Τι γίνεται όταν τα comics είναι πολλά, και ο χρόνος που έχει ένας άνθρωπος στη διάθεση του για να τα διαβάσει είναι λίγος; Το χέρι πάει πρώτα στις καινούριες κυκλοφορίες -είτε αυτές είναι τεύχη, είτε όχι- και στη συνέχεια πάει σε παλαιότερο υλικό, που τώρα προστέθηκε σε κούτες και βιβλιοθήκες (ειδικά το τελευταίο, μοιάζει με πηγή που ρέει συνεχώς, με τα αποθέματα της να μοιάζουν ανεξάντλητα!) Το πρόβλημα, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Βλέπετε, υπάρχουν και πολλά άλλα comics, τα οποία παραμένουν "one night stands", ενώ φαίνονται πραγματικά αξιόλογα. Με αυτά τι θα γίνει; Θα ανέβει η περαστική αυτή σχέση σε επόμενο επίπεδο; Κι όλα αυτά, ενώ ο χρόνος συνεχίζει να μειώνεται... Μήπως εσύ που διαβάζεις, έχεις να προτείνεις κάποια λύση;
Οι εμφανίσεις του Batman στα κινηματογραφικά πανιά και τις οθόνες της υφηλίου είναι πραγματικά πάρα πολλές, και ποικίλλουν σε ποιότητα και πιστότητα. Επειδή υπάρχει άφθονο έδαφος να καλυφθεί, καλύτερα να μη σπαταλήσουμε πολύ χώρο και χρόνο σε μακροσκελείς και αχρείαστους προλόγους...
Το 1947, οι Joe Simon και Jack Kirby, όντας ήδη καταξιωμένοι δημιουργοί, συνεργάστηκαν με την Crestwood Publications και δημιούργησαν από κοινού το YOUNG ROMANCE, τον τίτλο που θεωρείται το πρώτο romance comic book, με το MARY WORTH της Martha Orr να χάνει την πρωτιά, καθότι ήταν comic strip - αν και χρονολογικά προηγείται.
Αυτό το THE NEW 52 το θυμάμαι κάπως θολά. Κάτι είχα γράψει για αυτό, όταν είχε ξεκινήσει, με μερικά σκόρπια reviews σε τίτλους που θα ήταν τιμή τους αν τους χαρακτήριζε κάποιος "δευτεράντζες", και οι οποίοι, λογικά, τώρα έχουν κοπεί πλέον. Από εκεί και πέρα, μετά τις πρώτες συστάσεις, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Η διακοπή της σχέσης πριν καλά-καλά ξεκινήσει, ήταν περισσότερο δική μου πρωτοβουλία.
Δέχτηκα να συμμετάσχω στο FIRST TIME EVER με τον παραπάνω τίτλο, με την προϋπόθεση ότι θα γράψω για κάτι που έχει κάνει ο Jonathan Hickman ως writer/artist. Ως writer (σκέτο) μου ήταν ήδη γνωστός, από το FANTASTIC FOUR, οπότε επιτρέψτε μου τη μικρή αυτή – περίπου – κλεψιά. Διότι άλλο writer σε superhero comic και άλλο άνθρωπος ορχήστρα σε creator owned τίτλο.
Ένα από τα καλά που βίωσα ως αναγνώστης comics των αρχών της δεκαετίας του '90 ήταν το ξεκίνημα της Vertigo, με την αποκοπή κάποιων τίτλων από το τυπικό ηπερηρωικό DC Universe, και φυσικά το ξεκίνημα κάποιων καινούργιων - μηνιαίων σειρών και limited series. Ένα από αυτά ήταν και το THE EXTREMIST των Peter Milligan και Ted McKeever.
Η δεύτερη συμμετοχή μου σε αυτή τη νέα μόνιμη στήλη, έχει πάλι να κάνει με αναμνήσεις από το παρελθόν. Μου είναι κάπως δύσκολο να συνεισφέρω με κάτι που προσεγγίζω για πρώτη φορά σήμερα, καθώς έχω ήδη καλύψει ένα μεγάλο μέρος της Αμερικάνικης σκηνής. Όχι πως δεν υπάρχουν σημαντικοί δημιουργοί και χαρακτήρες που μου είναι ακόμη άγνωστοι, αλλά αμφιβάλλω αν ενδιαφέρουν εσάς, τους επισκέπτες του site...
Ο Γιώργος Χατζηκωστής γράφει για το πρώτο τεύχος UNCANNY X-MEN που διάβασε στη ζωή του – το #106 σε επανέκδοση της Μαμούθ – εγκαινιάζοντας τη νέα στήλη του Comicdom.gr, FIRST TIME EVER, με τις αναμνήσεις των παλιότερων και τις εντυπώσεις των νεότερων από καλλιτέχνες, χαρακτήρες και είδη comics που διάβασαν… first time ever.
Ένας από τους πιο δημοφιλείς και επιδραστικούς δημιουργούς superhero comics που, προσωπικά, συγκαταλέγω μεταξύ των πλέον αγαπημένων μου. Έπιανε ιδέες που είχαν πλέον ξεθωριάσει, έσκαβε να βρει την ουσία τους και αυτό που τις είχε κάνει επιτυχημένες εξαρχής και τις παρουσίαζε ξανά, με ένα νέο, πιο γοητευτικό περιτύλιγμα, δίχως να έχει αλλάξει τίποτα από τα βασικά.
Οφείλω να ομολογήσω ότι οι προσδοκίες μου για την καινούρια σεζόν του THE WALKING DEAD δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλές. Όχι πως θα την αγνοούσα, φυσικά. Απλά πέρσι, λίγο το ξεχείλωμα του σεναρίου κάπου στη μέση, λίγο η ασυνέπεια στο χειρισμό του χαρακτήρα της Lori και λίγο η σχετικά υποτονική δράση, δεν με άφησαν και με τις καλύτερες εντυπώσεις...
Οι πιο παρατηρητικοί από εσάς ίσως να είχατε παρατηρήσει την απουσία της στήλης εδώ και περίπου ένα μήνα. Η πραγματικότητα είναι ότι έχω πλέον στερέψει και δεν βλέπω κάποιο, έστω και μικρό, δείγμα έμπνευσης να επιστρέφει. Οπότε, αντί να το κουράζω, στέλνω τη στήλη αυτή για ύπνο και το τέλος της σεζόν μοιάζει να είναι η ιδανική στιγμή για κάτι τέτοιο.
