Για άλλη μια φορά, ο Mignola συνεργάζεται με τον Βρετανό καλλιτέχνη Warwick Johnson-Cadwell, και, σε γενικές γραμμές, έχουν κάνει πολύ καλή δουλεία, από όλες τις απόψεις.
Το CAPTAIN MARVEL επιστρέφει με τριψήφιο αριθμό κυκλοφορίας και, για να εκμεταλλευτεί ένα ενδεχόμενο αβαντάρισμα στις πωλήσεις που θα φέρει αυτό το γεγονός, επιστρέφει και με νέο storyline.
Η σειρά-έκπληξη της περσινής τηλεοπτικής χρονιάς επέστρεψε και συνεχίζει το ίδιο δυνατά (και ακόμα περισσότερο σκοτεινά) και τη φετινή σεζόν.
Καθώς το διαστημικό παραμύθι του Jeff Lemire απλώνεται σε έκταση, είναι λογικό να υπάρξουν κοιλιές. Σε μια τέτοια βρισκόταν, μέχρι πρόσφατα, αλλά είναι φανερό πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Από την μία, ο Matsui μας προετοιμάζει για το τέλος της σειράς και τις τελευταίες απόπειρες εις βάρος του Koro Sensei, αλλά από την άλλη, ξοδεύει μεγάλο μέρος του τόμου σε fillers.
Παρά τις αλλαγές στα creative teams της Marvel, o Jason Aaron είναι ακλόνητος στη θέση του, κάτι όχι τυχαίο, καθώς το run του με τον Θεό του Κεραυνού είναι σταθερά ένα από τα καλύτερα της εταιρίας.
Κρίνοντας από το πρώτο αυτό τεύχος, το KID LOBOTOMY είναι μία πολύ περίεργη και ιδιαίτερα μπλεγμένη ιστορία, με αναφορές στον Κάφκα και εμμονές με τις άρπες!
Πάνω που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι παίζει, νέοι χαρακτήρες και concepts εισάγονται με προσοχή, σε κάθε νέο τεύχος, αλλάζοντας την κατεύθυνση ολόκληρης της σειράς.
Αν και το μοτίβο είναι γνωστό, το στήσιμο της ιστορίας είναι ενδιαφέρον και κρατά τον αναγνώστη, ενώ το όμορφο artwork, από τους Steve Scroce και Dave Stewart, είναι το μεγάλο ατού του τεύχους.
Ενώ μέχρι τη μέση πίστευα ότι πρόκειται για μία αστυνομική ιστορία, κατάλαβα ότι η έρευνα ενός φόνου ήταν απλούστατα ο καλύτερος τρόπος να ακουστούν πολλές μαρτυρίες για το πρόσωπο του Van Gogh.
