Top 50 Newspaper Comic Strips

Secret Agent X-9

Τα comic strips που σχεδίαζε ο κολοσσός με το όνομα Alex Raymond, έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: Πρώτον, το artwork είναι απλά συγκλονιστικό και δεύτερον, το σενάριο συνήθως κυμαίνεται από μέτριο έως αξιοπρεπές. ΟΚ, έχουν και ένα τρίτο κοινό: Κανείς, μα κανείς, δεν πρόκειται ποτέ να παραπονεθεί για το σενάριο!

Εντάξει, ίσως υπερβάλλω λίγο, καθώς υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το γράψιμο των ιστοριών είναι αρκετά έως και πολύ καλό. Συχνότερα στο RIP KIRBY, που είναι πιθανώς το μοναδικό από τα strips του Raymond που θα μπορούσε να σταθεί ακόμη και με έναν λιγότερο καλό σχεδιαστή, πολύ σπάνια στο FLASH GORDON, το οποίο παραείναι formulaic, και σχεδόν ποτέ στο JUNGLE JIM. Όσο για το strip για το οποίο μιλάμε σε αυτό εδώ το κείμενο… Well, it’s complicated.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα σενάρια στο SECRET AGENT X-9, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, δεν είναι καλογραμμένα. Πρόκειται, όμως, για τυπικά spy action scripts της εποχής, με σχετικά ξύλινους διαλόγους και plots τα οποία κάποιες φορές παραείνει πολύπλοκα χωρίς σημαντικό λόγο. Ανάπτυξη χαρακτήρων δεν υπάρχει και τα cliffhangers ή οι ανατροπές είναι τόσο “by the book”, που στην καλύτερη δημιουργούν συγκρατημένο ενθουσιασμό, αλλά όχι ιδιαίτερη αγωνία. Και οι τρεις συγγραφείς που συνεργάστηκαν με τον Raymond, στα δύο χρόνια που αυτός έμεινε στο strip, έχουν σίγουρα κάνει πολύ καλύτερες δουλειές αλλού – ο Dashiell Hammett, ασφαλώς, είναι ο δημιουργός του Sam Spade (THE MALTESE FALCON) και του κορυφαίου crimebusting couple, Nick & Nora Charles (THE THIN MAN), ο Leslie Charteris δημιούργησε τον Simon Templar (THE SAINT), ενώ ακόμη και ο Don Moore είχε πολύ πιο ενδιαφέρουσες εμπνεύσεις στο FLASH GORDON παρά εδώ.

Τί σημασία έχει, όμως;

Το artwork του Raymond είναι τόσο τέλειο, τόσο όμορφο, τόσο ανεπιτήδευτα ελκυστικό, που τα όσα εικονογραφούνται δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Αυτό που αξίζει είναι Ο ΤΡΟΠΟΣ που εικονογραφούνται! Ο τρόπος που στήνει ο υπέρτατος αυτός καλλιτέχνης τις φιγούρες μέσα στα panels του, ο τρόπος που χρησιμοποιεί απλές γραμμές για να δημιουργήσει σκιές ακριβώς εκεί που πρέπει, είτε για να προσδώσει ρεαλισμό, είτε για να επιτύχει την απόλυτη ατμόσφαιρα. Ο τρόπος που κάποιες φορές γεμίζει ορισμένα panels με πυκνά μαύρα και άλλες φορές καταφεύγει σε λεπτές, σχεδόν αδιόρατες γραμμές, που σου δίνουν την αίσθηση ότι το 99% του strip είναι λευκό, αλλά παρ’ όλα αυτά η εικόνα είναι απολύτως ξεκάθαρη. Ο τρόπος που χειρίζεται τα μολύβια και τα μελάνια του, για να σε κάνει να νιώσεις πως αυτό που βλέπεις στο χαρτί είναι αληθινό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο αναμφισβήτητα “κομιξικό”! Πραγματικό και συνάμα μαγικό!

Η λογική πλευρά του μυαλού μου, λέει πως, αντικειμενικά, οι τρεις κορυφαίοι illustrators που έχουν δουλέψει ποτέ στα comics (και τρεις από τους καλύτερους illustrators γενικώς, εδώ που τα λέμε) είναι ο Hal Foster, ο Frank Frazetta και ο Reed Crandall. Ταυτόχρονα, όμως, η… 9th Art πλευρά του μυαλού μου, λέει πως, σε κάποια πράγματα, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Alex Raymond. Ούτε καν να τον πλησιάσει.

Ο Alex Raymond ήταν ένας και μοναδικός. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς σαν αυτόν και πιθανότατα ποτέ δεν θα υπάρξει.