; Μου έχει λείψει πολυ η δουλειά του.” 

Ε ναι, λοιπον, έχω!  Εντοπίστηκε** στο Instagram! Με το που έβλεπες τη σελίδα του δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβεις. Το σχέδιο του είναι μοναδικό. Ή μάλλον όχι. Το σχέδιο του αλλάζει τόσο πολύ και τόσο συχνά ύφος, που δεν μπορούσε να είναι κανείς άλλος πέρα από αυτόν. Και να σου πω και κάτι άλλο; Ανέβασε και σελίδα στην οποία δημοσιεύει comics του. Και ανεβάζει και comics που δεν είχαμε δει ποτέ! Και η σελίδα δείχνει να υπαινίσσεται ότι θα ανεβάσει και τις υπόλοιπες δουλειές του εκεί.

Ποιός να το ‘λεγε ότι μας περιμένουν και καλές εκπλήξεις αυτή τη χρονιά;

Ποιός να το ‘λεγε πως εκεί που νομίζεις ότι κάθε ελπίδα έχει χαθεί, μια μόνο αχτίδα φωτός αρκεί για να διώξει το σκοτάδι. 

Υπερβάλλω;

Ίσως για μια σημαντική, νεότερη μερίδα του κομιξόφιλου κοινού δεν είναι εύκολο να καταλάβει τη σημασία και το Impact που έχει στην ελληνική σκηνή ο Γιώργος Τσούκης. Δεν θέλω να αρχίσω τη “διδασκαλία”. Θέλω, όμως, να βοηθήσω κάποιον που δεν τον ξέρει, να καταλάβει γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η επανεμφάνιση.

Για να ξεμπερδεύουμε και για να μην το παίζω αντικειμενικός παρατηρητής, θα πω ξεκάθαρα πως για μένα είναι ο σημαντικότερος Έλληνας δημιουργός comics. Και ότι, μάλιστα, αυτό μπορεί και να μην αντικατοπτρίζει καν το πόσο καλός είναι. Αυτό που κάνει τη διαφορά δεν είναι ούτε οι πειραματισμοί του (στους οποίους δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από δημιουργούς σαν τον Frank Santoro ή τον Dash Shaw), ούτε ο τρόπος με τον οποιο γεφυρώνει τις Τέχνες,  ούτε το καμένο του χιούμορ, ούτε η άνεση με την οποία γράφει ιστορίες τόσο ζεστές. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αποφεύγει τις επαναλήψεις, κατι που κάνει την κάθε του δουλειά τόσο μοναδική, ώστε τελικά καμιά από αυτές να μην είναι “χαρακτηριστική”. Είναι οι ρίμες που κάνουν οι εικόνες του και τα χρώματα που κρύβει η γραφή του. Είναι το ότι δεν διστάζει να κάνει comics για το ξεφλούδισμα ενός πορτοκαλιού, ή για τις πιο γκρίζες γωνιές της πόλης, για πράγματα που δεν μπορείς να περιγράψεις, γιατί μπορούν να αποδοθούν μόνο σε comic, ή για πράγματα που θα έλεγε κανείς ότι δεν γίνεται να αποδοθούν σε comics.

Εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 (ως Trashman με το φανζίν TRASHCAN) στην Θεσσαλονίκη, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχτισε ουσιαστικά την ενεργή κοινότητα πάνω στην οποία στήθηκε ένα μεγάλο κομμάτι των ελληνικών comics των επόμενων δεκαετιών. Βέβαια, αυτονομήθηκε σχετικά γρήγορα και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, έχουμε την πρώτη σειρά βιβλίων του (ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ, ΜΙΚΡΟΣ ΚΘΟΥΛΟΥ, Η ΒΙΔΑ, ΝΟΤΗΣ ΚΑΙ ΦΑΝΗΣ, ΕΙΚΟΝΟΜΗΝΥΜΑΤΑ), η οποία συνεχίστηκε από αυτά που έβγαλε ο ίδιος από τις δικες του εκδόσεις (ΠΑΛΙΟΔΟΥΛΕΙΕΣ, ΕΝΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ 1 και 2, SUPER INSOMNIACS, ΖΕΣΤΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑ, Η ΦΑΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ, Η ΡΟΖ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΧΛΟΦΣΚΥ, ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΔΙΣΚΟΙ, ΖΕΡΑΡ). Πολυγραφότατος; Σιγουρα, αφού παραλείπω και όλες τις ανθολογίες στις οποίες συμμετείχε, αλλά και μια σειρά απο φανζίν, flip comics κ.α.

Κάπου στα 2012, λοιπόν, “κυκλοφορεί”, με πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, τον ΜΙΝΙ ΚΑΥΣΩΝΑ και απο κει και πέρα, σταδιακά, εξαφανίζεται σιγά-σιγά από τον χώρο. Και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε πώς μια τόσο δυνατή φωνή έχει σωπάσει;

Μέχρι ένα απόγευμα της προηγούμενης βδομάδας, όταν ανέβηκε στο site του νέα δουλειά, για την οποία δεν γνώριζα τίποτε. Πώς είναι; Σίγουρα δεν είναι αυτό που περίμενα και χαίρομαι πολύ για αυτό. Γιατί αυτό που ξέρει να κάνει καλά ο Τσούκης είναι να μας εκπλήσσει. Αυτή η έκπληξη είναι το κεντρικό κομμάτι του έργου του και η επιθυμία να  κάνει αυτό που δεν έχει ξαναγίνει.

Ο Τσούκης είναι παρών! Και αυτός είναι  ο λόγος για τον οποίο εγώ το γιορτάζω. Και είναι και καλός λόγος για να το γιορτάσετε κι εσείς και να (ξανα;)διαβάσετε comics που ίσως θεωρούσατε πλέον δυσεύρευτα

* Φέτος δεν έγινε (ή καλύτερα δεν έγινε ακόμη) το Comicdom Con Athens. Έχασα την ευκαιρία να δω κάποιους ανθρώπους που μετά από 15 χρόνια τους βλέπω σαν φίλους, να μάθω τα νέα τους. Να μου πουν τα δικά τους. Και να μιλήσουμε για όσα σταθερά αγαπάμε. Αυτή είναι μια ερώτηση που τα τελευταία χρόνια ακούγεται συχνά.

** Ευχαριστώ ειλικρινά πολύ τα “λαγωνικά” που ξετρύπωσαν τη σελίδα στο Instagram και που τη μοιράστηκαν μαζί μου. Ακόμα περισσότερο ευχαριστώ τον Τσούκη που ξανάδωσε το παρών.