Φτάσαμε στην κορυφή του Top των κορυφαίων comic artists όλων των εποχών και όσο θολό μου έμοιαζε αρχικά το τοπίο για το ποιος θα βρίσκεται εκεί, άλλο τόσο εμφατικά ήταν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των συντακτών του Comicdom.gr που τοποθετούν στην κορυφαία θέση έναν από τους μεγαλύτερους και επιδραστικότερους δημιουργούς του Mέσου: τον Will Eisner.
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός πως η 2η θέση και ο Jack Kirby είναι τελείως αταίριαστα πράγματα. Ας είναι. Χωρίς να κάνω spoilers, δέχομαι ότι το #1 αυτού του Top θα μπορούσε να συνυπάρξει με τον Jack "The King" Kirby. Αφού, λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε ότι δεν πρόκειται για τη 2η θέση αλλά για την... 1Β, ας συνεχίσουμε.
Είμαι βέβαιος πως αρκετοί γεννηθέντες κατά τη δεκαετία του ’70 και του ’80 στην Ελλάδα ήρθαν πολύ νωρίς σε επαφή με το έργο του Brian Bolland, οι περισσότεροι δίχως να έχουν ιδέα ποιο είναι το χέρι πίσω από τις εικόνες του CAMELOT 3000. To 1985, μόλις τρία χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του από τη DC Comics, η Χαρλένικ Ελλάς Εκδοτική Εμπορική εξέδωσε το πρώτο άλμπουμ της σειράς.
Λέγεται ότι κάθε καλλιτέχνης έχει μέσα του ένα μόνο αριστούργημα και εάν πάρει κανείς τον όρο αριστούργημα πολύ, μα πολύ αυστηρά, ίσως και να είναι αλήθεια. Τότε τι στο καλό συμβαίνει με τον David Mazzucchelli; Πώς να διαλέξει κανείς ανάμεσα στα DAREDEVIL: BORN AGAIN, BATMAN: YEAR ONE και το ASTERIOS POLYP, το καθένα σημείο αναφοράς στα comics, εδώ και χρόνια;
Πετάρισμα στην καρδιά. Ένταση που θέλει να σε κάνει να κλάψεις. Έτσι νιώθω κάθε φορά που βλέπω κάτι που έχει σχεδιάσει ο Moebius. Και ψάχνοντας εικόνες για αυτό το άρθρο, ένιωσα πάλι αυτή τη συγκίνηση. Δεν πάσχω από το σύνδρομο Stendhal, αλλά μπορώ να καταλάβω την έκσταση που νιώθει κάποιος, την ταχυπαλμία, την αίσθηση της πτώσης μπροστά σε τόση ομορφιά.
Πειραματίστηκε - και αρκετές φορές κατήργησε - παραδοσιακές δομές σύνθεσης και αλληλουχίας, αγνοώντας panels και gutters, με μία τόλμη που μπορεί, στις μέρες μας, να μη λέει και πολλά, αλλά για την εποχή ήταν μία πράξη ρηξικέλευθη, σχεδόν αναρχική. Ενσωμάτωσε στα comics, στοιχεία σουρεαλισμού, ψυχεδέλειας, Op Art και graphic design, αφήνοντας το ανεξίτηλο αποτύπωμά του, τόσο στη Silver Age, όσο και τις μετέπειτα περιόδους.
Βρίσκομαι σε μια θέση, αρκετά δύσκολη, οφείλω να ομολογήσω. Είναι επειδή καλούμαι να συντάξω ένα κείμενο, ικανό να υποστηρίξει το γεγονός ότι ο John Byrne έφτασε σε μια τόσο υψηλή θέση στο φετινό μας Top. Θα μπορούσα άνετα να θεωρήσω ότι έχω κάνει το χρέος μου, παραθέτοντας μια σειρά από σχέδιά του, δίχως την ύπαρξη κειμένου, αφήνοντας τα να μιλήσουν μόνα τους.
Η παρουσία του Neal Adams τόσο ψηλά στη λίστα των μεγαλύτερων artists όλων των εποχών, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς είναι ένας δημιουργός που το έργο του κατ' εξοχήν ζημιώνεται από τη μη συσχέτισή του με την εποχή κατά την οποία δημιουργήθηκε. Σκεφτείτε ότι βρίσκεστε στις Η.Π.Α. του 1969 και το τελευταίο X-MEN που είχατε διαβάσει είχε artwork από τους τίμιους Don Heck και Werner Roth...
Ο P. Craig Russell μπορεί να συνδυάσει το φανταστικό σχέδιο με το εξαιρετικό storytelling, με μοναδικό τρόπο, αναγκάζοντας τον αναγνώστη να επιστρέψει σε κάθε έργο του - ακόμη και αμέσως μόλις το τελειώσει - προκειμένου να ανακαλύψει νέα στοιχεία και να γοητευτεί ξανά από τις λεπτομέρειες του σχεδίου και της ιστορίας που έχει αναλάβει να πει.
Ο Steve Ditko με εξοργίζει! Κυριολεκτικά, υπάρχουν στιγμές που σχεδόν εύχομαι να μην είχε εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη μας, ή έστω να μην είχε ασχοληθεί ποτέ με την 9η Τέχνη. Ναι, ο γνωστός Steve Ditko... Ο οποίος είναι, άνετα, ένας από τους 5-6 αγαπημένους μου δημιουργούς comics όλων των εποχών! Αλλά μάλλον πρέπει να εξηγηθώ, γιατί ενδέχεται να σας μπέρδεψα λίγο...
