Διαβάζω αρκετά comics, βλέπω ακόμα περισσότερες ταινίες animation. Γράφω άρθρα και για τα δύο, και μ'αρέσει να γκρινιάζω για τη Disney. Μου αρέσουν τα παραμύθια, οι παστέλ παλέτες, και οι coming of age ιστορίες. Έχω μερικά προβλήματα με τα plot holes και τα κλισέ, αλλά θα έλεγα πως γενικά, παραμένω θετική και ενθουσιώδης.
Παρακάτω σας παρουσιάζω τις δουλειές των αποφοίτων της σχολής animation Gobelins, στο Παρίσι. Άριστου επιπέδου animation, με ποικιλία από δυνατά στιλ, ευχάριστα και έξυπνα (επί το πλείστον) σενάρια. Μιας και ξαναέπεσα πρόσφατα πάνω τους, βρήκα πως είναι κρίμα να μην τα μοιραστώ εδώ. Και ιδού, τα τρία films που ξεχώρισα (με αύξουσα σειρά προτίμησης).
Δεν πάει πολύς καιρός που η Julia Pott άρχισε να κερδίζει την αναγνώριση που της ταιριάζει. Αποφοιτώντας το 2011 από το Royal College of Art μe Master στο Animation, συνεχίζει σκηνοθετώντας και σχεδιάζοντας ταινίες μικρού μήκους και το 2012 αποκτάει θέση στη λίστα “25 New Faces of Independent Film Industry” του FILMAKER MAGAZINE.
Πριν ρωτήσεις "τι είναι αυτό;", σου εξηγώ. Πρόκειται για μια συλλογή των strips του Τάσου Μαραγκού (Tasmar), με τον συγκεκριμένο τίτλο, από τότε που δημοσιεύονταν στο 9 της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, έως σήμερα, που εκδίδονται online στο SoComic.gr. Ο δημιουργός των KRAK KOMIKS, SUPER CONDOM και BIG BANG! COMIX, συγκέντρωσε αυτά τα strips σε 238 σελίδες και τις εξέδωσε σε ηλεκτρονική μορφή, στο issuu.com.
Πιθανόν να έχετε κι εσείς συναντήσει τους Finn και Jake κάπου στο internet. Μέχρι πρόσφατα, εμφανίζονταν συνεχώς μπροστά μου, σαν όλο το δίκτυο να ήταν υπνωτισμένο από αυτό το περίεργα ντυμένο αγοράκι και το σκύλο του. Ώσπου, μία μέρα, πληκτρολόγησα κι εγώ adven(-ture time, συμπλήρωσε το Google), να δω τελοσπάντων ΤΙ είναι αυτό που ξετρελαίνει τα πλήθη. Και κατάλαβα.
Σύντομα reviews, για comics που δε “δικαιολογούν” ολοκληρωμένη κριτική. Ένας τρόπος για να είμαστε up-to-date σε τίτλους που “τρέχουν” και για να γνωρίζουμε κάποιες λιγότερο προβεβλημένες δουλειές που αξίζουν της προσοχής μας. Αυτή τη βδομάδα, η Ιλάειρα Μισιρλιάδη γράφει για τα ADVENTURE TIME: MARCELINE AND THE SCREAM QUEENS, LOVE AND CAPES: WHAT TO EXPECT #5, BILLY THE KID'S OLD TIMEY ODDITIES AND THE ORM OF LOCH NESS #1 και LENORE: THE CUTE LITTLE DEAD GIRL #7.
Βρισκόμουν οκλαδόν μπροστά στη στοίβα με τα παιδικά μου comics, αναζητώντας κάποιο που να είχα μήνες να διαβάσω και που να μη θυμόμουν το τέλος, πριν καν γυρίσω την πρώτη σελίδα… Ξεφυλλίζοντας τα, λοιπόν, ένα- ένα, κατέληξα κάπου στον πάτο της στοίβας, όπου και αντίκρισα κάτι που με γύρισε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ναι, το ξέρετε ήδη, το μαρτύρησα στον τίτλο: GARFIELD.
Δε ξέρω τι έφταιγε. Το νεαρό της ηλικίας μου, κάτι πιθανές ελλείψεις στο τμήμα του εγκεφάλου, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα βιβλία, τα ΜΜΕ, όλα τους; Από οικονομικά πάντως, δεν καταλάβαινα γρυ. Και ενώ έως τώρα, όταν οι συζητήσεις στην παρέα γυρνούσαν στα οικονομικά, εγώ γυρνούσα την πλάτη, βρήκα το ECONOMIX και φωτίστηκε, επιτέλους, το τούνελ.
Βρισκόμουν στα Jemma Καλλιθέας πριν από λίγες μέρες, όταν μου σύστησαν το PERNILONGO. “Χάρηκα” του είπα, και το πήρα στα χέρια μου. Ωραίο εξώφυλλο, πολλά υποσχόμενο description στο οπισθόφυλλο, και το ξεφύλλισμά του, ανέδυε έναν δυναμισμό, που σου έδινε την ιδέα πως δε θα σε αφήσει να βαρεθείς διαβάζοντάς το.
Να σας πω τί με νευριάζει περισσότερο από μία κακή ιδέα για σενάριο; Μία πολύ καλή, που όμως χαραμίζεται στα χέρια ενός ακατάλληλου για αυτή σκηνοθέτη/συγγραφέα/μουσικού/κομίστα. Αναφέρομαι σε εκείνη τη στιγμή, όπου, ενώ έχεις πάει γεμάτος χαρά και προσδοκία στο σινεμά, έχοντας διαβάσει την εξαιρετική υπόθεση της ταινίας κάτω από το trailer, βγαίνεις από την αίθουσα με μέτωπο ρυτιδιασμένο από τις σκέψεις...
Είναι Κυριακή βράδυ. Επόμενη μέρα έχω σχολείο, δεν έχω καταλάβει τι θέλουν οι συναρτήσεις από τη ζωή μου και δεν έχω καταλάβει και τι θέλω εγώ από τις συναρτήσεις. Σκέφτομαι: τα μαθηματικά δε με θέλουν στη ζωή τους. Γιατί να επιμένω; Σέρνομαι, λοιπόν, μέχρι το PC, ξέροντας ότι στο χώρο των webcomics θα υπάρχει πάντα μια ζεστή αγκαλιά για ‘με.
