Δυστυχώς, το εξαιρετικό artwork δεν είναι αρκετό για να κρύψει τα πολλά προβλήματα του comic και την αχρείαστα πολύπλοκη ιστορία, που ήδη μας στοίχισε θύματα, χωρίς να προσφέρει ικανοποιητικές εξηγήσεις.
Υπόδειγμα συγγραφής και σχεδίου, μας παραδίδει έναν villain, που μέσα σε λίγα μόνο τεύχη, και με ελάχιστες έκτοτε εμφανίσεις, εδραιώνεται στο πάνθεο των Marvel baddies, αλλά και μια ιστορία που άφησε εποχή.
Το τρίτο τεύχος επέστρεψε στην έκταση που είχε και το πρώτο, με πάνω από 40 σελίδες, επιτρέποντας στον αναγνώστη να απολαύσει μια μεγάλη δόση αυτής της sci-fi μετά-αποκαλυπτικής και ταυτόχρονα μυστικιστικής περιπέτειας.
Συνολικά, είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από τον άκρως ικανό Peter J. Tomasi, αλλά προς το παρόν, η ιστορία του κινείται σε μέτρια επίπεδα και σώζεται κυρίως από την πετυχημένη αλληλεπίδραση μεταξύ των χαρακτήρων.
Σε μια εποχή όπου το να βάζεις τους πρωταγωνιστές σου να παίζουν μπουνιές με ναζί, έχει εξελιχθεί από go-to επιλογή του pulp storytelling σε θαρραλέα πολιτική τοποθέτηση, είναι καλό κάποια themes να εξερευνώνται λίγο βαθύτερα...
Ο ταλαντούχος colorist Justin Ponsor, μόνιμος συνεργάτης της Marvel τα τελευταία 14 χρόνια, δεν είναι πια αναμεσά μας, καθώς έφυγε από τη ζωή στα 42 του χρόνια, χτυπημένος από καρκίνο στα νεφρά.
Σε ειδική εκδήλωση, που έλαβε χώρα στο Huntington Beach της California, η National Cartoonists Society ανακοίνωσε όλους τους νικητές στις κατηγορίες των τιμητικών βραβείων Reuben, για τη χρονιά που μας πέρασε.
Ένα τεύχος πριν την ολοκλήρωσή της, η σειρά συνεχίζει να μας ταΐζει τις εξελίξεις της με φειδώ. Όμως, όσα μικρά στοιχεία μας δίνει, μας τα παραθέτει έξυπνα και έτσι, δεν κουράζει ποτέ.
Καθώς τα comics ωριμάζουν, κυκλοφορούν όλο και συχνότερά ιστορίες όπου τα προβλήματα της καθημερινότητας περνούν στην υπερηρωική πραγματικότητα, με στόχο ένα πιο ενήλικο κοινό. Μια τέτοια προσπάθεια είναι και το HOPE.
Από την κεντρική ιδέα, το στήσιμο της ιστορίας και την εξέλιξή της, μέχρι το φανταστικό artwork με τις εκατοντάδες λεπτομέρειες στο βάθος κάθε panel, το SHADOWLAND αποκαλύπτει τη μεγαλειώδη ικανότητα του Kim Deitch να δημιουργήσει ένα σύνθετο και πολύπλευρο έργο.
