Πολλές φορές, είτε στη ζωή είτε στην Τέχνη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους έχουμε αδυναμία. Περίεργη έννοια αυτή, καθώς δεν προϋποθέτει απαραίτητα (χωρίς, όμως και να αποκλείει) ότι τους θεωρούμε καλύτερους, ή πιο αγαπημένους, ή πιο σπουδαίους, ή πιο σημαντικούς, αλλά ότι κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά ή/και στο μυαλό μας. Πολύ απλά, ότι... τους έχουμε αδυναμία.
Από τη Γαλλία μέχρι το Ohio και από το Ontario μέχρι από το Άμστερνταμ, οι λάτρεις των comics έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν αγαπημένους τους δημιουργούς και να μάθουν περισσότερα για την 9η Τέχνη μέσα από ενδιαφέρουσες εκθέσεις που διοργανώνονται αυτή την περίοδο. Πάμε λοιπόν για μια μίνι ξενάγηση σε αυτές που ξεχώρισα για εσάς για αυτόν το μήνα.
Πετάρισμα στην καρδιά. Ένταση που θέλει να σε κάνει να κλάψεις. Έτσι νιώθω κάθε φορά που βλέπω κάτι που έχει σχεδιάσει ο Moebius. Και ψάχνοντας εικόνες για αυτό το άρθρο, ένιωσα πάλι αυτή τη συγκίνηση. Δεν πάσχω από το σύνδρομο Stendhal, αλλά μπορώ να καταλάβω την έκσταση που νιώθει κάποιος, την ταχυπαλμία, την αίσθηση της πτώσης μπροστά σε τόση ομορφιά.
Καλώς ήλθατε στο Collected Editions, τη στήλη που δε διαβάζει κανείς από όσους ενδιαφέρονται, γιατί περιμένουν να βγει συγκεντρωμένη σε hardcover! Για ακόμη μια φορά, ο Γιώργος Ξύδης παρουσιάζει τις σημαντικότερες νέες κυκλοφορίες στο χώρο των trades και των hardcovers, αλλά και όλες τις ειδήσεις που μπορεί να αφορούν όλους όσους δεν ασχολούνται με “τευχάκια”.
Τιμή μου και καμάρι μου να παρουσιάσω τον μεγαλύτερο παραμυθά του 20ού Αιώνα! Έναν άνθρωπο που μεγάλωσε γενιές και γενιές, με τις εκατοντάδες, μικρές και μεγάλες, ιστορίες του. Ο Carl Barks, ή αλλιώς ο... "Παπιάνθρωπος", όπως είναι το παρατσούκλι του, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό, στο Oregon των ΗΠΑ. Τα διάφορα στάδια της ζωής του επηρέασαν ανεξίτηλα την εξέλιξη του ως δημιουργού.
Πειραματίστηκε - και αρκετές φορές κατήργησε - παραδοσιακές δομές σύνθεσης και αλληλουχίας, αγνοώντας panels και gutters, με μία τόλμη που μπορεί, στις μέρες μας, να μη λέει και πολλά, αλλά για την εποχή ήταν μία πράξη ρηξικέλευθη, σχεδόν αναρχική. Ενσωμάτωσε στα comics, στοιχεία σουρεαλισμού, ψυχεδέλειας, Op Art και graphic design, αφήνοντας το ανεξίτηλο αποτύπωμά του, τόσο στη Silver Age, όσο και τις μετέπειτα περιόδους.
Θυμάμαι κάποια στιγμή, το WIZARD είχε παρουσιάσει μια λίστα με τα 40 καλύτερα comics όλων των εποχών. Στην πρώτη θέση ήταν το WATCHMEN, στη δεύτερη το DARK KNIGHT RETURNS, στην τρίτη το BATMAN: YEAR ONE και στην τέταρτη το DAREDEVIL: BORN AGAIN. Έχοντας διαβάσει μόνο τα δύο πρώτα, σκέφτηκα "αυτός ο Frank Miller πρέπει να είναι καλός, έχει γράψει τα 2, 3 και 4".
Βρίσκομαι σε μια θέση, αρκετά δύσκολη, οφείλω να ομολογήσω. Είναι επειδή καλούμαι να συντάξω ένα κείμενο, ικανό να υποστηρίξει το γεγονός ότι ο John Byrne έφτασε σε μια τόσο υψηλή θέση στο φετινό μας Top. Θα μπορούσα άνετα να θεωρήσω ότι έχω κάνει το χρέος μου, παραθέτοντας μια σειρά από σχέδιά του, δίχως την ύπαρξη κειμένου, αφήνοντας τα να μιλήσουν μόνα τους.
Πρώτη μου φορά που γράφω για τη στήλη αυτή, και καθώς έψαχνα ποιο από τα αγαπημένα μου comics θα παρουσιάσω, το μυαλό μου συνεχώς επέστρεφε στο EL ETERNAUTA. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση την πρώτη φορά που διάβασα και ένιωθα έτοιμος να επανεξετάσω το επικό δημιούργημα των Oesterheld και Lopez.
Σε αυτές τις λίστες, έχουμε συχνά την τάση να πιάνουμε την καριέρα του δημιουργού από τα "γεννοφάσκια" του, ούτως ειπείν, σκοπεύοντας φυσικά να φτάσουμε σε εκείνο το χαρακτηριστικό magnum opus, από το οποίο συνήθως τον γνωρίσαμε και με το οποίο είναι ως επί το πλείστον συνδεδεμένο το όνομά του. Εδώ, λοιπόν, λέω να κάνω το ανάποδο και ν' ασχοληθώ απευθείας με τον παροιμιώδη "ελέφαντα στο δωμάτιο".
