Top 100 Of The 70s: 4

Daredevil

Έχω γράψει επανειλημμένα, σε όλα μου σχεδόν τα άρθρα μέχρι στιγμής για τις δουλειές του Frank Miller, ότι οι δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 υπήρξαν ίσως οι παραγωγικότερες και πιο πετυχημένες στην καριέρα του δημιουργού. Είναι τα χρόνια εκείνα που ο Miller μας έδωσε τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του (DARK KNIGHT RETURNS, RONIN, BATMAN: YEAR ONE, ELEKTRA ASSASIN, και το εκπληκτικό run στον DAREDEVIL, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70), που σε σχέση με αυτά που δημιουργεί τα τελευταία χρόνια, τα διαβάζουμε ακόμα και σήμερα και αναπολούμε τις εποχές που ο Miller πραγματικά “πέταγε” σχεδιαστικά και συγγραφικά,και που ότι άγγιζε στα χέρια του γινόταν πραγματικά χρυσός! Και ναι, ίσως μας πιάνει και μία μικρή θλίψη για τα περασμένα μεγαλεία ενός μεγάλου δημιουργού, ο οποίος έχει χάσει το μαγικό άγγιγμα του Μίδα εδώ και χρόνια, αν και τελευταία δείχνει μικρά (σχεδόν δυσδιάκριτα) αλλά σταθερά σημεία “ανάκαμψης”…

Μέσα σε ένα εκπληκτικότατο run, ο Miller παίρνει τη συγγραφική σκυτάλη από τον Roger McKenzie και ανανεώνει ολόκληρο το status quo του χαρακτήρα, βγάζοντάς τον από το δημιουργικό τέλμα που τον είχαν φέρει, με τα χρόνια, οι προηγούμενοι δημιουργοί, και γλυτώνοντας τον τίτλο από το cancelation, κάνοντας, ουσιαστικά, ένα reboot στον ήρωα, πριν ακόμα αυτή η λέξη γίνει συχνής χρήσης στα comics. Ο Frank Miller προάγει τον Daredevil, από έναν μασκοφόρο ήρωα του κόσμου των υπερηρωικών comics, στον σκοτεινό κόσμο της ενήλικης crime μυθοπλασίας, και φυσιολογικά θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της dark age των comics, ή της εποχής της ενηλικίωσής τους, αν προτιμάτε, που έγινε ακόμα περισσότερο αισθητή στη δεκαετία του ’80, με έργα όπως το MAUS του Art Spiegelman και το WATCHMEN των Alan Moore και Dave Gibbons. Aλλά αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε σε κάποιο άλλο μας αφιέρωμα, εδώ στο Comicdom.

Θέματα που είτε δεν είχαν μέχρι τότε εμφανιστεί στα mainstream comics, ή απλά είχε γίνει αναφορά σε πολύ γενικές γραμμές και αρκετά φιλτραρισμένα, λόγω και του κώδικα δεοντολογίας, στο DAREDEVIL o Miller αρπάζει τον αναγνώστη από το γιακά και του τα πετάει κατάμουτρα (γυναικεία κακοποίηση, ναρκωτικά στα σχολεία, ψυχασθένεια και διχασμός προσωπικότητας), με μία δόση αληθοφάνειας, που νομίζεις ότι όντως όλα αυτά εξελίσονται δίπλα σου, στην καθημερινότητά σου.

Ο Miller, έχοντας πλέον στα χέρια του τον τίτλο “εν λευκώ”, από τον τότε editor, Dennis O’Neil, θα παρουσιάσει στη συνέχεια νέους χαρακτήρες (την ελληνικής καταγωγής, επαγγελματία δολοφώνο Elektra, παλιό έρωτα του Matt Murdock, τον δάσκαλο του στις πολεμικές τέχνες Stick κ.α.), ενώ θα ανανεώσει παλαιότερους, προάγωντάς τους σε arch-villains του Daredevil, όπως τους Kingpin και Bullseye, ή ακόμα και λιγότερο “απειλητικούς” εχθρούς, όπως τον Gladiator και τον Stilt Man (βάζω στοίχημα ότι και τον Leaping Frog να έγραφε, θα μας έκανε να τον σεβόμαστε σαν πρώτης τάξεως villain.

Αυτό ακριβώς που έκανε ο Claremont στους X-Men, που κυριολεκτικά τους αναγέννησε από τις στάχτες τους, ή αργότερα το ίδιο που εκπλήρωσε ο Alan Moore στον Swamp Thing, o Miller το έκανε και εκείνος για τον Daredevil, ως writer αλλά και artist ταυτόχρονα! Και μάλιστα, σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε το 90% των δημιουργών που ακολούθησαν (με εξαίρεση το run της Ann Nocenti, που κινήθηκε σε πιο supernatural κατεύθυνση), να βαδίζουν στο μονοπάτι που εκείνος χάραξε τόσα χρόνια πριν…