Επιτέλους φτάνουμε, λοιπόν, στον κατά Comicdom κορυφαίο χαρακτήρα όλων των εποχών, μόλις μια θέση πάνω από τη νέμεσή του, τον Batman, αλλά εν προκειμένω, η μία αυτή θέση είναι που κάνει όλη τη διαφορά, υποστηρίζοντας τη συχνά αναφερόμενη θέση ότι “το καλό δίχως το κακό στερείται νοήματος” και “οι κακοί είναι πάντα πιο ενδιαφέροντες”.
Είναι ωραίο να ξεκινάς ένα κείμενο με μια ανάμνηση. Το κάνει πιο προσωπικό, πιο ζεστό ή έτσι λένε. Μπορεί και να είναι κλισέ. Μη έχοντας παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι λέει η αυθεντία περί αυτού, να είστε όμως σίγουροι ότι εάν ποτέ το κάνω, θα επιστρέψω οπωσδήποτε να ενημερώσω κι εσάς.
O Scrooge McDuck εξελίχθηκε σταδιακά σε έναν εκ των εμβληματικών χαρακτήρων της Disney και σε έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους στο Mέσο των comics, αλλά και του animation. Ο δημιουργός του, Carl Βarks, κατόρθωσε να δώσει πνοή σε μια καρικατούρα ενός αρχετυπικού τσιγκούνη, μετατρέποντάς τον σε έναν από τους μεγαλύτερους εξερευνητές και ήρωες δράσης της pop κουλτούρας.
Είναι κοινώς αποδεκτό πως, στην Ιστορία των υπερηρωικών comics, υπάρχουν τρεις χαρακτήρες που αξίζουν απόλυτα το χαρακτηρισμό "icon" και μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως είναι οικείοι στο 90% (τουλάχιστον) του πληθυσμού της υφηλίου. Τρεις χαρακτήρες, που, θα μπορούσαμε να πούμε, τους ξέρουν οι πάντες και οι μορφές τους είναι άμεσα αναγνωρίσιμες, σε οποιοδήποτε context.
Όταν, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, η χήνα με τα χρυσά αυγά που τα Disney Studios ονόμαζαν Mickey Mouse άρχισε να χάνει το χαρακτήρα του ζιζάνιου, για χάρη του ρόλου του ως προτύπου για τα παιδιά, ο μεγάλος Walt Disney αναζήτησε ένα ειλικρινά αστείο αντίβαρο. Κάποιον που να φέρνει ειλικρινές γέλιο, χωρίς μηνύματα και διδαχές. Κάποιον σαν τον Donald Duck!
"I'm the best there is at what I do, but what I do best isn't very nice" Όταν, το 1982, ο Chris Claremont έβαζε τον Wolverine να λέει αυτή την ατάκα στο πρώτο τεύχος της ομώνυμης, θρυλικής, μίνι σειράς, πιθανόν να μη φανταζόταν ότι κληροδοτούσε στον χαρακτήρα ένα catchphrase αντίστοιχο του "with great power comes great responsibility". Εν προκειμένω, η σύγκριση με τον Spider-Man μόνο τυχαία δεν είναι.
Δε νομίζω πως υπάρχει χαρακτήρας που συνοψίζει την εικόνα που έχουμε για τους υπερήρωες περισσότερο από τον Superman. Ο μυώδης υπερήρωας με τη μπλε στολή με το μεγάλο S στο στήθος αποτελεί το αρχέτυπο και την πλέον εμβληματική φιγούρα του υπερήρωα, αλλά και σε ένα βαθμό καθορίζει την ιδέα που έχουμε για το τι είναι τα comics.
Zeitgeist, φασισμός, (ηρωϊκή) αναρχία και ιαμβικός πεντάμετρος (α, και αυτή η “Guy Fawkes” μάσκα, που στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, χάρη στη χρήση της από τους “Anonymous”). Τα δομικά αυτά στοιχεία γίνονται ευφάνταστη πλαστελίνη στα μυθοπλαστικά χέρια του Alan Moore και οδηγούν τον αναγνώστη σε μία μοναδική ιστορία συνειδησιακής αφύπνισης, αυτογνωσίας και λυτρωτικής κάθαρσης.
Αν αξίζει να μείνει ο Οβελίξ στην ιστορία των comics είναι γιατί είναι, κατά βάθος, ένας από τους πιο βίαιους χαρακτήρες των comics. Βλέπεις τον Judge Dredd, ή τον Wolverine, για παράδειγμα, και ξέρεις τι σε περιμένει. Αλλά πού να φανταστείς ότι αυτός ο ευτραφής γλύκας με τις αστείες κόκκινες κοτσίδες και το ριγέ άσπρο-γαλάζιο strapless παντελονάκι, λατρεύει τόσο τις φάπες;
Ο Daredevil μπορεί να μην είναι ένα από τα πρώτα ονόματα της Marvel, είναι όμως ιδιαίτερα αγαπητός και έχει πολλές συμπάθειες και στη χώρα μας. Το τελευταίο οφείλεται, πιστεύω, στο γεγονός ότι ο “Ατρόμητος”, ή “Ντεαρντέβιλ”, ήταν, στα χρόνια των εκδόσεων Καμπανάς, μια από τις βασικές επιλογές ιστοριών, κυρίως στα περιοδικά ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ και ΚΑΠΤΑΙΝ ΑΜΕΡΙΚΑ.
