Top 100 Of The 70s: 8

Amazing Spider-Man

Σε ηλικία μόλις 19 ετών, ο Gerry Conway ξεκίνησε να γράφει τον τίτλο THE AMAZING SPIDER-MAN, ως διάδοχος του Stan Lee. Και θα ήταν αυτή η μεγαλύτερη επιτυχία του, το γεγονός δηλαδή ότι ένας 19χρονος πήρε τα συγγραφικά ηνία από τον δημιουργό του δημοφιλέστερου χαρακτήρα της Marvel, αν το ίδιο το run του Conway δεν ήταν ένα από τα καλύτερα, και για τον γράφοντα – και πολλούς άλλους όπως αποδεικνύεται από το ότι βρίσκεται στο Top 10 της λίστας μας – το καλύτερο run στην ιστορία του χαρακτήρα!

Και αν ο όρος “run του Conway” δεν σας λέει πολλά, τα σεναριακά επιτεύγματά του, και η διαχρονική επιδραστικότητα των ιστοριών του, είναι αυταπόδεικτη, μέσω της αναφοράς και μόνο των εξής: Ο Gerry Conway έγραψε τον τίτλο κατά τα τεύχη #111-149 (cover dates Αύγουστος 1972 – Οκτώβριος 1975) και ανάμεσα στις ιστορίες του συναντάμε τον θάνατο-ορόσημο της Gwen Stacy στο #121 και τον θάνατο του Green Goblin ένα τεύχος μετά, την πρώτη εμφάνιση του Punisher (#129) και villains όπως οι Jackal, Man-Wolf, Hammerhead και Tarantula, την εισαγωγή των κλώνων στον spider-mythos, καθώς και το Harry Osborn/Green Goblin II saga.

Δεν χωρά αμφιβολία πώς ο Conway και οι ιστορίες του είχαν την απίστευτη τύχη να εικονογραφηθούν από τρεις εκ των κορυφαίων σχεδιαστών, όχι μόνο εκείνης της περιόδου, αλλά όλων των εποχών, τον John Romita, τον Gil Kane και τον Ross Andru, και πως αυτή η “ευλογία” συνετέλεσε στην επιδραστικότητα και τη διαχρονικότητα των ιστοριών του. Η ειδοποιός διαφορά, όμως, σε αυτή την περίπτωση είναι ότι οι εκπληκτικοί αυτοί σχεδιαστές “συνετέλεσαν”, και δεν “καθόρισαν” αυτά τα χαρακτηριστικά.

Όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται “βλάσφημο” ή υπερβολικό στα αυτιά κάποιων, και χωρίς να θέλω, σε καμία περίπτωση, να υποτιμήσω τη συνεισφορά αυτών των υπερταλαντούχων εικονογράφων-πιονέρων των υπερηρωικών comics, πιστεύω ακράδαντα ότι ήταν το εκρηκτικό μείγμα βομβαρδιστικής δράσης, υποδειγματικής χρήσης του υποστηρικτικού cast στη ζωή του Peter Parker, και τα διάφορα στοιχεία υποπλοκής (τα οποία ο Conway “φύτευε” και ανέσυρε προς χρήση την κατάλληλη στιγμή), που κατέστησαν ανεπανάληπτη την πορεία του στον τίτλο. Είναι, όμως, και κάτι ακόμα. Είτε ως αναγνώστης, είτε ως σεναριογράφος, ο Conway λάτρευε τον χαρακτήρα, και το γεγονός ότι και εκείνος και ο Peter Parker ήταν νεαροί ενήλικες, βοήθησε τόσο στην ταύτισή του με τον ήρωα, όσο και στο να μπορεί πιο εύκολα να πιάσει το zeitgeist της εποχής, συμβάλλοντας έτσι στην αληθοφάνεια των ιστοριών.

Σε συνέντευξή του στο SciFiNow, ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά:

“Ταυτίστηκα με τον Peter Parker λόγω της κοινής ηλικίας μας. Ήμασταν στην ίδια ηλικία, και είχαμε κοινό υπόβαθρο. Αν και δεν με τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη, μεγάλωσα στο Κουίνς, όχι πολύ μακριά από εκεί που μεγάλωσε ο Peter στο Φόρεστ Χιλς, και είχα παρόμοια προβλήματα αφομοίωσης από τους συμμαθητές μου, όπως και εκείνος. Υπήρχε μεγάλη αντιστοιχία μεταξύ μας ως συγγραφέα και χαρακτήρα, οπότε από την αρχή ένιωσα ότι είχα μια εικόνα για τη νοοτροπία του, που ίσως κάποιος διαφορετικής ηλικίας, ή διαφορετικής γενιάς, να μην είχε.”

Στην ίδια συνέντευξη και στην ερώτηση αν ενέταξε στις ιστορίες δικές του εμπειρίες και στοιχεία από τη ζωή του, λέει:

“Απολύτως – στην πραγματικότητα, πολλές από τις εμπειρίες του Peter, ειδικά την εποχή που ο Ross Andru ανέλαβε ως καλλιτέχνης, συνέβαιναν στην πραγματικότητα σε μένα. Το πρώτο διαμέρισμα του Peter ήταν σε μεγάλο βαθμό παρόμοιο με το πρώτο μου διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, οι σχέσεις του με τους συναδέλφους του ήταν παρόμοιες με τις αντίστοιχες δικές μου, η ερωτική του ζωή, ανάμεσα στην αγάπη της ζωής του και σε αυτήν με την οποία θα έπρεπε πραγματικά να είναι, έμοιαζε πολύ με τη δική μου… Το δράμα ενισχύεται πάντα όταν μεταφέρεις τις προσωπικές σου εμπειρίες σε μια ιστορία, αλλά επειδή η προσωπική σου εμπειρία είναι μοναδική, είναι δύσκολο να γράψεις τον χαρακτήρα έτσι ώστε να αφορά παράλληλα και τον αναγνώστη.”

Τέλος, ένα ακόμη στοιχείο που λειτουργεί υπέρ του run, είναι ότι ο Conway φαίνεται να πρόλαβε να παραδώσει τη σκυτάλη στον επόμενο, αφήνοντας τον ήρωά του εκεί που ήθελε να τον αφήσει, κάτι που οι περισσότεροι σεναριογράφοι δεν είναι αρκετά τυχεροί να το κάνουν, καθώς συνήθως οι συνεργασίες διαλύονται ξαφνικά και χωρίς τον απαιτούμενο χρόνο να κλείσουν σεναριακές εκκρεμότητες.

Ο Conway ολοκλήρωσε το Clone Saga με την αποκάλυψη ότι o Jackal ήταν ο καθηγητής του Peter, Miles Warren, αποχαιρέτησε τον κλώνο της Gwen Stacy (για τον οποίο υπάρχει η φήμη ότι δημιουργήθηκε με παρέμβαση του Stan Lee, ο οποίος στεναχωριόταν που λάμβανε τόσες πολλές ερωτήσεις σχετικά με τον θάνατο της Gwen στις περιοδείες του), και τέλος, κατέστησε σαφές ότι η Mary Jane και ο Peter ήταν μαζί ερωτικά. Είναι γνωστή η προτίμησή του στη θρυλική κοκκινομάλλα, και ότι θεωρούσε πώς η Gwen Stacy είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως νεκρή, παρά όσο ζούσε.

Συνοψίζοντας, θα ήθελα να πω πως επουδενί θεωρώ το run του Conway, “τέλειο”. Μέχρι σήμερα, υπάρχουν σε αυτό στοιχεία που μου κοντράρουν, όπως η περίεργη, αψυχολόγητη σχέση της Aunt May με τον Doc Ock, ή το γεγονός ότι ο θάνατος της Gwen ήρθε σε μια περίοδο που οι δύο εραστές είχαν ελάχιστη διάδραση, στερώντας έτσι από την ιστορία την κλιμάκωση, είναι δύο πράγματα που εξακολουθούν να μην μου κάθονται καλά μέχρι σήμερα. Πόσο ωραίο είναι, όμως, και πόσο ενδεικτικό της ποιότητας ενός καλλιτεχνικού έργου, να ψάχνεις στις λεπτομέρειες για να βρεις κάτι που θα καταστήσει πιο γήινο και ατελές, ένα πραγματικό αριστούργημα!