Top 100 Comics Of The 70s: 20-11

Tomb Of Dracula

Το TOMB OF DRACULA αποτελεί μια κλασσική περίπτωση comic που, αρχικά, διασώζεται χάρη στο σχέδιό του (Gene Colan), διότι υφολογικά (αν όχι σκέτα σεναριακά) επικρατεί ένα παράδοξο χάος. Και λέω “παράδοξο”, διότι μεμονωμένα τεύχη είναι εξαιρετικά, αλλά στο σύνολο το comic ξεκινά με μια κρίση ταυτότητας.

Τα πρώτα δύο τεύχη μεταφέρουν πανέμορφα στο χαρτί την αισθητική των ταινιών τρόμου της Universal και της Hammer (μάλιστα, θα έλεγε κανείς ότι το κάνουν ακόμα καλύτερα, γιατί τα εφέ δεν κοστίζουν τίποτα όταν απλά τα σχεδιάζεις). Στα επόμενα δύο τεύχη, ο Archie Goodwin το πάει σε μια πιο λογοτεχνική κατεύθυνση, τύπου pastiche, αλλάζοντας ήδη πράγματα από τα πρώτα τεύχη και εισάγοντας την Rachel van Helsing (μαζί με τον Taj, τον εξωτικά γιγάντιο, Ινδό, μουγκό υπηρέτη της), ενώ δύο τεύχη παρακάτω, ο Gardner Fox κάνει μια χωροχρονική σαλάτα με ολίγη από ρομάντζο, που καλύτερα όλοι μας να ξεχάσουμε…

Όμως, στο τεύχος #7, ένας νεαρός Marv Wolfman αναλαμβάνει τα ηνία και για τα επόμενα 7 χρόνια, γεμίζει τις σελίδες με ιστορίες και χαρακτήρες που τον εδραίωσαν ως έναν από τους μεγάλους του τρόμου στα comics. Όταν το σχέδιο του Gene Colan συναντάει το σενάριο του Wolfman, το comic παύει πλέον να χρειάζεται διάσωση και γίνεται πραγματικά κορυφαίο. Μεταξύ άλλων, στις σελίδες του TOMB OF DRACULA εμφανίζονται για πρώτη φορά ο Blade (και η φρικτή, disco φορεσιά του) και πολλοί χαρακτήρες της μετέπειτα μυθολογίας του, όπως ο Deacon Frost και ο Hannibal King.

Γενικότερα, μπορεί κανείς να πει ότι η σειρά αποτέλεσε έναν από τους θεμέλιους λίθους των ιστοριών τρόμου που έχτισε η Marvel τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι σήμερα, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, ο Δράκουλας είναι ένα αληθινό τέρας, δίχως εκπτώσεις. Δαιμόνιο, αμείλικτο, ειρωνικό, δίχως ίχνος ενσυναίσθησης – ακριβώς όπως έπρεπε να είναι.