Top 100 Comics Of The 70s: 20-11

Master Of Kung-Fu

Όπως έχω πει πολλές φορές τα τελευταία τουλάχιστον 25 χρόνια, είτε σε προηγούμενα αρθρα είτε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, το συγκεκριμένο comic είναι πιθανότατα, το καλύτερο Marvel comic όλων των εποχών. Ακόμα και αν δεν ισχύει αυτό (δεν ξέρω με ποιά ακριβώς “αντικειμενικά κριτήρια” θα διαψευστώ, αλλά κουβέντα κάνουμε), είναι σίγουρα μέσα στα 5-10 πιο καλοφτιαγμένα και πιο σταθερά σε ποιότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην ακραία περίπτωση που θα αμφισβητηθεί και αυτό (bitch, please!), θα πω ότι είναι σίγουρα το προσωπικά αγαπημένο μου και αυτό που θα επέλεγα να διαβάσω αν μου έλεγαν κάποια στιγμή “ήρθε η ώρα να διαβάσεις το τελευταίο comic της ζωής σου γιατί αμέσως μόλις το ολοκληρώσεις, θα πεθάνεις” (spooky). Ε, αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί… Είναι καθαρά προσωπικό!

Στην πραγματικότητα, το MOKF που μας απασχολεί εδώ, είναι αυτό που ξεκινάει στο τεύχος #20, όταν τα συγγραφικά ηνία αναλαμβάνει ένας από τους δημιουργούς που σημάδεψαν ανεξίτηλα τα 70s, ο τιτανοτεράστιος Doug Moench. Μη με παρεξηγήσετε, τα πρώτα πέντε τεύχη της σειράς (ο τίτλος ξεκίνησε στο SPECIAL MARVEL EDITION #15 και άλλαξε ονομασία σε MASTER OF KUNG-FU με το #17), γραμμένα από τον Steve Englehart, δεν είναι καθόλου άσχημα και διαβάζονται πολύ ευχάριστα ακόμα και σχεδόν 50 χρόνια μετά. Αλλά φαίνεται πως κάτι λείπει. Ο Englehart, τον οποίο, προσωπικά, εκτιμώ όσο ελάχιστους συγγραφείς και πιθανότατα θα του έδινα τη θέση #2 ή #3 σε μια λίστα με τους κορυφαίους writers των 70s, μοιάζει να μην ξέρει πως ακριβώς να ταιριάξει τα τελευταία κομμάτια του παζλ, για να μετατραπεί το comic από “πολύ καλό” σε “αριστούργημα” – ή ενδεχομένως και να μη θέλει να το κάνει, αφού είναι φανερό πως το subject matter δεν τον ψήνει τρομερά.

Όταν, όμως, έρχεται ο Moench, μέσα σε λίγα μόλις τεύχη, τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους και συνθέτουν ένα εξαίσιο κολάζ από 70s martial arts madness, spy films τύπου James Bond, adventure serials της δεκαετίας του ’30, και, φυσικά, ιστορίες του Sax Rohmer, χαρακτήρες του οποίου (Fu Manchu, Sir Denis Nayland Smith, Dr. Petrie) χρησιμοποιούνται στο comic. Οι πρωταγωνιστές είναι υπέροχοι, ο καθένας με τον δικό του, σύνθετο και πολύπλοκο χαρακτήρα, οι supporting characters είναι εκεί που πρέπει όταν πρέπει, τα plots είναι σύνθετα και όχι δυσνόητα, τα sub-plots σε κρατάνε διαρκώς σε αγωνία και οι villains απαρτίζουν μια πολύχρωμη και πολυπολιτισμική πανδαισία, που εκτείνεται από τους πιο σατανικά επικίνδυνους evil masterminds που έχουμε δει σε νουβέλες και διηγήματα φαντασίας και κατασκοπείας, έως τους πιο υπερ-γαμάτους και δυσκολοκατάβλητους tough guys από το πιο ψαγμένο beat ’em up video game που (δεν) φτιάχτηκε ποτέ!

Στο artwork, από τους πολλούς σχεδιαστές που πέρασαν από τον τίτλο στη θητεία του Moench, ξεχωρίζουν κυρίως τρία ονόματα. Αρχικά, είναι ο κολοσσός Paul Gulacy, ο οποίος βρήκε πολύ γρήγορα τα πατήματά του στον τίτλο και με ένα στιλ που θυμίζει πολύ έντονα Jim Steranko, τόσο στις γραμμές όσο και στο υποδειγματικό storytelling, παρέδωσε ορισμένα από τα ομορφότερα τεύχη στην Ιστορία των αμερικανικών comics. Στη συνέχεια, είναι ο θαυμάσιος Jim Craig, που κράτησε ψηλά το επίπεδο του comic στα visuals, όταν ο Gulacy έφυγε μετά το επικό τεύχος #50, και έκανε πολύ ομαλή και εύκολη για τους αναγνώστες τη μετάβαση στον επόμενο σπουδαίο σχεδιαστή. Τέλος, είναι ο “επόμενος σπουδαίος σχεδιαστής” (που, μάλιστα, ξεκίνησε να δουλεύει στον τίτλο κάνοντας τα “ρεπό” του Craig, προτού τον αντικαταστήσει μόνιμα), ο τρισμέγιστος Mike Zeck, που όχι μόνο μας έδωσε μια σειρά από απίστευτα action-packed τεύχη, αλλά είναι και υπεύθυνος για ένα απίστευτο σερί πανέμορφων εξωφύλλων, που μπαίνει άνετα στο πάνθεον των κορυφαίων cover runs όλων των εποχών!

Best Marvel comic ever, λέμε. Διαβάστε.