Λέγεται ότι κάθε καλλιτέχνης έχει μέσα του ένα μόνο αριστούργημα και εάν πάρει κανείς τον όρο αριστούργημα πολύ, μα πολύ αυστηρά, ίσως και να είναι αλήθεια. Τότε τι στο καλό συμβαίνει με τον David Mazzucchelli; Πώς να διαλέξει κανείς ανάμεσα στα DAREDEVIL: BORN AGAIN, BATMAN: YEAR ONE και το ASTERIOS POLYP, το καθένα σημείο αναφοράς στα comics, εδώ και χρόνια;
Πολλές φορές, είτε στη ζωή είτε στην Τέχνη, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στους οποίους έχουμε αδυναμία. Περίεργη έννοια αυτή, καθώς δεν προϋποθέτει απαραίτητα (χωρίς, όμως και να αποκλείει) ότι τους θεωρούμε καλύτερους, ή πιο αγαπημένους, ή πιο σπουδαίους, ή πιο σημαντικούς, αλλά ότι κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά ή/και στο μυαλό μας. Πολύ απλά, ότι... τους έχουμε αδυναμία.
Πετάρισμα στην καρδιά. Ένταση που θέλει να σε κάνει να κλάψεις. Έτσι νιώθω κάθε φορά που βλέπω κάτι που έχει σχεδιάσει ο Moebius. Και ψάχνοντας εικόνες για αυτό το άρθρο, ένιωσα πάλι αυτή τη συγκίνηση. Δεν πάσχω από το σύνδρομο Stendhal, αλλά μπορώ να καταλάβω την έκσταση που νιώθει κάποιος, την ταχυπαλμία, την αίσθηση της πτώσης μπροστά σε τόση ομορφιά.
Τιμή μου και καμάρι μου να παρουσιάσω τον μεγαλύτερο παραμυθά του 20ού Αιώνα! Έναν άνθρωπο που μεγάλωσε γενιές και γενιές, με τις εκατοντάδες, μικρές και μεγάλες, ιστορίες του. Ο Carl Barks, ή αλλιώς ο... "Παπιάνθρωπος", όπως είναι το παρατσούκλι του, γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό, στο Oregon των ΗΠΑ. Τα διάφορα στάδια της ζωής του επηρέασαν ανεξίτηλα την εξέλιξη του ως δημιουργού.
Πειραματίστηκε - και αρκετές φορές κατήργησε - παραδοσιακές δομές σύνθεσης και αλληλουχίας, αγνοώντας panels και gutters, με μία τόλμη που μπορεί, στις μέρες μας, να μη λέει και πολλά, αλλά για την εποχή ήταν μία πράξη ρηξικέλευθη, σχεδόν αναρχική. Ενσωμάτωσε στα comics, στοιχεία σουρεαλισμού, ψυχεδέλειας, Op Art και graphic design, αφήνοντας το ανεξίτηλο αποτύπωμά του, τόσο στη Silver Age, όσο και τις μετέπειτα περιόδους.
Θυμάμαι κάποια στιγμή, το WIZARD είχε παρουσιάσει μια λίστα με τα 40 καλύτερα comics όλων των εποχών. Στην πρώτη θέση ήταν το WATCHMEN, στη δεύτερη το DARK KNIGHT RETURNS, στην τρίτη το BATMAN: YEAR ONE και στην τέταρτη το DAREDEVIL: BORN AGAIN. Έχοντας διαβάσει μόνο τα δύο πρώτα, σκέφτηκα "αυτός ο Frank Miller πρέπει να είναι καλός, έχει γράψει τα 2, 3 και 4".
Βρίσκομαι σε μια θέση, αρκετά δύσκολη, οφείλω να ομολογήσω. Είναι επειδή καλούμαι να συντάξω ένα κείμενο, ικανό να υποστηρίξει το γεγονός ότι ο John Byrne έφτασε σε μια τόσο υψηλή θέση στο φετινό μας Top. Θα μπορούσα άνετα να θεωρήσω ότι έχω κάνει το χρέος μου, παραθέτοντας μια σειρά από σχέδιά του, δίχως την ύπαρξη κειμένου, αφήνοντας τα να μιλήσουν μόνα τους.
Σε αυτές τις λίστες, έχουμε συχνά την τάση να πιάνουμε την καριέρα του δημιουργού από τα "γεννοφάσκια" του, ούτως ειπείν, σκοπεύοντας φυσικά να φτάσουμε σε εκείνο το χαρακτηριστικό magnum opus, από το οποίο συνήθως τον γνωρίσαμε και με το οποίο είναι ως επί το πλείστον συνδεδεμένο το όνομά του. Εδώ, λοιπόν, λέω να κάνω το ανάποδο και ν' ασχοληθώ απευθείας με τον παροιμιώδη "ελέφαντα στο δωμάτιο".
Η παρουσία του Neal Adams τόσο ψηλά στη λίστα των μεγαλύτερων artists όλων των εποχών, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς είναι ένας δημιουργός που το έργο του κατ' εξοχήν ζημιώνεται από τη μη συσχέτισή του με την εποχή κατά την οποία δημιουργήθηκε. Σκεφτείτε ότι βρίσκεστε στις Η.Π.Α. του 1969 και το τελευταίο X-MEN που είχατε διαβάσει είχε artwork από τους τίμιους Don Heck και Werner Roth...
Πριν βγουν τα αποτελέσματα, ανησυχούσα λίγο πως δε θα υπήρχε γαλλική εκπροσώπηση στα δύο Top 10. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, αποκλείεται να αφήναμε εκτός τον Goscinny. Ποτέ, και για κανένα λόγο! Ευτυχώς, οι φόβοι μου αποδείχτηκαν αβάσιμοι και για την άλλη λίστα, αφού και εκεί υπήρξε κάποιος που "έσωσε την κατάσταση". Αλλά αυτά θα τα μάθετε εν καιρώ...
