Διαβάζω αρκετά comics, βλέπω ακόμα περισσότερες ταινίες animation. Γράφω άρθρα και για τα δύο, και μ'αρέσει να γκρινιάζω για τη Disney. Μου αρέσουν τα παραμύθια, οι παστέλ παλέτες, και οι coming of age ιστορίες. Έχω μερικά προβλήματα με τα plot holes και τα κλισέ, αλλά θα έλεγα πως γενικά, παραμένω θετική και ενθουσιώδης.
Το ATOMIC ROBO: THE DAWN OF A NEW ERA #1 είναι ίσως από τα πιο ήρεμα τεύχη του franchise. Καμία κρίση δεν φαίνεται στον ορίζοντα, κανείς μοχθηρός επιστήμονας δεν απειλεί τον κόσμο.
Έχοντας δει trailers, artworks, και κάποια πρώτα reviews, περίμενα πως θα ήταν καλό. Αλλά τίποτα και κανείς δεν με προειδοποίησε για το εκπληκτικό χαστούκι που θα έτρωγα, από μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τελευταία.
Στις 8 Δεκεμβρίου, στη Lille, έλαβε χώρα η τελετή απονομής των δεύτερων Ευρωπαικών Βραβείων Emile Awards, στα οποία βραβεύονται δημιουργοί, αλλά και τεχνικοί από τον χώρο του ευρωπαϊκού Animation.
Στις 26 Νοεμβρίου, πολλά δάκρυα κύλησαν στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του σπουδαίου δημιουργού μιας σειράς που μπήκε στις ζωές μας το 1999 και μας έχει κάνει να γελάσουμε όσο κανένα άλλο animated show...
Για όσους δεν το γνωρίζουν, το LIFE IS STRANGE είναι ένα graphic adventure PC game, στο οποίο ο παίκτης καλείται να διαλέξει πως θα εκτυλιχθεί η ιστορία της Max Claufield, μιας 18χρονης κοπέλας που ανακαλύπτει πως μπορεί να ελέγξει το χρόνο.
Δε μου χρειάστηκε παρά ένα ελάχιστο ξεφύλλισμα για να καταλάβω τι κρυβόταν πίσω από το εξώφυλλο του DODGE CITY. Έφηβοι με υπερβολικά χτενίσματα, μπάλες, φιλιά, δάκρυα. Προφανώς επρόκειτο για μία αμερικανική version των sports manga που ο καθένας μας έχει κρατήσει στα χέρια του λίγο παραπάνω από όσο θέλει να παραδεχτεί.
Μοιάζει με ένα παιχνίδι λούνα παρκ για μικρά παιδιά, όλο φώτα και χιούμορ, χωρίς όμως κάτι σκοτεινό για να φέρει την αντίθεση, την αίσθηση κινδύνου, δείγμα πως ο σεναριογράφος δεν πήρε στα σοβαρά την ιστορία που έγραψε...
Το BLACKBIRD έφτασε στα χέρια μου χάρη στο όμορφο εξώφυλλό του και σκεπτόμενη πως θα συναντήσω την ίδια αισθητική στις εσωτερικές σελίδες, το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δυστυχώς, απογοητεύτηκα.
Το σχέδιο του Νίκου Κούτση είναι όμορφο και με χαρακτήρα, αν και κάπως "φλύαρο" για τα γούστα μου, αλλά το σενάριο αναλώνεται τόσο πολύ σε ανούσια flashbacks και δευτερεύουσες σχέσεις, που ξεχνά να ασχοληθεί με τη βασική ιστορία.
Το σύμπαν που έχει δημιουργήσει ο Luke Pearson είναι αξιοθαύμαστο, και σιγά σιγά ο θεατής ανακαλύπτει πως δεν πρόκειται για μια σειρά από εξάρσεις φαντασίας, αλλά για έναν κόσμο με κανόνες, λογική, και ιστορία.
