Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα μελαγχολικά και βροχερά Γιάννενα. Μικρός περίμενα ότι κάποια στιγμή θα γίνω Power Ranger, και στα 11, την κουκουβάγια που θα μου φέρει το γράμμα από το Hogwarts. Τελικά, στα 14 μου, μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα του 2008, ενεργοποιήθηκε η μετάλλαξη μου και αγόρασα το πρώτο μου comic. Από τότε, η ενασχόληση μου με την 9η Τέχνη αποτελεί καθημερινή συνήθεια, ενώ παράλληλα φοιτώ στο τμήμα Χημείας, πιστεύοντας όμως ότι, μια μέρα, η Marvel θα επιλέξει να με εντάξει στο δυναμικό της.
Το THE WILD STORM δυστυχώς δεν κατάφερε να αποκτήσει το status που ήλπιζα, ως ένα δεύτερο AUTHORITY, αλλά η σειρά συνεχίζει πάραυτα να είναι διασκεδαστική, διανύοντας μικρά σκαμαπανεβάσματα σε ρυθμό και ποιότητα.
Μέχρι πρόσφατα, η συγγραφέας δεν είχε αναλάβει high profile τίτλους, οπότε η ανικανότητά της περνούσε στα ψιλά. Τώρα, όμως, που καταστρέφει δημοφιλή franchises, οι αδυναμίες της εκτίθενται στο ευρύ κοινό...
Η επιστροφή του UNCANNY X-MEN στην κυκλοφορία εξαρχής έμοιαζε με μια μεγαλοπρεπέστατη φούσκα, και μετά από 14 τεύχη δεν φαίνεται να προμυνήεται κάποιο φως στην άκρη αυτού του τούνελ.
Όταν ο υπερατάλαντος και μέτριος Charles Soule βρίσκεται στο τιμόνι ενός τίτλου, η ανέμπνευστη μετριότητα του RETURN OF WOLVERINE είναι το τελικό αποτέλεσμα και το τεύχος #5 είναι το χειρότερο από όλα της σειράς.
Θυμάμαι όταν διάβασα το AGE OF APOCALYPSE. Ήταν περίπου 15 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του, αλλά θυμάμαι να μου αρέσει αυτός ο νέος κόσμος και να με διασκεδάζει το γεγονός ότι κάθε χαρακτήρας βρισκόταν εκεί που βρισκόταν, καθώς αποτελούσε κομμάτι της ιστορίας.
Το τεύχος #27 του TEEN TITANS ήταν ένα τεύχος που υποτίθεται ότι θα επικεντρωνόταν στο ψυχισμό των χαρακτήρων και τις σχέσεις μεταξύ τους.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η συγγραφέας σχεδόν υποστηρίζει το τσιτάτο “όλοι οι άντρες είναι βιαστές”, αλλά ότι, ουσιαστικά, χρησιμοποιεί τις ηρωίδες ως όργανα διάδοσης του πόσο κακό πράγμα είναι ο βιασμός και τίποτα παραπάνω...
Στο πρώτο τεύχος λαμβάνουν χώρα δύο ιστορίες, οι οποίες λογικά θα κατευθύνουν τη συνέχεια της σειράς. Το πρόβλημα είναι πως δημιουργούν διαφορετικά θετικά και αρνητικά στοιχεία, αφήνοντας ένα ανάμικτο αποτέλεσμα στο φινάλε.
Ο πολυδιαφημισμένος ερχομός της DeConnick στο τεύχος #43 ήταν για μένα πολυαναμενόμενος και ελπιδοφόρος. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, δεν ενθουσίασε, και η δεύτερη ευκαιρία που έδωσα στη σειρά αποδείχθηκε λανθασμένη επιλογή.
Μετά από 12 τεύχη γεμάτα forgettable γεγονότα και αδιάφορα plot points, το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που συζητήθηκε για το φινάλε του western του γέρο-Clint Barton, ήταν η “post-credits σκηνή”, λέει πολλά...
