Top 100 Comics Of The 70s: 40-31

Tintin And The Picaros

O TενΤεν μαζί με τον Χάντοκ και τον καθηγητή Τουρνεσόλ, μαθαίνουν ότι η φίλη τους, η διάσημη υψίφωνος Κασταφιόρε, συνελήφθη μαζί με τους φίλους και συναδέλφους της, στη μη υπαρκτή χώρα του San Theodoros (που ο ΤενΤεν είχε επισκεφτεί και στην ιστορία το Σπασμένο Αυτί, το 1937), όπου επρόκειτο να δώσει συναυλία, κατηγορούμενοι για συνομωσία κατά του στρατηγού (και δικτάτορα) Ταπιόκα.

Επηρεασμένος από τη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη Λατινική Αμερική,τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα, καθώς και από τη κουλτούρα και αρχιτεκτονική χωρών όπως της Βραζιλίας και του Περού, καθώς και του αρχαίου πολιτισμού των Μάγια (όπως άλλωστε και στο “Ναό Του Ήλιου”, το 1949), ο Hergé παρουσιάζει την πιο “ώριμη” ιστορία του με ήρωα τον δημοσιογράφο ΤενΤεν, καθώς και πολλούς νεοτερισμούς, τόσο σχεδιαστικά όσο και στη μορφή των χαρακτήρων του. Ειδικά στον TενΤεν, που μετά από πολλές δεκαετίες, εγκαταλείπει το παντελόνι του γκόλφ για κανονικά μακρυά μπατζάκια, και εμφανίζεται με ένα γνωστό λογότυπο στο κράνος του, το σήμα CND (Campaign for Nuclear Disarmament), το οποίο, κατά τη δεκαετία του ‘60, άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως ως σύμβολο ειρήνης και αγάπης… Καθόλου άσχημα για έναν δημιουργό που κρίθηκε – άδικα κατά τη γνώμη μου – ως συντηρητικός. (Σύμφωνα με τον κριτικό λογοτεχνίας Tom McCarthy, φάνηκε ότι “η αριστερή τάση του Hergé είχε κερδίσει τις δεξιές προοπτικές που κυριαρχούσαν στην πρώιμη δουλειά του.”)

Επίσης, ο καπετάνιος Χάντοκ δεν πίνει πλέον ούτε είναι αθυρόστομος! Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Λούκυ Λούκ δεν είχε κόψει ακόμα τότε το τσιγάρο…

Ίσως κάποιοι επικριτές του έργου, καθώς και του ίδιου του Hergé, θεωρήσουν ότι σε αυτό το άλμπουμ, τόσο ο δημιουργός, όσο και οι χαρακτήρες του, παρουσιάζονται κουρασμένοι και έχουν “βαρύνει”, καθώς στην ιστορία δεν γίνεται κάτι το επαναστατικό που θα αλλάξει τη ζωή των κατοίκων του τόπου, οι οποίοι απλά βλέπουν την εξουσία να αλλάζει χέρια από στρατηγό σε στρατηγό, με τον TενΤεν και τους φίλους του να είναι περισσότερο παθητικοί στα γεγονότα που συμβαίνουν, παρά επαναστατικοί όπως ίσως σε προηγούμενα άλμπουμ.

Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει και, όσο μεγαλώνει ο Hergé, τόσο ίσως μεγάλωνε και η δημιουργία του, η οποία ακολούθησε τον δημιουργό της, λίγα χρόνια αργότερα, στο αναπόφευκτο τέλος του. Πάντως και από συναισθηματικής άποψης, το γεγονός ότι είναι η τελευταία ολοκληρωμένη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Hergé, δίνει στο άλμπουμ μία ρομαντική χροιά.