Είχα την τύχη να δω την ταινία στο παρθενικό της ταξίδι - στις Νύχτες Πρεμιέρας, στις 22 Σεπτεμβρίου - και με την υποκειμενικότητα και το θράσος που συνοδεύουν ένα προσωπικό άρθρο, μπορώ πλέον ελεύθερα και άνευ οποιασδήποτε ενοχής, να πω ότι είναι η πρώτη ελληνική ταινία φαντασίας με διεθνείς αξιώσεις και συγκρίσιμη, τηρουμένων των αναλογιών του budget, με παραγωγές του εξωτερικού.
Πρόσφατα έτυχε να ξαναδώ το πολύ αγαπημένο μου ντοκιμαντέρ COMIC BOOK CONFIDENTIAL και σκέφτηκα να γράψω ένα μικρο άρθρο για να το παρουσιάσω στους αναγνώστες του Comicdom, αν και ενδέχεται πολλοί να το έχουν ήδη παρακολουθήσει. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, παραγωγής 1988, με θέμα τα comics και τους δημιουργούς τους.
Πρόσφατα είχα την τύχη να καταφέρω να δω το KICK-ASS 2, συνέχεια της μεταφοράς του επιτυχημένου comic του Mark Millar. Γιατί τύχη; Γιατί, δυστυχώς, το εν λόγω sequel δε θα παιχτεί στους κινηματογράφους στην Ελλάδα, μιας και η πρώτη ταινία δεν πούλησε τα εισιτήρια που έπρεπε. Αλλά, χάρη σε ένα πρόσφατο ταξίδι στο εξωτερικό, κατάφερα να τη δω.
To FLASHPOINT των Geoff Johns και Andy Kubert είναι μία από τις πιο σημαντικές ιστορίες της DC των τελευταίων χρόνων, καθώς αποτελεί πρελούδιο/εισαγωγή και “αφορμή” για το reboot που οδήγησε στο New 52 και επίσης έθεσε τις πρώτες βάσεις για το τωρινό event του DC Universe, TRINITY WAR. Η μεταφορά του σε animated ταινία, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, επική και σημαντική...
Με αφορμή την έξοδο της πολυαναμενόμενης ταινίας MAN OF STEEL στις κινηματογραφικές αίθουσες, έξι συντάκτες του Comicdom, που έσπευσαν να τη δουν τις πρώτες μέρες προβολής της, παραθέτουν τις απόψεις τους, απαντώντας σε πέντε προκαθορισμένες ερωτήσεις...
Όσο περνούν τα χρόνια, επιβεβαιώνεται μέσα μου το προφανές συμπέρασμα: Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε, οι comic fans, τις κινηματογραφικές μεταφορές comics, απέχει πολύ από τους αυτούς του σινεφίλ, ή του απλού θεατή. Όπως πολύ καλά ξέρετε από προσωπική εμπειρία, στη δική μας περίπτωση, υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο, και όσο κι αν προσπαθούμε να το παραγνωρίσουμε, ή να το βάλουμε συνειδητά στην άκρη, είμαστε μάλλον καταδικασμένοι να αποτύχουμε.
Το ότι αγαπάμε τους κακούς είναι γεγονός. Ποιός δεν φαντασιώθηκε μια ταινία όπου το story να ανήκει αποκλειστικά στον κακό, με την εφευρετική και πανούργα διαβολεμένη ιδέα, ο οποίος και να νικάει ενάντια σε μελιστάλαχτους έρωτες, φλώρους πρίγκιπες και αηδιαστικά αθώες πριγκίπισσες; Ο εν λόγω τίτλος αρχικά υπόσχεται κάτι τέτοιο, προκαλώντας μια μικρή λάμψη στα λάγνα μάτια του ανυποψίαστου θεατή, που τρίβει τα χέρια του με ανυπομονησία.
Η ταινία κυκλοφορεί στις (ελληνικές) κινηματογραφικές αίθουσες από τις 25 του προηγούμενου μήνα, άρα υποθέτω πως, πολλοί, θα έχετε δει ήδη τον Robert Downey Jr., για τέταρτη φορά, στο ρόλο του Tony Stark και θα ξέρετε πως κατάφερε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του Box Office. Το θέμα, φυσικά, είναι αν κατάφερε να κάνει το ίδιο και στις καρδιές μας.
Η ιστορία της ταινίας είχε γραφτεί αρκετά χρόνια πριν σαν παραμύθι, από τον ίδιο σεναριογράφο, ως μια προσπάθεια αποτυχημένου εντυπωσιασμού μιας κοπέλας. Παρόλο που το εγχείρημά του δεν απέδωσε καρπούς ως προς τον αρχικό του στόχο, αποδείχθηκε εξαιρετικά παραγωγικό, αφού ο σκηνοθέτης Peter Lord του πρότεινε να γράψει ο ίδιος και το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς.
Τη βαρβατίλα την περίμενα, το λέει άλλωστε κι ο τίτλος. Αυτό που δεν περίμενα, όταν έβλεπα το RONAL THE BARBARIAN, ήταν ο υπέρμετρος μετροσεξουαλισμός, συνδυασμένος με στοιχεία της gay και S&M κουλτούρας, σε ένα αμιγώς "χεβυμεταλλικό" background.
