Ο Θάνος διαβάζει comics από μικρός. Είναι ο τύπος που μπορεί να σας κάνει λεπτομερή ανάλυση των κοινωνιολογικών διαφορών μεταξύ του κόσμου της Marvel και της DC, και να εντοπίσει τις επιρροές των βρετανών συγγραφέων των 80s στα σύγχρονα comics. Μην τολμήσετε να τον αποκαλέσετε nerd, όμως. Αν το κάνετε, το πιθανότερο είναι να σας κάνει κήρυγμα για το πώς διαφέρουν, ως έννοιες, ο nerd από τον καλλιεργημένο άνθρωπο. Φυσικά, αν τον ψήσετε αρκετά, δεν θα αργήσει να φορέσει στολή Stormtrooper και να κατασκηνώσει μαζί σας έξω από το σινεμά, για την πρεμιέρα του επόμενου Star Wars.
Εκατομμυριούχος playboy, kung-fu, ανατολίτικος μυστικισμός, δράκοι και ninja! Ο Iron Fist έχει την τύχη να είναι κάτοχος ενός origin story που ακόμη και στα χέρια του χειρότερου συγγραφέα θα δώσει ένα έστω ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, χαίρει πολύ καλύτερης αντιμετώπισης.
Ο Larry Tye αποφάσισε να ανακαλύψει τι είναι αυτό που κάνει τον Άνθρωπο από Ατσάλι έναν τόσο αγαπητό ήρωα σε ανθρώπους όλων των ηλικιών και εθνικοτήτων και το πώς κατάφερε να επιβιώσει στο χρόνο, κατακτώντας στην πορεία τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και κάθε άλλο μέσο της pop κουλτούρας. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τα αποτελέσματα της έρευνάς του.
Πλην του πρόσφατου TWIN ARMY, δεν είχα άλλη επαφή με τη δουλειά του Ηλία Κυριαζή. Αυτό άλλαξε πρόσφατα στο Comicdom Con, όπου και πήρα στα χέρια μου ένα αντίτυπο του MELODY. Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε ότι δεν πρόκειται για καινούργια δουλειά. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2008 σε ένα webcomic project της DC, αφού πρώτα κέρδισε στον σχετικό διαγωνισμό.
Σύντομα reviews για πρόσφατα comics που τράβηξαν την προσοχή μας, είτε από πρώτα τεύχη γνωστών νέων τίτλων είτε από σειρές που βρίσκονται σε εξέλιξη είτε από κάποιες λιγότερο προβεβλημένες δουλειές που αξίζει να προσέξετε. Αυτή την εβδομάδα, o Θάνος Φιλάνης γράφει για τα MS. MARVEL #2, LEGENDERRY:A STEAMPUNK ADVENTURE #3, SEX CRIMINALS #5, FABLES #138, και EAST OF WEST #10.
Οποιοσδήποτε με στοιχειώδεις γνώσεις περί pop culture, θα μπορούσε να αναφέρει, χωρίς πολλή σκέψη, τουλάχιστον καμιά δεκαριά ιστορίες που περιλαμβάνουν κάποιου είδους δυστοπική κοινωνία. Η ιδέα της καταπιεστικής, απολυταρχικής εξουσίας είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στις ταινίες, τη λογοτεχνία, τα video games και, εν προκειμένω, τα comics, που σπάνια μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ρεαλιστικά κατά πόσο σχετίζονται αυτές οι ιστορίες με εμάς.
Και φτάσαμε πλέον στο σημείο όπου το Marvel NOW! στρέφει την προσοχή του στους πιο αφανείς χαρακτήρες του universe της εκδοτικής, με τον Warren Ellis να βάζει ένα ακόμη λιθαράκι στην παράδοση που θέλει τους Βρετανούς συγγραφείς να αναβιώνουν χαρακτήρες για τους οποίους πιθανώς κανείς δεν έδινε δεκάρα τα τελευταία χρόνια.
Μπορεί να περνάει το περισσότερο χρόνο του θάβοντας μεγάλες εταιρείες, χάρη στις οποίες έχει το απαραίτητο κοινό για να τον ακούει να θάβει, ή απλά προσβάλλοντας την comic κοινότητα που τον ανέβασε στο βάθρο όπου στρογγυλοκάθεται τα τελευταία είκοσι-κάτι χρόνια, αλλά ως συγγραφέας ο Alan Moore αδιαμφισβήτητα ξέρει τι κάνει. Ή, τουλάχιστον, ήξερε. Δεν είμαι σίγουρος.
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του καινούργιου volume των FANTASTIC FOUR, οι Robinson και Kirk μας δίνουν μια μικρή γεύση από old school superhero fun (το οποίο είναι ακριβώς όσο χαζό ακούγεται και ακόμη πιο απολαυστικό), καθώς μας βάζουν απότομα στην ιστορία με τους πρωταγωνιστές να πολεμούν τον εξωγήινο/δράκο/whatever Fin Fang Foom, που επιτίθεται στη Νέα Υόρκη.
Η ιδέα των ηρώων που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν έναν κοινό εχθρό είναι ένα από τα αρχαιότερα μυθολογικά αρχέτυπα. Οι μυθολογίες όλων των λαών βρίθουν από παραδόσεις που θέλουν δημοφιλείς ήρωες να ενώνουν τις δυνάμεις τους, με καλύτερο παράδειγμα την Αργοναυτική Εκστρατεία, ένα από τα πρώτα, θα μπορούσαμε να πούμε, superhero team-ups στην ιστορία.
Έχω μια άνω του φυσιολογικού αγάπη για το έργο του Mike Mignola. Όσο απλοϊκές και επαναλαμβανόμενες κι αν είναι αντικειμενικά, οι ιστορίες του HELLBOY ήταν αυτές που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι τα comics δεν τελειώνουν με την Disney και τον Asterix, που υπήρξαν η μοναδική μου επαφή με το Μέσο, μέχρι τότε.
