Top 100 Of The 70s: 1

X-Men

Στη σημερινή εποχή, οι X-Men είναι εξαιρετικά δημοφιλείς. Στις αρχές των 70s, όμως, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Για την ακρίβεια, οι πωλήσεις είχαν πέσει τόσο πολύ, ώστε ο τίτλος X-MEN να σταματήσει να παράγει νέες ιστορίες και δημοσιεύει μόνο reprints παλιότερων τευχών. Βλέπετε, τo εξαιρετικό run των Roy Thomas και Neal Adams είχε έρθει πολύ αργά για να σώσει τον τίτλο, αφού οι editors μάθαιναν τις πωλήσεις αρκετούς μήνες μετά την κυκλοφορία ενός τεύχους.

‘Ο,τι δεν κατάφερε, όμως, ο Thomas ως writer, το κατάφερε και με το παραπάνω, ως Editor-in-Chief, όταν είχε την ιδέα για μια κανούρια ομάδα X-Men, με χαρακτήρες από διαφορετικές εθνικότητες. Ανέθεσε το GIANT-SIZE X-MEN #1 στον Len Wein και τον Dave Cockrum και η ιστορία είχε απροσδόκητα μεγάλη επιτυχία, όμως ο Wein δεν μπορούσε να συνεχίσει τα συγγραφικά του καθήκοντα, αφού εν τω μεταξύ είχε προαχθεί ο ίδιος σε Editor-in-Chief, και στη θέση του έφερε ένα νέο (τότε) συγγραφέα, τον Chris Claremont.

O Claremont έδειξε από την αρχή τα δυνατά του χαρακτηριστικά ως storyteller. Χρησιμοποιούσε μεγάλα story arcs, ενώ ενδιάμεσα, με τη διαρκή παραγωγή subplots, έχτιζε την επόμενη μεγάλη ιστορία, γιγαντώνοντας την αγωνία των αναγνωστών για τη συνέχεια (και αυξάνοντας τις πωλήσεις). Ταυτόχρονα, είχε τη μοναδικη ευκαιρία να αναπτύξει τους χαρακτήρες όπως αυτός ήθελε, αφού οι περισσότεροι ήταν καινούργιοι, ή δεν είχαν χρησιμοποιηθεί πολύ, ενώ το γεγονός ότι έμεινε τόσον καιρό στον τίτλο του επέτρεψε να τους εξελίξει, χωρίς τις ασυνέπειες που παρατηρούνται ενίοτε, όταν αλλάζει ο συγγραφέας.

Με το πέρασμα των χρόνων, κάθε χαρακτήρας αναπτύχθηκε, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Storm και τον Wolverine, όπως εξελίχθηκαν και οι διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της ομάδας. H Storm θα εξελισσόταν από έναν άβουλο χαρακτήρα στον ικανότερο ηγέτη των X-MEN, ενώ ο Wolverine, από ένας εριστικός και αντιπαθητικός τύπος, θα κέρδιζε τον σεβασμό και τη φιλία όλων. Η πιο επιτυχημένη μετατροπή, όμως, ήταν του Magneto, όπου από ένας μονοδιάστατος, μεγαλομανής (και βαρετός) world domination villain, έγινε η αντίθεση του Professor X. Η ιδέα του Claremont να τον μετατρέψει σε επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος, δημιούργησε τον πιο ενδιαφέροντα villain της Marvel, που ειδικά οι λιγότερο έμπειρες ομάδες των X-Men δεν μπορούσαν να κερδίσουν.

Οι X-MEN ήταν οικογένεια, ζούσαν μαζί και δεν μαζεύονταν μόνο για να αντιμετωπίσουν τους κακούς, και αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που οι αναγνώστες νοιάζονταν για τους χαρακτήρες, καθώς όλο αυτό έβγαινε πολύ φυσικά και οργανικά μέσω του επιτυχημένου storytelling. Φυσικά, οι χαρακτήρες και οι διαπροσωπικές τους σχέσεις δεν θα σήμαιναν και πολλά σε ένα υπερηρωικό comic, χωρίς την ανάλογη δράση. Ήδη από τη συνεργασία του Claremont με τον Cockrum είχαμε δει ενα εξαιρετικό story-arc, με Sentinels/Phoenix/Shi’ar, κανείς, όμως, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο ερχομός του John Byrne (με τον Terry Austin στα μελάνια), θα δημιουργούσε ένα creative team τόσο επιτυχημένο, που θα άλλαζε το Μέσο για πάντα.

Οι καθαρές γραμμές των Byrne/Austin, σε συνδυασμό με την ικανότητα του Claremont στο plot και τους διαλόγους, μας έδωσαν μια σειρά από ιστορίες, όπου το ένα cliffhanger διαδεχόταν το άλλο χωρίς παύση, κάτι που έγινε ακόμα πιο έντονο από το σημείο που ο Byrne συμμετείχε και στην πλοκή και μετά. Μάλιστα, παρ’ όλο που πρίν φύγει από τον τίτλο, ο Byrne ήταν ήδη superstar artist, ίσως και ο πιο περιζήτητος στα υπερηρωικά comics (status που θα διατηρουσε και στο μεγαλύτερο μέρος των 80s), oι συγγραφικές ικανότητές του ίσως δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά στην αρχή. Στη συνέχεια, βέβαια, με το έργο του σε FANTASTIC FOUR, ALPHA FLIGHT και SUPERMAN να κάνει αίσθηση και να αναλύεται περαιτέρω, ήταν ξεκάθαρο ότι είχε συνεισφέρει πολλά και στο X-MEN. Και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που το συγκεκριμένο run ξεχώρισε από τα υπόλοιπα της πολυετούς παρουσίας του Claremont στον τίτλο.

Οι ιστορίες αυτού του run είναι, κυριολεκτικά, αξεπέραστες. Weapon Alpha (Guardian) vs Wolverine, X-Men εναντίον Magneto κάτω από την Ανταρκτική, Savage Land με Ka-Zar και Sauron, Moses Magnum, πρώτη εμφάνιση Alpha Flight, Proteus, και όλα αυτά ήταν απλά το υπόβαθρο για να μας οδηγήσει στο Hellfire Club και το πολυθρύλητο “Dark Phoenix Saga“. (Για το τελευταίο βέβαια, το φινάλε πρέπει να πιστωθεί στην παρέμβαση που έκανε ο τότε Editor-in-Chief, ο αναμφισβήτητα αμφιλεγόμενος – και για πολλούς μισητός – Jim Shooter.)

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα οι παλαιότεροι αναγνώστες ήταν πολύ τυχεροί που είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν όλο το run από την αρχή του, όταν κυκλοφόρησε από τη ΜαμούθΚόμιξ το 1986, σε κανονικό format, έγχρωμο και με τα τεύχη να εκδίδονται χρονολογικά με τη σειρά, κάτι καθόλου αυτονόητο για μια εποχή, όπου ο μέσος αναγνώστης είχε συνηθίσει στις ασυνέπειες και το παρανοϊκό (non-)scheduling των εκδόσεων Καμπανάς (όπως και το μικρό μέγεθος και τη διχρωμία του εβδομαδιαίου ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ. Ο αντίκτυπος ήταν τέτοιος, σε όσους το έζησαν στη σωστή ηλικία, που ακόμα θεωρείται από πολλούς το καλυτερο υπερηρωικό comic όλων των εποχών.