Top 100 Of The 70s: 6

Captain Marvel

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μέχρι το 1972, η πορεία του χαρακτήρα που έχει το ίδιο όνομα με την εκδοτική του, ήταν επιεικώς μέτρια. Στο πλειονότητά τους, οι πρώτες ιστορίες του προσωπικού τίτλου του ήρωα που το πραγματικό του όνομα είναι Mar-Vell (με μια μικρή μετατόπιση στην παύλα και αφαίρεση ενός από τα “l”, μετατρέπεται από Kree σε Κρυπτονιανό… Κάκιστο αστείο, το ξέρω!) θυμίζουν αδιάφορο science fiction με λίγο από υπερήρωες. Η ανανέωση που αποπειράθηκε να φέρει στη συνέχεια ο Roy Thomas, ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, απλά συμπαθητική, με τον τίτλο να γίνεται, σχεδόν αναπόφευκτα, cancelled το 1970, με το τεύχος #21.

Πραγματικό ενδιαφέρον για τον χαρακτήρα δημιουργήθηκε δυο χρόνια μετά, με την παρουσία του στο AVENGERS, και συγκεκριμένα στο επικό “Kree-Skrull War” storyline, κάτι που οδήγησε και στην αναβίωση του προσωπικού του τίτλου, λίγους μήνες αργότερα. Τα τρία τεύχη που έγραψαν ο Gerry Conway και ο Marv Wolfman, μπορεί να ήταν σαφώς πιο ενδιαφέροντα από αυτά που είχαν οδηγήσει τον τίτλο στο cancellation, αλλά, μεταξύ μας, δεν ήταν και κάτι που θα προκαλούσε πραγματικό ενθουσιασμό, με το εντελώς αταίριαστο artwork του Dave Boring να μη βοηθάει καθόλου, επίσης.

Λίγο πριν φύγει η χρονιά, όμως, στο τεύχος #25, αναλαμβάνει τις τύχες του τίτλου, σε σενάριο και artwork, ένας νεαρός δημιουργός με ελάχιστη εμπειρία και μηδαμινή προϋπηρεσία στα comics της Marvel. (Αν δεν ξεχνάω κάτι, μέχρι τότε είχε κάνει μόνο ένα τεύχος AVENGERS, μια ιστορία Man-Thing στο FEAR, κάτι short stories στο JOYRNEY INTO MYSTERY – όλα αυτά μόνο ως σχεδιαστής – και φυσικά το IRON MAN #55, που ήταν, ουσιαστικά, ο πρόλογος του storyline που θα παρέδιδε στο CAPTAIN MARVEL.) Αυτός ο νεαρός δημιουργός ήταν ο σπουδαίος Jim Starlin, ο οποίος επρόκειτο να αλλάξει ριζικά την Ιστορία του Captain Marvel και να εδραιώσει τη θέση του στο πάνθεον των χαρακτήρων της εκδοτικής, γράφοντας παράλληλα με χρυσά γράμματα το δικό του όνομα στην Ιστορία των αμερικανικών comics. Ο Jim Starlin, με το απαράμιλλο ταλέντο και την οξυδέρκειά του, μετέτρεψε έναν σχετικά βαρετό και μονοδιάστατο χαρακτήρα, σε icon των 70s, και τον αξιοποίησε στο έπακρο, για να βασίσει πάνω του ένα από τα κορυφαία storylines όλων των εποχών!

Ο Thanos έχει στην κατοχή του τον Cosmic Cube, ένα αντικείμενο που μπορεί να του προσφέρει τη δυνατότητα να κάνει σχεδόν τα πάντα, φιλοδοξόντας έτσι να γίνει ο ίδιος θεός ή/και κυρίαρχος όλου του σύμπαντος, και για να πετύχει τον σκοπό του, εξαλείφει σχεδόν τους πάντες στο φεγγάρι Titan, από το οποίο προέρχεται και ο ίδιος. Ο ατρόμητος Kree Warrior, Captain Marvel, που εδώ και λίγο καιρό έχει μια σχεδόν συμβιωτική σχέση με τον πρώην “sidekick” των Hulk και Captain America, Rick Jones (σαν αυτή που έχει ο “άλλος” Captain Marvel με τον Billy Batson), πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με την ομάδα των Avengers, καθώς και με τον χαρακτήρα που αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες – τόσο οπτικά όσο και από πλευράς back story – δημιουργίες της δεκαετίας του ’70, τον Drax The Destroyer. (Τον Drax του MCU τον ξέρετε; Καμία σχέση!)

Η ροή της ιστορίας είναι μοναδική, η αγωνία βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη από την πρώτη στιγμη και όλα όσα συμβαίνουν έχουν μια απίστευτη βαρύτητα και μια έντονη αίσθηση σπουδαιότητας, κάνοντας το γενικότερο κλίμα ακόμα πιο δραματικό και συναρπαστικό. Οι χαρακτήρες είναι όλοι “όπως πρέπει να είναι”, οι διάλογοι είναι λυρικοί και ρεαλιστικοί ταυτόχρονα, η αφήγηση κυλάει νεράκι, παρά την απίστευτη πυκνότητα του plot και των διαλόγων, το artwork είναι απλά πανέμορφο, και το storytelling σε επίπεδο layouts, compositions, transitions, timing κ.λπ., είναι, χωρίς ίχνος υπερβολής, εξωπραγματικό! Και είναι ακριβώς αυτό το storytelling που σου μένει, τελικά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, στη μνημη, το μυαλό και την ψυχή, όταν έχεις ολοκληρώσει την ανάγνωση του CAPTAIN MARVEL του Jim Starlin…

Ακόμα και αν το superhero space opera δεν είναι του γούστου σου, ή οι χαρακτήρες σου είναι αδιάφοροι, ακόμα και αν οι σχεδιαστικές γραμμές του Starlin δεν ταιριάζουν με την αισθητική σου, ή η άποψή σου για το τι σημαίνει καλοί διάλογοι απέχει αρκετά από τον οποιασδήποτε μορφής “λυρικό ρεαλισμο”, δεν μπορείς με τίποτα να αμφισβητήσεις την τελειότητα του storytelling! Αυτού του μοναδικής ποιότητας και τεχνικής αρτιότητας storytelling, από έναν δημιουργού που παίζει άφοβα με τις δυνατότητες και τα όρια του Μέσου των comics, με τρόπους που ελάχιστοι είχαν αποπειραθεί έως τότε (και σίγουρα όχι σε mainstream υπερηρωικά comics των 60s και 70s), δημιουργώντας ένα έργο, που ακόμη και αν νομίζεις πως δεν σε ενδιαφέρει να το διαβάσεις, τελικά σχεδόν σε αναγκάζει να το κάνεις, γιατί δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.

Δεν υπάρχουν πολλά υπερηρωικά comics σαν το CAPTAIN MARVEL του Jim Starlin. Για την ακρίβεια, με εντελώς αντικειμενικά κριτήρια και με πλήρη ψυχραιμία και νηφαλιότητα, μάλλον πρέπει να παραδεχτώ πως ίσως να μην υπάρχει κανένα.