Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα μελαγχολικά και βροχερά Γιάννενα. Μικρός περίμενα ότι κάποια στιγμή θα γίνω Power Ranger, και στα 11, την κουκουβάγια που θα μου φέρει το γράμμα από το Hogwarts. Τελικά, στα 14 μου, μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα του 2008, ενεργοποιήθηκε η μετάλλαξη μου και αγόρασα το πρώτο μου comic. Από τότε, η ενασχόληση μου με την 9η Τέχνη αποτελεί καθημερινή συνήθεια, ενώ παράλληλα φοιτώ στο τμήμα Χημείας, πιστεύοντας όμως ότι, μια μέρα, η Marvel θα επιλέξει να με εντάξει στο δυναμικό της.
Ο Ed Brubaker αποτελεί master των κατασκοπικών ιστοριών, και το νέο ύφος που προσέδωσε στο CAPTAIN AMERICA, δεν αλλοίωσε την ταυτότητα του ήρωα, αλλά οδήγησε αρμονικά τον τίτλο σε ένα νέο στιλ που τον χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα.
Με την Wonder Woman αρκετά αδύναμη, σε πολλά σημεία, να βλέπει τις εξελίξεις να λαμβάνουν χώρα μπροστά της και μένει θεατής, είναι σαφές πως η μεγαλοπρέπεια ενός τέτοιου χαρακτήρα δεν αποτυπώνεται όπως πρέπει.
Σε μια εποχή που τα comics προσπαθούσαν να εντάξουν όσο πιο πολύ το σκοτάδι μέσα τους, η Young Justice ήταν μια ευχαριστή κωμική πινελιά στις κυκλοφορίες της DC.
Το X-MEN: BLACK - EMMA FROST είναι το τελευταίο τεύχος σε μια σειρά από one-shots που ήταν αφιερωμένα σε μεταλλαγμένα μέλη της υπερομάδας, των οποίων οι προθέσεις δεν είναι και τόσο αγγελικές.
Όταν πρωτοδιάβασα το JUSTICE LEAGUE: NO JUSTICE, είχα πει πως μου άνοιξε την όρεξη για την κυρίως σειρά. Το JUSTICE LEAGUE σαν κυρίως πιάτο, όμως, αποδεικνύεται τελικά πολύ, μα πάρα πολύ, βαρύ γεύμα.
Το κακό characterization ακολουθεί τους πρωταγωνιστές σε όλο το τεύχος, με τη συγγραφέα να μετατρέπει δύο badass χαρακτήρες σε ένα κλισέ ζευγάρι εραστών, που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ζαχαρώνουν όλη την ώρα.
Ενώ το DOOMSDAY CLOCK #5 άφησε τους αναγνώστες σε μια σκηνή εξαιρετικά κρίσιμη και γεμάτη ένταση και δράση, το τεύχος #6 απλά ξαναμείωσε τις προσδοκίες που έχω από τη σειρά.
Παρ' όλο που το ALL-NEW WOLVERINE ήταν από τα ελάχιστα αξιοπρεπή πρόσφατα comics της Marvel, ο αυθεντικός Wolverine επιστρέφει στη ζωή, στο πλαίσιο του "Fresh Start", επαναφέροντας τη Laura Kinney στον ταπεινό ρόλο της X-23...
Δυστυχώς, το run του James Robinson στον τίτλο της θρυλικής Αμαζόνας παραμένει αδιάφορο, και ούτε η Metal-related ιστορία του τεύχους #50 δεν είναι αρκετή για να φέρει μια ποιοτική αναβάθμιση.
Νομίζω ότι στη DC, μερικές φορές, προσπαθούν υπερβολικά να μη φαίνονται ανιαρές οι σειρές τους, καταλήγοντας, τελικά, με κάποια άνευ λόγου υπερ-περίπλοκα comics. Ένα από αυτά είναι και το συγκεκριμένο...
