Είναι από τη Θεσσαλονίκη. Αστεία για παχιά λάμδα και λεπτές μπουγάτσες θα είναι πρόκληση για fist fight. Είναι δασκάλα, κάποιες φορές μαθήτρια, συχνότερα και τα δύο μαζί. Στον ελεύθερο χρόνο της διαβάζει πολύ. Κόμικς, βιβλία, το κουτί των δημητριακών και τις πινακίδες στο δρόμο. Διασκεδάζει με τις σαπουνόφουσκες, τα αστεία καπέλα και με το να θυμώνει καθωσπρέπει ανθρώπους. Αν θέλετε να σας συμπαθήσει, μάθετέ της κάτι που δεν ξέρει.
Το YELLOW PERIL εξιστορεί την καθημερινότητα των graphic designers Kane και Bode, της καινούριας project manager τους, Ally, και της Jane, της αγαπημένης τους σεφ. Εκτυλίσσεται λίγο στην εταιρεία τους Pedanticorp (από το "pedant", που σημαίνει σχολαστικός), λίγο στο εστιατόριο της Jane, και λίγο σε διάφορα άλλα μέρη, όπως στα σπίτια τους, το pit (το IT office), ακόμη και σε ένα στριπ κλαμπ.
Τί κοινό έχει ο μπαμπούλας με τα ταξίδια σε παράλληλες διαστάσεις; Για ποιό λόγο ο παππούς σου βρίσκει γυναίκες πιο ωραίες από εσένα; Eντέλει, ποιά είναι η γοητεία ενός τοπίου στην παραλία με ένα μοναχικό νεκρό δέντρο; Ξεκινάμε με τον Alex, έναν τυπικό underachiever, που πάει να επισκεφτεί τον παππού του, στο γηροκομείο που κατοικεί τα τελευταία χρόνια.
H Ελπίδα Παυλίτσεβιτς μας παρουσιάσει ένα ακόμη webcomic στην εβδομαδιαία στήλη ONLINE COMICS, το HOBO LOBO OF HAMELIN. Το συγκεκριμένο όμως διαφέρει από πολλά άλλα, καθώς χρησιμοποιεί την τεχνική των motion comics και παντρεύει αριστοτεχνικά την κίνηση με την εικόνα και τη γλώσσα, βασιζόμενο σε ένα παραμύθι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε από μικροί.
Μετά από ένα όμορφο, πολυποίκιλο κι ελπίζω ξεκούραστο καλοκαίρι, ξεκινάμε τη μόνιμη στήλη για τα online comics (χειροκροτήματα, ιαχές, κονφετί). Είμαι ενθουσιασμένη, έχω να πω, καθώς ασχολούμαστε με μία από τις αγαπημένες μου θεματολογίες. Πιστεύω πως τα webcomics, ειδικά όταν γίνονται με μεράκι, ξεπερνούν πολλά έντυπα αδερφάκια τους, τόσο σε σύλληψη κι εκτέλεση όσο και σε αισθητική.
Δηλώνω ένοχη. Aπό καιρό σε καιρό θα απεκδυθώ τη σκληράδα μου και θα επιτρέψω στον εαυτό μου να απολαύσει γλυκουλίστικα πράγματα. Ενίοτε θα είναι απλά χαριτωμένα, ή καμιά φορά τόσο χαριτωμένα που θα φλερτάρουν με το διαβητικό σοκ. Με κρατάει υγιή και ισορροπημένη, ή τουλάχιστον αυτό λέω όταν με πιάνουν να κοιτάω φωτογραφίες κουταβιών.
Διάβαζα το PEARLS BEFORE SWINE αρκετά παλιά κι ήταν αρκετά του γούστου μου, ώστε να κερδίσει μία θέση στα αρχεία του υπολογιστή (στον ομώνυμο φάκελο που χάθηκε με κάποιο format). Είχα προλάβει στο μεγάλο μου κάψιμο και το εξής βίντεο που εξιστορεί το πώς μία ωραία μέρα άφησε τη δικηγορία κι άρχισε να κάνει comics. Τότε, θυμάμαι, τον καμάρωσα.
Μετά από το πολύ τρέξιμο στο Comicdom Con, ήρθε η ώρα να επιστρέψω εκεί που αισθάνομαι πιο άνετα. Στην καρέκλα μου με το laptop μου και τον καφέ μου, να γράφω για webcomics. Αυτή τη φορά βρήκα ένα διαμαντάκι, που προσπέρασε με χαρακτηριστική άνεση τα υπόλοιπα στην “to review” λίστα που έχω. Μιλάω για το DELILAH DIRK AND THE TURKISH LIEUTENANT ή DDatTL, αν σας αρέσουν αυτά τα κολπάκια.
Είχα διαβάσει παλιά τα NIGHTMARES AND FAIRY TALES, αρκετά παλιά για να επανέλθω σε αυτά σποραδικά και να ανακαλύψω, ξανά και ξανά, καινούριους τίτλους που έρχονταν να αποκαλύψουν περισσότερα από τον κόσμο της Valentino. Όταν τα ξαναθυμήθηκα πρόσφατα, ανησύχησα μήπως η εφηβική μου φαντασία και η απολύτως δικαιολογημένη αγάπη μου για στοιχειωμένες μικρές κούκλες με μελαγχολικά και ελαφρά gothic φορέματα, είχαν μεγαλοποιήσει την εμπειρία στο κεφάλι μου.
Η Augusta είναι μία φυσιολογική κοπέλα, με μία αγαπημένη οικογένεια, με δύο μικρότερα αδέρφια, και δύο γλυκύτατους γονείς. Οι μέρες της κυλούν βουτηγμένες μέσα στο συναίσθημα που αποδίδουν οι οικογενειακές φωτογραφίες τους, που φιγουράρουν πάνω στα έπιπλα. Αγάπη, θαλπωρή, ενδιαφέρον. Κάτι όμως αρχίζει και στραβώνει όταν αρχίζει να βλέπει περίεργα όνειρα...
Πολλές ωραίες ιστορίες ξεκινούν με μία καταστροφή. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που έγινε μία χαζομάρα (κάτι έσπασε, χάλασε, δυσλειτούργησε, χάθηκε), και τώρα ο ήρωας πρέπει να σπεύσει να τη διορθώσει, ανεβάζοντας τον εαυτό του στα μάτια των υπόλοιπων και κυρίως του εαυτού του. Μέχρι το τέλος της ιστορίας, σχεδόν χαίρεσαι που έχει γίνει ζημιά, γιατί, ας το παραδεχτούμε, μια ιστορία που όλα πηγαίνουν πρίμα είναι τουλάχιστον βαρετή.
