Η Άρτεμις Στίγκα διαβάζει αμερικάνικα και ευρωπαϊκά comics, κυρίως μη υπερ-ηρωικά. Παρακολουθεί, φυσικά, τους Έλληνες σχεδιαστές και συλλέγει fanzines, ενώ, είναι ικανή να αναλύει κάθε μορφής έντυπο (και μη) που πέφτει στα χέρια της.
Επίσης, γράφει τακτικά στο www.happinessineverydaylife.com και σποραδικά στο www.popglass.net .
Η κουλτούρα του “νέου-hip” έχει εξαπλωθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Τα μεγάλα sexy/cute γυαλιά, τα ατελείωτα κασκόλ που τυλίγονται γύρω από λαιμούς χειμώνα-καλοκαίρι, τα τρελά κουρέματα και τα πολύχρωμα αξεσουάρ, υπάρχουν πλέον σε όλους μας, λίγο-πολύ. Στοιχεία αυτής της κουλτούρας έχουν υιοθετηθεί, περισσότερο ή λιγότερο, έχουν στιγματιστεί ή απενοχοποιηθεί.
Ο τίτλος δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, να περιγράψει αυτό που αντικρίζει ο θεατής, που θα πρέπει να είναι ενήλικας, για να αντέξει το διεστραμμένο χιούμορ και να γλιτώσει από τα ψυχικά τραύματα. Κινείται στα πλαίσια του μαύρου σουρεαλισμού και του παραλόγου, με επιρροές από LOONEY TUNES έως underground comics, και με τον χρόνο να κυλάει με έναν ακαθόριστο και εντελώς δικό του τρόπο.
Η ιστορία της ταινίας είχε γραφτεί αρκετά χρόνια πριν σαν παραμύθι, από τον ίδιο σεναριογράφο, ως μια προσπάθεια αποτυχημένου εντυπωσιασμού μιας κοπέλας. Παρόλο που το εγχείρημά του δεν απέδωσε καρπούς ως προς τον αρχικό του στόχο, αποδείχθηκε εξαιρετικά παραγωγικό, αφού ο σκηνοθέτης Peter Lord του πρότεινε να γράψει ο ίδιος και το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς.
Τη βαρβατίλα την περίμενα, το λέει άλλωστε κι ο τίτλος. Αυτό που δεν περίμενα, όταν έβλεπα το RONAL THE BARBARIAN, ήταν ο υπέρμετρος μετροσεξουαλισμός, συνδυασμένος με στοιχεία της gay και S&M κουλτούρας, σε ένα αμιγώς "χεβυμεταλλικό" background.
Οι ταινίες animation κατέχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή μας και αποτελούν έναν από τους δυνατότερους εθισμούς, που αρχίζει στην παιδική ηλικία και δύσκολα εξαφανίζεται όταν αναπτύσσεται και αγαπιέται. Δεν μπορούσα, λοιπόν, μέλος κι εγώ του club των ΑΑ (Animation Addicts), να μη δω την τελευταία, που προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες όλου του κόσμου.
Το δεύτερο τεύχος της σειράς κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο μήνα, με αναμενόμενη αγωνία για τη συνέχεια, ύστερα από την ανάγνωση του πρώτου. Η πλοκή προχωράει, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ανατροπή των προϋπαρχόντων δεδομένων. Η δράση εκτυλίσσεται σε δύο χώρους, σε διάστημα και Γη, ενώ η απουσία κεντρικού ήρωα είναι εμφανής, με τα γεγονότα να παρουσιάζονται από πολλές διαφορετικές οπτικές.
Πολλές απόψεις έχουν ειπωθεί από το 2007, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το συγκεκριμένο graphic novel, με τις περισσότερες να το χαρακτηρίζουν τουλάχιστον απογοητευτικό. Πρόκειται για ένα comic που με την πρώτη ματιά φαίνεται ενδιαφέρον και ξεχωριστό, με το εξώφυλλό του σίγουρα να έλκει τα βλέμματα και να το κάνει να διαφοροποιείται από τα όμοιά του στα ράφια των καταστημάτων.
Μιας και έχει ήδη μπει ο Δεκέμβρης και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, δεν μπορούσα να παραλείψω να δω, για άλλη μια φορά, το ARTHUR CHRISTMAS, που έκανε το ντεμπούτο του πέρσι το Νοέμβριο. Είναι πασιφανές, άλλωστε, από τον τίτλο, ότι η συγκεκριμένη ταινία υμνεί τα Χριστούγεννα και ό,τι αυτά πρεσβεύουν.
Σπάνια βλέπω στο Comixology εξώφυλλα που να αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον μου και να με κάνουν να αγοράζω αμέσως τα τεύχη για να τα διαβάσω με ανυπομονησία. Ο νέος τίτλος επιστημονικής φαντασίας, NOWHERE MEN, φαινόταν αρκετά ενδιαφέρων, αν και δεν ήταν αυτός που με έλκυσε, αλλά το υπέροχο artwork του εξωφύλλου. Απλό και μινιμαλιστικό, χωρίς καθόλου πληροφορίες για τα ενδότερα.
Το φετινό καλοκαίρι περιμέναμε πώς και πώς τη νέα ταινία της Pixar, η οποία ανήκει από καιρό (και αυτή) στη Disney. Η αφίσα έκανε κάθε κορίτσι - και αγόρι ίσως - να αναρωτιέται γιατί δε γεννήθηκε στη Σκανδιναβία για να κληρονομήσει από τον πατέρα της/του μακριά, πυρόξανθα, μπουκλέ μαλλιά και λευκό δέρμα, για να κάνει αντίθεση.
