Τι γίνεται όταν τα comics είναι πολλά, και ο χρόνος που έχει ένας άνθρωπος στη διάθεση του για να τα διαβάσει είναι λίγος; Το χέρι πάει πρώτα στις καινούριες κυκλοφορίες -είτε αυτές είναι τεύχη, είτε όχι- και στη συνέχεια πάει σε παλαιότερο υλικό, που τώρα προστέθηκε σε κούτες και βιβλιοθήκες (ειδικά το τελευταίο, μοιάζει με πηγή που ρέει συνεχώς, με τα αποθέματα της να μοιάζουν ανεξάντλητα!) Το πρόβλημα, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Βλέπετε, υπάρχουν και πολλά άλλα comics, τα οποία παραμένουν "one night stands", ενώ φαίνονται πραγματικά αξιόλογα. Με αυτά τι θα γίνει; Θα ανέβει η περαστική αυτή σχέση σε επόμενο επίπεδο; Κι όλα αυτά, ενώ ο χρόνος συνεχίζει να μειώνεται... Μήπως εσύ που διαβάζεις, έχεις να προτείνεις κάποια λύση;
O τρόπος που ο Terry Moore χειρίζεται τους χαρακτήρες του, αφορά τόσο στη διαμόρφωση των προσωπικοτήτων τους, όσο και τις μεταξύ τους σχέσεις, οι οποίες βρίσκονται στο πυρήνα αυτής της σειράς, με κεντρικό της θέμα την αγάπη.
Ο Jim Starlin στήνει ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό, με κεντρικό θέμα τον πόλεμο και το πως αυτός αλλοτριώνει τους ανθρώπους, μέσα από την σαρωτική, ψυχοφθόρα καταστροφή που έχει να προσφέρει.
Μέσα σε δώδεκα πυκνά σε πλοκή, αλλά και σε διαλόγους, τεύχη, ο συγγραφέας αναπτύσσει τους προβληματισμούς του, σχετικά με τον ρόλο των υπερηρώων σε μια κοινωνία.
Ο Millar παίρνει τους γνώριμους χαρακτήρες των Avengers, διατηρεί κάποια από τα χαρακτηριστικά τους, και τους εντάσσει σε ένα περιβάλλον που δανείζεται πολλά στοιχεία από τον κόσμο μας.
Ένα από τα θέματα με τα οποία έχει καταπιαστεί πολλές φορές ο Jim Starlin, είναι ο θάνατος, και στο συγκεκριμένο graphic novel, το πρώτο της εκδοτικής, αποχαιρετά έναν χαρακτήρα που ο ίδιος είχε αναδείξει.
Το DOOM PATROL του Grant Morrison, ξεκινά από την κλασική υπερηρωική πλατφόρμα - άνθρωποι με φανταστικές υπερδυνάμεις, αντιμετωπίζουν επιτυχώς εξίσου φανταστικές απειλές. Η διαφορά, όμως, βρίσκεται στην προσέγγιση...
Βαρυφορτωμένο και αργό, με τον γενικότερο τόνο του να είναι πολύ πιο μαζεμένος από αυτόν του comic... Το τηλεοπτικό PREACHER είναι, μέχρι στιγμής, ελαφρώς απογοητευτικό στο σύνολό του.
Δεν έχουν μείνει πολλά επεισόδια και η τροχιά της φετινής σεζόν οδεύει προς την τελική σύγκρουση μεταξύ Flash και Zoom, καθώς η ένταση έχει αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα.
Ως φινάλε, το επεισόδιο αυτό λειτουργεί, ολοκληρώνοντας το character arc της Kara, που έχει ωριμάσει και δεν χρειάζεται, πλέον, κάποια πατρική ή μητρική φιγούρα.
Η στιγμή που περίμενε με ανυπομονησία, μήνες τώρα, το κοινό, έφτασε! Επιτέλους, φανερώνεται το πρόσωπο για το οποίο έγινε η περίφημη κηδεία στο τέλος του πρώτου επεισοδίου...
